خواهران ما مستحق زندگی بهتری هستند:” مردان “ افغانی پس از محرومیت تحصیلی دانشجویان دختر، مشاغل دانشگاهی را ترک کردند
برگردان: شاهین شعبانیان
فرمان طالبان علیه تحصیلات عالی برای زنان – که “خیانت به ملت” نامیده می شود – منجر به استعفای استادان و ترک تحصیل دانشجویان مرد به نشانه همبستگی شده است
خبر از گاردین لندن
گزارش گاردین از: حکمت نوری
پنجشنبه 5 ژانویه 2023
بکتاش امینی به شغل خود به عنوان استادیار در دانشکده فیزیک دانشگاه کابل بسیار علاقه مند بود. او علاوه بر دوست داشتن به تدریس، در کمک به دانشجویان اش که به دنبال شغلی در فیزیک، تحقیقات و ایجاد همکاری با مراکز بین .المللی فیزیک نظری و یا سرن و غیره، افتخار می کرد
اما زمانی که طالبان اعلام کردند زنان از تحصیل در دانشگاه منع خواهند شد، تلاش های او برای ادامه تحصیلات علمی در افغانستان بیهوده به نظر می رسید. او گفت، “شبی که طالبان درهای دانشگاه ها را به روی زنان افغانی بست ]1[، پیام ها و تماس های زیادی از سوی دانشجویانم دریافت کردم. من نمی توانم کلماتی برای توصیف وضعیت آنها پیدا کنم. من یک دانشگاهی هستم و با تنها راهی که می‌توانم اعتراض کنم، ترک کردن سیستمی بود که علیه زنان تبعیض میکند.” او .در 21 دسامبر از شغل مورد علاقۀ خود استعفا داد
پروفسور امینی یکی از دست کم 60 دانشگاهی است ]2[که در اعتراض به فرمان طالبان مبنی بر ممنوعیت زنان از تحصیلات عالی ]3[ استعفا داده است. استاد دیگری بنام عبدلرقیب اکلیل، یک پروفسورِ شهرسازی در دانشگاۀ پلی تکنیک کابل، اظهار داشت، “طالبان منعتحصیلات زنان را بعنوانِ گروگان منافع سیاسی و قدرت خود بنمایش گذاشته .اند. این یک خیانت به ملت است” او هم ازشغل خود استعفا داد
پروفسور اکلیل اظهار داشت، “طالبان در یک سال و نیم اخیر خواسته های غیرمنطقی زیادی از دانشجویان دختر از جمله تنظیم پوشش، حجاب، کلاس های جداگانه، همراهی با محرم )ولی قانونی مرد( داشته اند و دانشجویان به همه آنها ملزم شده اند. هر استاد برای هر جلسه دو بار یک سخنرانی را برگزار میکرد، یک بار برای دانشجویان مرد و سپس برای دانشجویان زن. با وجود آن، طالبان همچنان زنان را ممنوع کردند.” او ادامه داد،”این ممنوعیت ها برخلاف ارزش های اسلامی و بر خلاف منافع ملی است. همه را تحت تأثیر قرار می دهد، نه فقط زنان را. من نمی‌توانم بخشی از چنین “.سیستمی باشم
یکی دیگر از اساتید دانشگاه کابل، پروفسور اسماعیل مشعل، مدارک تحصیلی خود را در تلویزیون ملی پاره کرد ]4[. او با ناراحتی و با اشک در چشمانش گفت “امروز اگر خواهرم و مادرم نتوانند درس بخوانند، این مدارک تحصیلات چه فایده ای برای من دارد؟ اینجا من مدارک خود را پاره میکنم. من استاد بودم و به دانشجویان درس می دادم، اما این کشور دیگر برای آموزش احترام قایل نیست.” وقتی مجری تلویزیون پرسید چه می‌خواهی، مشعل گفت:” تا به خواهر و مادرم اجازه “.ندهید که به دانشگاه برگردند، تدریس نخواهم کرد
حتی قبل از تسلط طالبان، دانشگاه اغلب محیطی چالش برانگیز برای زنان افغان بود که با آزار و اذیت و تبعیض مواجه بودند. سمیرا، 23 ساله، دانشجوی سال آخر، می‌گوید:” هر روز برای اثبات اینکه ما لیاقت حضور در دانشگاه را داریم تلاش می‌کردیم. اما اوضاع از زمان تسلط طالبان بدتر شده است. آنها مدام هر حرکتی را محدود می کردند، حتی پرسیدن “.سوال از یک استاد مرد ممنوع بود. و اکنون ما را کاملاً ممنوع کرده اند
سمیرا قبل از شنیدن این ممنوعیت، شب را صرف مطالعه برای امتحانات کرده بود. “من نمی توانم درد خودم را برای شما توصیف کنم. من در ترم آخر هستم. فقط چند ماه دیگر تا فارغ التحصیلی ام مانده بود. می‌خواستم بیرون بروم و “.فریاد بزنم
آن شب، او در یک گروه واتس اپ به همکلاسی هایش نوشت: “ آیا کسی اهمیتی نمی دهد که آینده زنان افغانستان در “خطر است ؟
