آلمان که به دلایل تاریخی قابل درک، متحد تزلزل ناپذیر اسرائیل است، از ۷ اکتبر به سمت حمایت بی قید و شرط از دولت راست افراطی در تل آویو حرکت کرده است. برلن به نام مبارزه با یهودستیزی، مسلمان ها را سرکوب می کند.

نویسنده Pierre RIMBERT برگردان شروين احمدي 

برلین، بدترین گزینه سیاسی به نام نیک خواهی ↑  

پس از حمله ۷ اکتبر توسط حماس ، صدراعظم اولاف شولتس یادآوری کرد که «امنیت اسرائیل برای دولت آلمان مانند منافع ملی است» (۱۲ اکتبر). سخنی که آمیزه‌ای از تاکید بر حافظه تاریخی و چیره دستی دیپلماتیک (۱) می باشد، که در موقعیت کنونی بار خاصی دارد. چندین تن از رهبران نیروهای مترقی، مسلمانان (۵.۵ میلیون نفر) را منبع یهودی ستیزی جدید معرفی و بنابراین یک تهدید داخلی ارزیابی کردند. رئیس جمهور فرانک والتر اشتاین مایر که معمولاً در خط مقدم مبارزه با نژادپرستی قرار دارد، از «مردم فلسطینی یا عرب تبار» خواست تا «تروریسم را قاطعانه محکوم کنند ! » (۸ نوامبر). یک هفته پیش از آن، رابرت هابک، وزیر اقتصاد، در ویدئویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، هشدار داده بود: «وقتی یهودیان مورد حمله قرار می‌گیرند»، مسلمانان آلمان «باید به وضوح از یهودستیزی فاصله بگیرند تا مدارا درمورد خود آنها زیر سوال نرود» (۱ نوامبر). اما در شرائطی که همه مسلمانان باید پاسخگوی اقدامات حماس باشند، هیچ کس از مسیحیان و یهودیان آلمان نمی خواهد که حملات راست افراطی یا جنایات جنگی ارتش اسرائیل را محکوم کنند. آقای روبرت هابک، این تجسم نوین که خود نماد هویت آتلانتیکی و بورژوازی سبزهاست، از این درگیری استفاده کرد تا به فعالانی سرکوفت زند که از صلح‌طلبی ای دفاع می کردند که موضع گرونن(حزب سبزها) در دهه ۱۹۸۰ بود: «من نگران یهودستیزی در میان بخشی از چپ و متاسفانه در میان فعالان جوان هستم. استعمار ستیزی نمی تواند توجیه گر یهودستیزی شود. از اینرو این بخش از چپ باید استدلال های خود را بازبینی کند و در مورد روایت های بزرگ درباره مقاومت محتاط باشد».

در همانحالی که صدراعظم آلمان در ۲۶ اکتبر با افتخار از «اسرائیل، بمثابه کشوری دموکراتیک که با اصول بسیار بشردوستانه رهبری می شود» سخن می گفت و مخالف هرگونه آتش بسی بود، سرکوب هواداران آرمان فلسطین آغاز شد: ممنوعیت تظاهرات علیه بمباران اسرائیل در چندین منطقه، ممنوعیت تکان دادن پرچم فلسطین ، ممنوعیت پوشیدن چفیّه در برخی مدارس . در برلین، که محل زندگی جامعه بزرگی از فلسطینی هاست، مقامات شعارهایی مانند «جنگ را متوقف کنید»( Stop the war) یا «فلسطین را آزاد کنید»( Free Palestine) را ممنوع کردند. در فرانکفورت، مدیریت نمایشگاه کتاب، اعطای جایزه ادبی به عدنیه شبلی، رمان‌نویس فلسطینی، را که برای ۲۰ اکتبر برنامه‌ریزی شده بود، به بهانه لزوم « شنیده شدن واضح» صدای اسرائیلی‌ها ، به تعویق انداخت. خانم زاسکیا اسکن، نماینده محلی حزب سوسیال دموکرات (SPD)، لغو دیدارش با سناتور آمریکایی برنی سندرز را به این دلیل ضروری دانست که او بمباران های بی رویه غزه را «جنایت جنگی» توصیف کرده بود. آقای فلیکس کلاین، کمیسر فدرال مسئول مبارزه با یهودی ستیزی، مضطرب از افرایش یهودی هراسی از ۷ اکتبر، « نگرانی» خود را در مورد از بین رفتن آزادی ها ابراز کرد و یادآور شد که «تظاهرات یک حق اساسی است» و «ایجاد شبهه عمومی در مورد اینکه گویا همه مسلمانان ضد یهود هستند، هیچ کمکی نمی کند»، به ویژه از آنجایی که پنج ششم اعمال ثبت شده علیه یهودیان در آلمان تا ۷ اکتبر از سوی راست افراطی بوده است (۲).

