چنديست که سلطنت طلبان به هياهویِ عجيبی افتاده اند: از رضاشاه روحت شاد! شروع کرده اند و بزودی به آريامهر روحت شاد! خواهند رسيد و درخاتمه خواهند گفت : جغله شاه بيا !

طبيعتا نوکِ حمله شان به حکومت فلاکت بارِ اسلامی ست ، اما حملهء شديد به چپ و روشنفکرانِ چپ را هم فراموش نمی کنند که گوئيا اينها بودندکه اين حکومت را به سرِکار آورده اند و آنهارا از نانخوری انداخته اند و آواره ! و در اين راه همراه شده اند با “چپی“هایِ سرافکندهء ديروزی ـ اگرچه همين ها بودند که به قولشان بيچاره شان کرده بودند و برایِ چپی های واقعی  تا دلتان بخواهد خط و نشان !

نمی پذيرند که در دورانِ شاهِ شاهان فقر و جنايت و سرکوبی وجود داشت ـ اگرچه بمراتب کمتر ـ ، اما همهء اينها ناپذيرفتنی هستند ـ چه از سویِ شاهِ شاهان و چه ازجانبِ امامِ امامان ! نمی پذيرند که شکنجه گرانِ ساواک اعجوبه هائی بودند از نوعِ خود ـ گرچه سربازانِ امام به مراتب وحشی تر!نه تنها اينرا نمی پذيرند ، بلکه آنانرا از افتخارات دورانِ طلائی شاهنشاهی می دانند  ـ بسان دورانِ طلائی امام !

چپ ـ در کل (به تقسيماتش خواهم رسيد) ـ ، چه در ديروز ، چه در امروز و چه در آينده ، از اولين قربانيانِ آنان بودند و اينان اند که از اولين دشمنانشان می خوانند و اگر آنانِ ديروز دوباره سرِکار بيايند آن خواهند کرد که ديروز می کردند با چپِ همیشه درمُقابلِ محروم کُشان . چپ هميشه اجبار داشت که آشه کشکه خاله را بخورد . امروزه ، آنان خيلی دلشان می خواهد که چپی های سر افکندهء ديروزی به آنان به پيوندند ـ و خيلی هايشان شروع کرده اند – ، حتی شکنجه شدگان ، منکر شکنجه شده اند .

ما در ايران ، هميشه چپِ وابسته داشته ام (و در ابتدای اين حکومتِ از همه چيز هيچ ساخت ، چپِ نوپا هم ، باعجله ، خودرا وابسته کرد). اما نبايد فراموش کرد که همیشه ، چپِ ناوابسته (و به معنای واقعی چپ) هم داشته ايم و هميشه خواهيم داشت . مهم نيست که چه نامی برآنان خواهند گذاشت و ادعا براين خواهند کرد که از چه ايدئولوژی ای پيروی می کنند ـ و غالبا هم نمی کنند . چپ  از فقرِ جامعه گريزان ست ؛ از بی عدالتی گريزان ست ؛ از نبودِ آزادی گريزان ست ؛ از زندان و شکنجه و اعدام گريزان ست ؛ از وابستگی گريزان ست … و در اين راه چه زشادت ها و جه سرکوب ها !  و هميشه مورد هجومِ وحشيانه قرار گرفت و خواهدگرفت و برسرش کوبيدند و خواهند کوبيد و گفتند وخواهند گفت :  آشه کشکه خالته ، بخوری پاته ، نخوری پاته !

محمد ایلبیگی

27 بهمن 1400 ، 16 فوريه