( جدال ِگذشته گرایی با پیشرفت خواهی در رزمگاه ِ دموکراسی! )

اینترنت یکی از دستاوردهای مهم ِ نظام ِ سرمایه داری و شاید به توان گفت مهم ترین دستاورد ِ این نظام است. اینترنتی که به دلیل ِ وجود ِ دموکراسی ِ همین نظام محدودییت ِ بهره مندی و  استفاده ندارد و هرکسی با هر گرایش ِ سیاسی- ایدئولوژیکی می تواند آن را به خدمت ِ اهداف ِ تبلیغی- ترویجی ِخود بگیرد،و اینقدرکه فرقه سالاران ازاینترنت در جهت ِ منافع ِ انحصارطلبانه و تمامییت خواهانه ی خود از آن استفاده می کنند، مردم ِعادی استفاده نمی کنند. در واقع، اگر منافع ِ اقتصادی ِ سرمایه داران است که نیاز به تبلیغات ِوسیع و عام شمول برای فروش ِ کالاهای شان را ازطریق ِرسانه های ارتباط ِ جمعی و ازجمله اینترنت ایجاب می کند، منافع ِ فرقه های در کمین ِقدرت ِ سیاسی فقط محدود ومنحصر به دار و دسته ی خود ِ آنها و از این رو می توان گفت سوء استفاده هم از دموکراسی و هم از اینترنت برای  تبلیغ ِ گرایشی است واپسگرایانه که متعلق به دوران ِ پیشاسرمایه داری است. یا اگر سرمایه داران در یک انتخابات ِ رقابتی ِآزاد از دموکراسی و اینترنت برای ورود به پارلمان و کسب ِاکثریت ِ آرای رای دهنده گان برای تشکیل ِدولت ِحزبی ِخود  استفاده می کنند،فرقه گرایان اما درست برخلاف ِ آن، یعنی انحصارطلبی و تمامییت خواهی ِ خودبرتر بینانه و خود محورانه ی رقابت ناپذیر ِشان را تبلیغ و ترویج می کنند. به عنوان ِنمونه ی آشنا، افراد و فرقه های ایرانی که همه بدون ِاستثنا در کشورهای سرمایه  دارای ِ پیشرفته زنده گی می کنند و فعالییت ِ سیاسی دارند، همچون دیگر شهروندان ِ آن کشورها ازدموکراسی وآزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی ِ نظام و دولت ِ حاکم بهره مند هستند، و تاآنجا که درتوان ِنظری و قلمی دارند علیه ِهمان نظام و همان دموکراسی بدون ِ هیچ محدودییت و ممنوعییت و پیگردی مقاصد ِ خودرا تبلیغ می کنند.

آنچه من جدال ِ دو گرایش ِهمستیز( متضاد) ِ گذشته گرایی و پیشرفت خواهی می نام ام همین عمومییت ِ بدون حصر و منع ِاستفاده ی تاریخی– اجتماعی ِ نظام مند و قانون مند ِ همه گانی است که از جمله شامل ِ فرقه ها و دار و دسته های بی اعتقاد به این نظام ِ تاریخی و دستاوردهای آن هم می شود. فرقه هایی که مهم ترین هدف ِ تبلیغ و ترویج ِ شان انکار ِ تمام ِ این دستاوردهاست در وهله ی نخست، و جا انداختن و تحمیل ِایده های انحصارطلبانه و تمامییت خواهانه ی تاریخ گذشته ی خود ِآنها دروهله ی بعد است. آن یکی در جهت ِتکامل ِتاریخ، و این دیگری در جهت ِنفی و انکار و مقابله با تکامل ِ تاریخ. این جدال ِگذشته گرایی با پیشرفت خواهی در واقعییت و ماهییت اش، چه به طور ِ تئوریک و چه در عمل ، با همستیزی ِ طبقاتی ِ تاریخی دورانی ِ پرولتاریا و بورژوازی، یعنی همستیزی( تضاد) ِ کار ِاجتماعی و مالکییت ِخصوصی بر وسایل ِ تولید، تفاوت ِ ماهوی دارد. چراکه: اصولن ستیزه گری( ضدییت و جدال) ِ فرقه ها و فرقه سالاران با کلییت ِدرهمجوش ِنظامی است که تاریخن شامل ِ پرولتاریا( طبقه ی کارگر) به مثابه ِ یک رکن ِ پایه ای و اساسی ِ تکامل دهنده ی این نظام هم می شود،درحالی که تمام تلاش ِفرقه گرایان ِ تمامییت خواه آن است که مکان و جایگاه ِ تاریخی ِ پرولتاریا راغصب نموده و خود به جای آن و به نام ِآن بر قدرت ِمادام عمر دست پیدا کرده، که در نتیجه خود به مانعی در مسیر ِ تکامل ِ اجتماعی که اعتقادی به آن ندارند تبدیل خواهند شد.