بسیاری از همکلاسی‌های زن او قبلاً در گروه‌های واتس‌اپ بسیج شده بودند و درباره راه‌های اعتراض به این ممنوعیت بحث می‌کردند. در یک سال و نیم گذشته، زنان افغان به‌رغم تهدیدها و حملات، مرتباً در خیابان‌ها علیه سیاست‌های واپس‌گرایانه طالبان تظاهرات کرده‌اند. با این حال، تعداد کمی از مردان به آنها پیوسته اند و اغلب به دلیل غیبت آنها در تظاهرات، جامعه مدنی تضعیف شده،و انها مورد انتقاد قرار گرفته اند. ولی در وضعیت فعلی، با ممنوعیت تحصیلات عالی زنان اعتراضاتِ مردان افزایش یافته‌اند: علاوه بر استعفای استادان مرد، دانشجویانِ پسر در همبستگی با .همکلاسی‌های زن از کلاس‌ها و سالن‌های امتحان خارج شده‌اند
یک دانشجوی پسر 19 ساله که همراه با ده ها دانشجوی دیگر از دانشگاه ننگرهار در 21 دسامبر در اعتصابات شرکت .”کرده بود، می گوید: “ما به حمایت از خواهرانمان برخاستیم زیرا نمی توانستیم این بی عدالتی را بیش از این تحمل کنیم
تظاهرات مشابهی در سایر ولایات – از جمله کابل، قندهار و غزنی – با صدها دانشجو و استاد گزارش شد. انها دست به .تجمع زدند و شعارهای “همه یا هیچکدام” را سر دادند و خواستار بازگشت زنان به پردیس ها شدند
خواهران ما با استعداد بوده و مستحق شرایط مساوی هستند، اما چنین ممنوعیت هایی برای تحصیل انها تأثیر “ بسیار منفی و غیرقابل برگشتی بر جامعه ما خواهد داشت. به همین دلیل است که ما، مردان افغان، باید اکنون صحبت .کنیم ،“ این را یک دانشجوی مرد از ننگرهار اظهار داشت
نارضایتی از سیاست‌های قهقرایی فزاینده و فضای ترس ایجاد شده توسط طالبان از قبل در میان دانشگاهیان افغان بالا بود. در چنین شرایطی، واکنش وحشیانه طالبان به مخالفان، بسیاری را از اقدام مخالفت منصرف کرد. یکی از معدود دانشگاهیان جرأت کرد صحبت کند، پروفسور فیض الله جلال بود که در ژانویه سال گذشته بازداشت شد
دانشجوی دیگری اظهار داشت، “ پیش از این، ما می خواستیم بر علیه تصمیماتی که نسبت به خواهرانمان ناعادلانه بود تظاهرات کنیم. ما گروه هایی ایجاد کرده بودیم تا همکلاسی ها را بسیج کنیم تا صدای اعتراض ما بلند تر “.شود، اما بعد از آن طالبان متوجه شدند و تمام مدیران گروه را تهدید کردند و من چاره ای جز سکوت نداشتم
اما، با بدتر شدن وضعیت در افغانستان، مردان، به ویژه در دانشگاها، اکنون سکوت خود را زیر سوال می برند. “استادان دانشگاه نمی توانند اسلحه بردارند و در برابر طالبان و تصمیم آنها بایستند. در هر جامعه دموکراتیک دیگری جنبشهای مدنی یکی از راه های مبارزه است ،” پروفسور اکلیل گفت
او اضافه کرد، “ با وجود اینکه در حکومت طالبان عدالت و دموکراسی وجود ندارد، زنان از زمان ورود طالبان اعتراض “.کرده‌اند و به تنهایی از ارزش‌های ما دفاع می‌کنند. من فکر می کنم وظیفه ماست که در کنار آنها باشیم
https://www.theguardian.com/world/2022/dec/20/taliban-ban-afghan-women-university-education
مردسالاری یک نوع بردگی است. بردگی زن بصورت ماشین تولید بچه و کار خانگی برای مرد ها. انواع استثمار نیروی کار ازجمله کار مزدی نیز بردگی است. نفوذ خارجی ها و دخالتهای سیاسی و نظامی آنها هم نوعی بردگی است، بردگی امپریالیستی. عدم انتخاب موضوع شناخت و تحمیل خرافات در مدارس هم بردگی است. انواع دیگر بردگی هم وجود دارد.
حال،
نباید برای مبارزه با بردگی فقط یک نوع را برگزید و مجموعه آنرا را فراموش کرد. سرنگونی طالبان نشان داد که بردگی از بین نمی رود چون با انواع دولت ها، انواعی از بردگی باقی می ماند. درست است که با تمام انواع بردگی و واقعیت دولت مبارزه کرد.
بجای مبارزه زودرس برای سرنگونی طالبان باید ذهنیت توده ها را علیه تمام انواع بردگی شکل داد. این شکل دادن همان آگاهی از خود و جامعه است تا دشمن رفاه و آزادی خوب شناخته شود. این کار طولانی است اما نتیجه اش هم طولانی و به احتمال زیاد ابدی خواهد بود.