نئولیبرالیسم به یک سیستم کنترل گسترده نیاز دارد که در هرقلمرو حیات انسانی دخالت نموده تا او را وادار به تسلیم در برابر استانداردهای ساختار خود نماید. علاوه بر این ، سرمایه داری دیجیتال بازوی ایدئولوژیک کنترل خواسته ها و آرزوهای اکثریت است، که به لطف تولیدی فرهنگی موجب از خود بیگانگی شده، با تسلط امیال ذاتی و مخرب، ساختار وابستگی را امکان پذیر می کند.

ساختار ایدئولوژیک اقتدارگرا مشوق روان شوئی جامعه مصرف بوده و آگاهی جمعی را به شبه برده داری کاهش می دهد ، بنابراین از اعتبار یافتن یک جایگزین رهایی بخش از ساختار لیبرالیسم جلوگیری می کند. سرمایه داری دیجیتال وشبکه های اجتماعی آن از ارتجاعی ترین دیدگاه ها و ریشه دار ترین پیامهائی که نفرت و تعصب را با الگوریتمها یشان به گردش می آورد حمایت می کنند.

همه ما اخیراً دیده ایم که چگونه یک میلیونر یک شبکه اجتماعی قدرتمند را به دست آورد تا آن را به اتاق بازی های خود تبدیل کند و تزهای «آزادی گرایانه» خود را ترویج نماید: مقدمه دسپوتیسم دیجیتالی که در آن انسان ها و ماشین ها به از خود بیگانگی بی پایان میگرایند. در همین راستا ، می توان دید چگونه برخی از فعالان در یوتوب و یا به اصطلاح « تاثیر گذاران» میلیونر می شوند، در حالی که متخصصان ضروری برای جامعه با دستمزد کم به سختی زندگی می کنند. نخبگان اقتصادی و اجتماعی ، برای حفظ سیستم قدرت بیمار گونه خویش، به یک ابزار کنترل ایدئولوژیک قدرتمند به منظور زدودن ارزشهای انسانی اکثریت و تقویت قوم مداری خویش،نیاز دارند. حال آنکه تشویق و حمایت از نفرت پراکنی و هیدونیسم(لذت گرائی) ، و همچنین فردگرایی شدید ، دینامیکی را بوجود می آورد که به نوبه خود به نفع جزم اندیشی سرمایه داری تمام می شود، که امر اجتماعی را با گفتمان بیش از پیش ارتجاعی جایگزین می کند.

از طرف دیگر ، ایجاد روحیه ای انترناسیونالیستی برای مقابله با گفتمان هویت گرائی ای ضروری است، که باعث ایجاد نفرت بین بخش های از جامعه می شود که هر چه بیشتر پرولتاریزه شده اند، تا بدین ترتیب آنها متفرق و در حاشیه سیستم نگاه داشته شوند. از طرف دیگر ، هنگامی که سرمایه داری مالی از یک بحران سیستمی رنج می برد ، که می تواند ساختارهای آن را بی ثبات کند ، حاکمیت به سوی فاشیسم رو می آ ورد تا پایه های سلطه خویش را حفظ کند. به عبارت دیگر ، فاشیسم واکسن سرمایه داری در برابر تحرکات اجتماعی است.

نئولیبرالیسم هر نیاز اجتماعی را به کالاها تبدیل کرده و به سودا گری در مورد سلامتی ، مسکن و غذا ادامه می دهد. چند میلیونر ، بدون هیچ گونه دلسوزی ای، آینده کل جامعه را بدست گرفته اند. سرمایه داری در حالی که از نیروی کار و منابع کره زمین استفاده می کند ، کلیت درد و رنج های جهانی را برنامه ریزی می کند. در واقع ، گذار از این ساختار درنده برای بقا و تکامل بشریت ضروری است.

در مواجهه با این هجوم ارتجاعی ، لازم است مشوق شیوه تولید و مصرفی باشیم که جامعه را به معیارهای انسانی باز گرداند و ما را از منطق استثمار-مصرف گرائی و سیاست های ریاضتی سخت دور می نماید. و همچنین پایان دادن تأمین مالی شرکت های خصوصی ازبودجه کشور به منظور سرمایه گذاری برای ایجاد بنگاه های دولتی که موجب توسعه توان تولیدنیازهای حیاتی کل جمعیت می شود.

ایجاد یک بانک دولتی برای به دست آوردن تدریجی کنترل اقتصادی با ایجاد یک قدرت تأمین مالی برای انتقال سرمایه گذاری به سوی برنامه ریزی منطقی و دموکراتیک اقتصاد ضروری است. همچنین اجتماعی کردن ثروت و کنترل وسایل تولید برای اولویت بخشیدن به تملک اجتماعی و خارج کردن حقوق مادی و معنوی زحمتکشان از دسترس سوداگری بازار.

سیستم سرمایه داری در حال زوال است، اجازه ندهیم که فاشیسم دوباره بذرهای زیانبار خود را بیافشاند.

Antonio Mendoza

شاعر

لوموند دیپلماتیک