به گناه تاریخی آلمان یک محاسبه سیاسی اضافه شده است

در برهه کنونی آزمون « ادعاها» ، «ارزش‌های» پذیرش، بردباری، حمایت از غیرنظامیان، احترام به قوانین بین‌المللی که در دفاع از اوکراین مورد تحسین قرار می گیرد، همچون دکور قلابی یک نمایش جلوه می کنند. تا جایی که مطبوعات شخصیت های مقدس شان را لجن مال می کنند: «خطاهای یک بت. گرتا تونبرگ و دشمنان چپ اسرائیل»، تیتر روی جلد هفته نامه اشپیگل (۱۸ نوامبر) است که شش روزنامه نگار را برای تحقیر و بدنام کردن این فعال محیط زیست بسیج و سوال می کند که او «ساده لوح یا یهودستیز ؟ » است. در رسانه دولتی ARD، یک «واژه نامه» به روزنامه نگاران تحمیل شد که تعیین می کند استفاده از کدام کلمات مجاز یا ممنوع است: بخشنامه ای در ۹ اکتبر رهنمود می دهد « ما همچنان باید از “حمله(های) غزه علیه اسرائیل” یا “حمله(های) تروریستی علیه اسرائیل” صحبت کنیم، اما «آنچه باید مطلقاً از آن اجتناب شود، عباراتی مانند ” گردونه خشونت ” – و حتی ” تشدید خشونت در خاورمیانه” است. از تعبیر «جنگجویان حماس» بپرهیزید! همانطور که سردبیر تصمیم گرفته، ما نباید از واژه های ملایم استفاده کنیم، بلکه باید از “تروریست های” حماس صحبت کنیم» (۳). به نوبه خود، روزنامه پرنفوذ Bild (۱۳ نوامبر) کمپینی را با موضوع «لغو گذرنامه پناهندگی Reem» به راه انداخت. این زن جوان که ۹ سال پیش در فیلمی همراه با صدراعظم آنگلا مرکل ظاهر شده بود ، اکنون توسط این روزنامه «یهود ستیز» توصیف می شود چون پیامی در شبکه های اجتماعی درباره فلسطین با مضمون «از رودخانه تا دریا» منتشر کرده است. مشاور سابق خانم مرکل خواستار سلب تابعیت از او شده است.

اسرائیل به عنوان یک سنگر

بدین ترتیب اسرائیل به سنگری علیه اسلام گرایی و یهود ستیزی به بهانه ای برای مهار مهاجرت تبدیل شده است: به گناه تاریخی آلمان، یک فرصت طلبی سیاسی اضافه می شود که توضیح دهنده همسویی مشتاقانه رهبران آلمان با دولت اسرائیل است. اندکی پس از حمله حماس، رئیس حزب اتحادیه دموکرات مسیحی (CDU) در X (توییتر سابق) نوشت: « آلمان نباید پناهندگان غزه را بپذیرد، این مشکل یهودی ستیزی را بدتر می کند» (۲۷ اکتبر). آلترناتیو برای آلمان (AfD)، یک حزب راست افراطی که خود را سازش‌ناپذیرترین مدافع اسرائیل معرفی می‌کند (۴)، هم به دلیل هم کیشی سیاسی با بنیامین نتانیاهو و هم به دلیل اسلام‌هراسی عمیقش، شادی خود را از این وضعیت پنهان نمی کند. این حزب که علیرغم رادیکالیزه شدن مواضعش ، بیش از ۲۰ درصد رای دارد و بمثابه دومین نیروی سیاسی کشور در آستانه یک سال انتخاباتی (انتخابات اروپایی و پس از آن رای گیری در سه ایالت) تثبیت شده است. کارولین امکه، روشنفکر، مسیری که چنین موقعیتی را برای این حزب هموار کرد، چنین توضیح می دهد (سودویچه تسایتونگ، ۱۷ نوامبر): «AfD نشسته بر جایگاه تماشاگران از دیدن این مسابقه غم‌انگیز بین کینه‌های نژادپرستانه و کینه‌های ضدیهودی لذت می‌برد». و رهبرانی را تشویق می کند که برآتش اولی بنام مبارزه با دومی می دمند.

۱- مقاله « روابط بی همانند آلمان واسرائیل» ، لوموند دیپلماتیک، آوریل ۲۰۲۰ https://ir.mondediplo.com/2020/04/article3422.html

Lire Daniel Marwecki, « Singulières relations germano-israéliennes », Le Monde diplomatique, avril 2020.

۲- TheGuardian.com, 24 octobre 2023.

۳- « Glossar. Berichterstattung Nahostkonflikt zur internen Nutzung, stand 18.10.2023 » (en allemand), document ayant fuité en ligne.

۴- مقاله « آیا می توان در آلمان از سیاست اسرائیل انتقاد کرد ؟» ، لوموند دیپلماتیک، آوریل ۲۰۲۳ https://ir.mondediplo.com/2023/04/article4388.html

Pierre RIMBERT

پيير ريمبر ، جامعه شناس و مولف کتاب «ليبراسيون» ، از سارتر تا روتچيلد

لوموند دیپلماتیک