مسیر انقلاب در ایران
فرامرز دادور
زنان و مردان نوجوان و بزرگسال از همه طبقات، بویژه توده های زحمتکش و محروم در خیابانها و اماکن عمومی، جامعه ایران را به یک زلزله عظیم انسانی برای آزادی و عدالت تبدیل نموده اند. در این مقطع انقلابی مهم است که به وجود فراطبقاتی بودن خیزش سراسری واقف بوده، حمایت و همبستگی با جنبش گسترده مردم را حول محور هدف اساسی یعنی عبور از نظام کنونی و شعارهای دمکراتیک متناسب با آن انجام داد. بدیهی است که خواست اصلی مردم در این مقطع، نفی جمهوری اسلامی و استبداد حکومتی در راستای استقرار آزادی، دمکراسی، عدالت اقتصادی/اجتماعی و جمهوری مردمی میباشد. علامتها و ایده های مطرح در راستای نیل به آرمان فوق مانند “زن، زندگی، آزادی”، “مرگ بر جمهوری اسلامی”، “مرگ بر دیکتاتوری” و “مرگ بر ستمگر چه شاه باشد چه رهبر” نشاندهنده ماهیت ضد استبدادی، آزادیخواهانه و عدالتجویانه در قیام آغاز گردیده از سوی جنبش سراسری توده ای میباشد و طبق گفته نرگس محمدی، زندانی سیاسی و فعال حقوق بشر “گذار از تظام، خواست مردم ایران است”.
در رابطه با نکات ذکر شده در بالا مهم است که افراد، تجمعات و سازمانهای حامی مبارزات مردم، پشتیبانی و کنشهای سیاسی خود را بر روی تمرکز بیشتر بر روی آماج مشترک مانند نفی نظام دیکتاتوری و استقرار نظامی دمکراتیک، متکی بر انتخابات آزاد و زمینه ساز برای مشارکت مستقیم و غیر مستقیم توده های مردم در سرنوشت اجتماعی خود، به پیش ببرند. هم اکنون زنان و مردان، بویژه دختران آزاده ایران، عمدتا برخاسته از طبقات و اقشار فرودست جامعه، خواسته های آزادیخواهانه خود را با قدرت فزاینده بیان میکنند. فعالان مرتبط با جنبشهای مردمی در میان آنها زنان، معلمان، فرهنگیان، کارمندان، بازنشستگان و کارگران ایده های مربوط به آمال اقتصادی و اجتماعی عادلانه و آزادیخواهانه خود را به عرصه عمومی کشانده اند. علاوه بر شعارهای رادیکال در عرصه خیابانها، کانونهای و انجمنهای صنفی اجتماعی نیز تقابل با رژیم را در اشکال مختلف بجلو میبرند. در بیانیه شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان در افشاگری از “حاکمان فریبکار و قدرت طلب ” که میخواست روز 13 آبان را به عنوان “روز دانش آموز” اعلام کنند، در حین پخش لیست کودکان و دانش آموزان به قتل رسیده توسط ماموران امنیتی، گفته شد که ” اعمال ننگین” و “تجاوز به حریم مدرسه” که از سوی حاکمان انجام میگردد “با هیچ آبی پاک نخواهد شد”.
جنبش انقلابی ایران که هم اکنون شبکه ها و نهادهای خیابانی و مدنی را در بر گرفته با هدف سرنگونی جمهوری اسلامی و ایجاد آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی برخاسته است. سوال اساسی این است که آیا این جنبش چگونه انسجام سیاسی یافته و چه دورنمای بلافاصلهِ ساختاری برای جامعه در بعد از پیروزی انقلاب خواهد داشت. هم اکنون در میان اپوزیسیون بسیار پراکنده، کنشگران ایده های مختلفی را تبلیغ میکنند. طیفهای مرتبط با جریان سلطنت در اشکال متنوع بر این اتکا میکنند که بعد از سرنگونی نظام فعلی، مردم از طریق مجلس موسسان تصمیم خواهند گرفت که جمهوری و یا سلطنت مشوطه استقرار یابد. بدیهی است که در صورت پیروزی انقلاب، اگر توده های مردم مشارکت خلاق نداشته باشند، این گرایشات سلطنت طلب و قدرتهای خارجی مدافع آنها خواهد بود که با اقتدار بسیار در برقراری نظام موروثی و غیر دمکراتیک نقش خواهند داشت. مجاهدین نیز با آلودگی به قدرتهای ارتجاعی منطقه و جهان از اعتبار مردمی برخوردار نیستند. آنجه که در پیش روی جنبش مردمی قرار میگیرد، ظهور یک اتحاد دمکراتیک از میان کنشگران و گروه های مستقل، ملی و چپ است که بتوانند بر اساس حداقلی از یک پلاتفرم مترقی در جایگاه هدایت انقلاب بسوی ایجاد نظامی دمکراتیک، عادلانه و با ساختار بلافاصله جمهوری لائیک و حقوق بشری قرار بگیرند.
