رفقا و دوستان عزیز، بندیان زندان قزل حصار

از روزی که این ماراتن مرگ را آغاز کردید، مبارزه و مقاومت شما را در بند دنبال کرده‌ایم. این را درک می‌کنیم که وقتی همه راههای مبارزه و مقاومت را بر آدمی بستند و او جز جان و هستی خود چیز دیگری نداشته باشد، ناگزیر است با همین وسیله ای که در اختیار دارد، به مقاومت ادامه دهد.

اما راه مبارزه برای آزادی و برابری راهی بس طولانی‌ست و در پیچ و خم این راههای طولانی شما باید مشعل‌ها را حمل کنید. شما که به ضرورت دگرگونی این جهان پی برده‌اید، و ایمان به  آینده، ایمان به قدرت انسان برای ساختن این آینده را در قلب انسان‌ها زنده نگاه می‌دارید و در میان بسیارانی که  نسبت به رنج دیگران، نسبت به رنج انسان بی توجه شده اند، پرومته وار این “بار امانت” را به دوش می کشید، باید زنده بمانید. زیرا جانهای عزیز شما پشتوانه تداوم این مبارزه است.

از این رو من به نام زندگی، از جانب خود و همه همرزمان، دوستان و رفقای شما، مصرانه از شما و سروناز عزیز که از شما جدا مانده درخواست می‌کنم. که با پایان دادن به اعتصاب غذای خود، برای مراحل بعدی مبارزه خود آماده شوید.

پیش از این روز و روزگاری دیگر بود و پس از این نیز روز و روزگاری دیگر خواهد بود

ناصر زرافشان