ناله ها به آسمان بلند شد. مادرش آن‌ها را شنید. او هرگز فراموش نخواهد کرد. سگی وحشتناک و به خوبی تعلیم دیده، به بدن پسر ۲۵ ساله ‌اش که سندرم داون down داشت [بیماری ژنتیکی، تریزومی]، حمله کرد. سگ او را پاره پاره کرد و مادرش نتوانست نجاتش دهد. سربازان مادر را به زور از خانه بیرون راندند (سخنگوی ارتش اسرائیل که حتی در زمان جنگ نیز شوخ‌طبعی‌اش را از دست نداده، گفت که آن‌ها به خانواده «التماس» کردند تا خانه را ترک کنند!)، و او مجبور شد پسرش را با ناله هایش تنها گذارد.

روزنامه هآرتس، ۲۴ ژانویه ۲۰۲۴

سربازان قول دادند که پزشک بیاورند، اما به هیچ وجه، چنین قصدی نداشتند. آن‌ها نه پزشک آوردند و نه حتی یک بهیار. آن‌ها منطقه را ترک کرده، محمد بحر را در حال خونریزی رها کردند. یک هفته طول کشید تا اعضای خانواده بتوانند به خانه بازگردند و ببینند چه بلایی بر سر عزیزشان آمده است – مرد جوانی که از نزدیکان شان که تصویری از او چاپ شده بود، با محبت به او از یک بطری آب داده بود – آن‌ها جسد در حال پوسیدن او را یافتند.

هیچ‌کس نمی‌داند چقدر طول کشیده بود تا او جان دهد و رنج او تا چه میزانی وحشتناک بوده و در ذهن ناتوانش چه گذشته است. شاهدی تعریف می کرد که قبل از اینکه سگ به او حمله کند، محمد سعی کرده بود او را نوازش کند. چه می‌دانست ؟ مربیان سگ، که ظاهراً سربازان یکان مشهور اُوکِتز بودند، و معمولاً با تبلیغات فراوان برای هر سگی که در نبرد کشته شود، مراسم خاکسپاری برگزار می‌کنند، محمد را رها کردند تا جان دهد. آن‌ها ناله هایش را شنیدند و کوچکترین اعتنایی نکردند.

می بایست، اسرائیلی‌ها نیز صدای محمد را می‌شنیدند. یک هفته پیش، ‌سایت سیحا مکومیت (ندای محلی) این داستان را که در سایت خبری Middle East Eye (چشم خاورمیانه) منتشر شده بود، بازتاب داد. روزنامه هآرتس نیز دوشنبه، این خبر را منتشر کرد. دفتر سخنگوی ارتش اسرائیل همه جزئیات را تأیید کرد. او درباره موشکی حرف زد که به یک تانک برخورده بود و به همین دلیل گویا تیم پزشکی نتوانسته بود جوانی را که سگِ سربازان حمله‌ کرده بودند، درمان کند. چرا آن‌ها جلو سگ را نگرفتند و چرا محمد را رها کردند ؟ کسی این پرسش ها را در اسرائیل مطرح نمی کند، زیرا او یک فلسطینی بود. این داستان بر صفحات هآرتس و سیحا مکومیت باقی خواهد ماند. بی‌بی‌سی نیز آن را گزارش کرد. شاید این خبر، مردم بریتانیا را بیشتر تکان داده باشد، ادعا خواهند کرد که آن‌ها یهود ستیز هستند.

اسرائیل آنچه را که از انسانیتش باقی مانده است ، از دست می‌دهد. یکی از بدترین کارهایی که روز هفتم اکتبر به ما تحمیل کرد، از دست دادن قطعیِ انسانیت ما بود. بعید است که این آسیب بازگشت پذیر باشد. از این پس، فقط زندگی‌های یهودیان ارزش دارد. از این پس، ما می‌توانیم هر کاری را با فلسطینی‌ها انجام دهیم. حتی سگ‌ها را به جان افراد نیازمندِ مراقبت های استثنائی بیندازیم. ما را با جنایت های مان آزار ندهید ، سرگرمِ غلت زدن بی وقفه در جنایت های روز هفتم اکتبر هستیم که نسبت به ما مرتکب شدند و بس. این بهانه ای است که هر کاری بکنیم.

در بازداشتگاه سده تیمان، اندام زندانیان فلسطینی را به شکلی تقریباً صنعتی قطع می‌ کنند. این همان چیزی است که اگر به مدتی طولانی و بدون وقفه به فردی دست‌بند زنند، رخ می‌دهد. مردنِ جوانانی که بر اثر شکنجه یا کمبود مراقبت‌های پزشکی جان می بازند، امری عادی تلقی می شود. بر اساس گزارش تحقیقیِ شبکه سی‌ان‌ان در ماه مه جاری، به برخی از بازداشت‌شدگان از طریق نی غذا می دهند و آنان در پوشک‌های خود غلت می زنند. گاهی شب ها، برای «تفتیش» سگ‌ها را به جان آن‌ها می‌اندازند.

بدونِ کمیته عمومی علیه شکنجه در اسرائیل، هیچ اعتراضی در این کشور نسبت به این رفتارها نمی شد. اسرائیل، که ۲۵ سال پیش، پس از پخش مستندی از شبکه سی‌بی‌اس که در آن سربازان اسرائیلی در نزدیکی نابلس با سنگ دست و پای فلسطینی‌ها را می‌شکستند، تکان خورده بود، اکنون حتی نمی‌خواهد در این مورد، چیزی بشنود. هر کس که چنین گزارشی بدهد، یهودی ستیز تلقی می‌شود.

آدولف آیشمن تا زمان محاکمه‌ اش در اسرائیل بازداشت بود. اسرائیل با او انسانی برخورد کرد. هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که او را چندین ماه با دستبند یا چشم‌ بند نگه دارند. هرگز سگ‌ها را به جان او نیانداختند. عکس‌های او در زندان، چهره اسرائیل آن زمان را نشان می‌داد. تصویرهای سده تیمان چهره اسرائیلِ امروزی را به نمایش می‌ گذارد.

در میشنا *آمده است: «چهره هر نسلی بسانِ چهره یک سگ است» و این دقیقا چهره دولت اسرائیل امروز را وصف می کند. نسل، نسل ماست و سگ، سگی است که سربازان به جان محمد بحر، ی جوانی نیازمند مراقبت ویژه از شجاعیه، انداختند. سپس او را رها کردند تا جان دهد، که در اسرائیل ۲۰۲۴ ، تقریبا قلبِ هیچ کس را نلرزاند.

* میشنا: کتابی است که یکی از دین‌پژوهان یهودی به نام حاخام یهودا هناسی با جمع‌آوری مکتوبات متفرق هلاخایی در یک‌جا تدوین نمود و به تورات شفاهی مشهور است

Gideon LEVY

نویسنده و خبرنگار روزنامه هآرتص

لوموند دیپلماتیک

من، آلبر آریه ، مصری، یهودی و کمونیست Alain GRESH برگردان بهروز عارفي