بسیاری از فعالان و تلاشگران در جنبش دمکراتیک و انقلابی کنونی که در جهت براندازی جمهوری اسلامی حرکت میکنند، لزوما از اندیشه های ایدئولوژیک و فرموله شده برخوردار نیستند، در عین اینکه عمدتا خواستار جدائی دین از حکومت و ایجاد دمکراسی، آزادی انتخابات و حقوق دمکراتیک بوده مخالف دخالت سیاسی و نظامی از سوی قدرتهای خارجی میباشند. به احتمال زیاد این بخش از حامیان مردمی را میتوان در چارچوب گرایشاتِ چپ، ملی و آزادیخواه ارزیابی نمود. پرسش عمده این است که با توجه به اینکه اکثریت مردم خواستار عبور از نظام فعلی هستند، اما هنوز مبارزات خود را به نوعی پراکنده در حیطه تجمع های محلی و منطقه ای و تنوعی از خیزشهای جنبشیِ ضد نظام به پیش میبرند، آیا چگونه میتوانند به اتحادی فراگیر و سازمان یافته برای سرنگونی دست یابند. البته در این شکی نیست که تجمعهای مردمی در اشکال کانونها، انجمنهای اجتماعی و کمیته های کارگری در اشکال سازماندهی درگیر هستند و از جمله میتوان به بیانیه مشترک اخیر از سوی 3 تشگل کارگری (سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، کمیته هماهنگی برای کمک به ایحاد تشکل های کارگری و گروه اتخاد بازنشستگان) به مناسبت 16 آذر، روز دانشجو اشاره نمود. اما این تلاشهای ستایش انگیز بخودی خود کافی نیست و حرکت اجتماعی در مسیر پیروزی انقلاب حتی در سطح بلافاصلهِ سیاسی به وجود جبهه ای از سازمانهای سیاسی دمکراتیک و آزادیخواه و از جمله سوسیالیستها و ملیون که دارای استراتژی مبارزاتی و برنامه های حداقل برای گذار به یک جامعه دمکراتیک باشند، احتیاج دارد.
یکی از تجربیات در میان حامیان و فعالان آزادی و عدالت اجتماعی، در داخل و خارج از کشور این بوده است که با توجه به وجود تفرقه و انشعابات متعدد، بخشهایی از کنشگران با وجود اختلافات ایدئولوژیک و استراتژیک، در کمیته های چغرافیائی محدود (ب.م. محله ای، شهری و منطقه ای) عمدتا تحت عنوان کمیته، انجمن و کانون فعالیتهای عملی حول محور سیاستهای دفاعی بی پیش برده اند. بر این اساس یکی از راهکارها میتواند بر پایه ایجاد و یا تغییر سیر کنشگریها در جهت پشتیبانی محلی از شکلگیری جبهه ای وسیع و هدفمند در داخل و خارج از کشور در راستای سرنگونی جمهوری اسلامی و تلاش برای برپائی مجلس موسسان جهت استقرار بلافاصلهِ یک جمهوری ملی و سکولار باشد.