برای ایرانی های ساکن ِایران باید قبل از هرگونه  قضاوت و تصمیمی در باره ی این تشکیلات ها این پرسش مطرح باشد که: پس چرا آنها با آنهمه مزایا و امکانات ِ سیاسی، اقتصادی و رسانه ای که نظام ِ سرمایه داری بدون ِهیچ تبعیض و منع و محدودیتی در اختیار ِشان قرارداده باز هم این واقعییت ِ آشکار برای همه گان را کتمان کرده و ایرانی های تحت ِ حاکمییت ِ استبداد را از داشتن ِ آن امکانات و مزایا منع می کنند؟ آیا پاسخ غیر از همان انحصارطلبی و تمامییت خواهی ِ سرشته در ماهییت ِ فرقه گرایی و فرقه سالاری یی است که اگربه قدرت ِسیاسی دست یابد همین خصلت و خصوصییت استبداد منشانه را به کلییت ِجامعه تحمیل نموده و جامعه را به اقلییت ِ خودی ِ مالک ِ حاکمییت، و اکثرییت ِ غیر ِ خودی ِ بیرون از حاکمییت تقسیم خواهد کرد؟ یعنی دقیقن همان تقسیم بندی ِاقلییت ِ درقدرت و اکثرییت ِ فاقد ِ قدرت که هم اکنون هم در رژیم ِ اسلامی استبدادی ِ حاکم ِ ناهمخوان و ناسازگار با این دوران شاهد ِ آن هستیم.

نتیجه گیری: فرقه گرایی یک گرایش ِ ناسازگار با قانون مندی و نظام مندی ِ تاریخ ِ تکامل ِ جامعه ی انسانی است که در جامعه های تحت ِ حاکمییت ِ استبداد فرصت ِ نشو و نما پیدا می کند و با سوء استفاده از تکنولوژی ِ پبشرفته ی نظام ِ موجود ِ سرمایه داری و رسانه های عمومی و بالاخص ماهواره و اینترنت ِ این نظام، خود را تنها منجی ِ جامعه ی فاقد ِ دموکراسی و آزادی های سیاسی و برقراری ِ سوسیالیسم و کمونیسم معرفی می کند.  سوسیالیسم و کمونیسمی که فرقه گرا درذهن ِعاری از دانش ِتئوریک ِ خود دارد و آن را تبلیغ و ترویج می کند، نه پرولتاریای اش پرولتاریای آموزش دیده وپرورش یافته ی نظام ِسرمایه داری و دست آورد های تولیدی مناسباتی ِ بسیار پیشرفته ی آن است و نه ازاین رو سوسیالیسم وکمونیسم اش سوسیالیسم و کمونیسم ِ علمی و تاریخی- دورانی ِ نظام مند و محصول ِ تکامل اجتماعی. چرا که به قول ِ مارکس: سوسیالیسمی که مستقیمن و بی واسطه از درون ِ ساز و کارها و کرد و کارهای تولیدی مناسباتی ِ سرمایه داری بر نیامده باشد ،سوسیالیسم ِ پرولتاریایی نیست ، همچنان که کمونیسمی که محصول ِ صنعت و تکنولوژی ِ بسیار پیشرفته ی همین نظام نباشدکمونیسمی است حقیرانه و فقیرانه . یا به عبارت ِ دیگر آن کمونیسمی نیست که بر دروازه ی آن نوشته شود:« ازهرکس به قدر ِ توان اش، به هرکس به اندازه ی نیازاش».