فرامرز دادور
6 دسامبر 2022
برای ادامه کامنتهای انتقادی ام به ماتریالیسم تاریخی و نتایج ارتجاعی به کامنتهای این مقاله مراجعه گنید:
چند نکته در باب آیندهٔ خیزش جاری
محمد علی اصفهانی
در میان مارکسیستها فقط “گرایش لغو کار مزدی” توانسته تقریبا حقایق شورشهای فعلی را تشخیص بدهد، بقیه، جز یکی دو نفر، رفته اند زیر رهبری امپریالیستهای غربی. ضد-اقتدار
خلاصه:
تبلیغ حاکمیت اربابان بردگی مزدی (سرمایه داران) سکولار و دموکرات را بسپرید به خود سرمایه داران، آنها به اندازه کافی منابع و امکانات تبلیغی دارند و امپریالیستهای غربی هم فعلا به آنها دارند کمک میکنند. سوسیالیست هستید، تبلیغ سوسیالیسم و حاکمیت سوسیالیستی کنید و به بهانه فاشیسم رژیم سرنگونی طلب صرف نباشید. به ضد سرمایه داری بودن خود اطمینان داشته باشید، سرمایه داری ضد بشری است. شورشهای امروزی بدرستی علیه جنبه هائی از مردسالاری است، اما کمبود ضدیت با سرمایه داری، امپریالیسم و استبداد در محل کار دارد. با یک کلام، به طبقه خود پشت نکنید و به امید رهبری بورژواها نشینید. ضد-اقتدار
وانمود میکنند که سلطنت و رضا پهلوی فقط دنبال حاکمیت امپریالیستهای غربی در ایران هستند، خیر. هر جریانی که حکومت سکولار دموکراتیک را هم پیشنهاد بدهد دنبال چنین چیزی است چون حکومت سکولار دموکراتیک حکومت سرمایه داری است و در شرایط امروز جامعه ما، این سرمایه داری بسرعت با سرمایه داری امپریالیستی غربی در آمیخته می شود و حاکمیت امپریالیستهای غربی را بر ایران تضمین میکند. بعلاوه، ضدیت با امریکا و اسرائیل و غربی ها بدون مبارزه با سرمایه داری، پای سرمایه های امپریالیستهای شرقی را باز میکند و نفوذ سیاسی آنها بر جامعه ایران را ممکن می سازد. فعلا سیاست رژیم سیاست همکاری با امپریالیستهای شرقی است.
.
ارتقای این شورشها به انقلاب فقط از طریق تغییر جهت به الغای بردگی مزدی و ضدیت با هر نوع امپریالیسم ممکن است. وقتی چنین جهتگیری ی بوجود بیاید، دیگر محل شورش فقط خیابانها نیست، بلکه مراکز نهادهای بزرگ اقتصادی و دولتی تسخیر خواهد شد. فعلا مهندسی بورژوا-سکولار ذهن توده ها مانع وسعت دید تودههاست و شورشها هنوز به مرحله انقلابی رجعت نکرده است.
.
سرنگونی جمهوری اسلامی و یا هر دولتی الزاما انقلاب نیست، انقلاب از بین بردن مردسالاری، الغای بردگی مزدی، شکستن کمر امپریالیسم و از بین بردن استبداد سلسله مراتبی در محل کار و زندگی است، یعنی عینیتهای اصلی ارتجاع، از جمله ارتجاع جمهوری اسلامی. بورژوا سکولارها سرنگونی میخواهند نه از بین بردن سلطه طلبی را. گول انقلاب دموکراتیک را نباید خورد، انقلاب همیشه کمونیستی و آنارشیستی است، حتی هزاران سال پیش.
.
ضد-اقتدار
ایده انقلاب دموکراتیک (انقلاب بورژوائی، انقلاب برای طبقه سرمایه دار سکولار و دموکرات) در میان سوسیالیستها ایده ای جنایتکارانه است چون از توده های کارگر و زحمتکش میخواهند برای بقدرت رسیدن استثمارگران بورژوا بقتل برسند. در شورشهای کنونی، هر گونه دعوت از توده ها برای سرنگونی رژیم نه برای الغای بردگی مزدی و امپریالیسم و سیستم استبداد سلسله مراتبی در محیط کار، جنایتکارانه است. منافع توده های شورشی در رهائی از مردسالاری، بردگی مزدی، امپریالیسم و استبداد سلسله مراتبی است. دست از ریاکاری بردارید. ضد-اقتدار