فلسطین. امانوئل ماکرون از فاشیست های اسرائیل پشتیبانی می کند/ آلن گرش – ترجمه ی شروین احمدی
چه چیز بیشتری لازم است ؟ در اسرائیل، ائتلافی به قدرت رسیده که شامل وزرایی است که در هر کشور دیگری فاشیست خوانده می شوند. دانیل بلاتمن، استاد مؤسسه مطالعات یهودیت معاصر در دانشگاه عبری و متخصص هولوکاست، برخی از آنها را «نئونازی» خوانده است. همه آنها معتقد به ایدئولوژی برتری طلبی یهودی هستند و متقاعد شده اند که حقوق یک اسرائیلی یهودی به او اجازه دفن فلسطینی ها را می دهد.
چه چیز بیشتری لازم است ؟ دولت جدید بنیامین نتانیاهو بار دیگر مخالفت خود با ایجاد کشور فلسطینی اعلام کرده و اعمال استعماری ای را تشدید نموده که قوانین بین المللی آن را «جنایت جنگی» ارزیابی می کند و اقدامات تحقیرآمیز علیه اسرای فلسطینی را از سر گرفته است: محدود کردن زمان دوش گرفتن، حق پخت و پز و غیره. او وضعیت موجود (کاملاً نسبی) را که از سال۱۹۶۷ در کرانه باختری حاکم بود، تغییر داد و قدرت را از یک نهاد نظامی به یک نهاد غیرنظامی به ریاست وزیر دارایی بزالل اسموتریچ، منتقل کرد، کسی که یکی از کسانی است که بلاتمن او را نئونازی میداند. سرمقاله روزنامه اسرائیلی هاآرتس(۱) تأیید می کند که این تصمیم «الحاق قانونی کرانه باختری به شمار می رود. از آنجایی که هیچ قصدی برای اعطای حقوق مدنی به میلیون ها فلسطینی ساکن کرانه باختری وجود ندارد، نتیجه آن رسمی شدن یک رژیم آپارتاید واقعی است».
در هوارا «سربازان با شلیک به من پاسخ دادند»
چه چیز بیشتری لازم است ؟ در شب ۲۶ فوریه، ده ها شهرک نشین روستای هوارا در نزدیکی نابلس را به آتش کشیدند، فشار ها را چند برابر و ده ها نفر را زخمی کردند که یکی از آنها جان باخت. ارتش و سرویسهای امنیتی که هر متر مربع در کرانه باختری، هر حرکت یک فرد، با دوچرخه یا در درون یک خودرو را کنترل میکنند، به لطف فناوریهای پیشرفتهای که سری تلویزیونی Fauda به نمایش گذاشته است، هیچ کاری برای جلوگیری از این حملات انجام ندادند. بدتر از آن، در اولین ساعات حمله، آنها از شهرک نشینان محافظت کردند. عدی الدومادی، یکی از اهالی محل به BBC می گوید(۲) که با فرزندانش در خانه خود حبس شده بود:« من سر سربازان فریاد زدم تا از بچه ها محافظت کنند و جلوی شهرک نشینان که آنها را وحشت زده کرده بودند بگیرند، اما سربازان در پاسخ به من تیراندازی کردند و فریاد زدند که در خانه بمانم». در نهایت ارتش فلسطینی ها را تخلیه کرد، اما شبه نظامیان شهرک نشین روزهای بعد در آزادی کامل به گشت زنی در این روستا ادامه دادند. روستائی که اسموتریچ اعلام کرده بود باید «از زمین مهو شود ».
از نظر گیدئون لوی، ستون نویس هاآرتس، آنچه که در حال اتفاق افتادن است تدارک قتل عام های جدیدی از نوع صبرا و شتیلا است که در سپتامبر ۱۹۸۲ در بیروت اتفاق افتاد که طی آن صدها فلسطینی با همدستی ارتش اسرائیل کشته شدند. «هنوز هیچ قتل عامی در هاوارا رخ نداده است، اما هیچ کس نمی تواند از قبل بداند که اوضاع چگونه پیش خواهد رفت. اگر اغتشاشگران می خواستند مردم را قتل عام کنند نیز هیچکس مانعی بر سر راه آنها نبود. هیچ کس فالانژیست ها را در صبرا متوقف نکرد و هیچ کس فالانژیست ها را در هوارا متوقف نخواهد کرد». تفاوت در این است که شبه نظامیان این بار اسرائیلی هستند و از همدستی بسیار بیشتر همه سرویس های دولتی سود می برند.
سخنان زیبای بی حاصل در باره راه حل دو دولت
چه چیزی بیشتری لازم است تا دولت فرانسه واکنش نشان دهد و چشم پوشی یا بهتر بگوییم همدستی خود با اسرائیل را تغییر دهد ؟ سیاست رئیس دولت فعلی ادامه رئیس جمهور فرانسوا اولاند است که در حضور نتانیاهو ابراز تاسف کرد که نتوانسته تمامی «عشق خود به اسرائیل و رهبرانش» را در یک آواز برایشان بخواند. این سیاست بر دو ستون متزلزل تکیه دارد: سخنان زیبای بی حاصل در باره راه حل دو دولت و محکومیت استعمار – شکی نیست که بیانیه های فرانسه که مرتباً در این راستا اعلام می شوند، موجب رعب و وحشت در اسرائیل می شوند ! ؛ و افزایش حمایت های سیاسی، اقتصادی، امنیتی و نظامی از دولت های پی در پی اسرائیل که راه حل دو دولت را رد کرده اند و استعمار را گسترش می دهند.
امانوئل مکرون تنها رئیس دولت غربی است که از زمان انتخاب نتانیاهو پذیرای وی شده است. بر اساس بیانیه مشترک «آنها علاقه خود را برای تعمیق شراکت راهبردی ای که دو کشور (آنها) را به هم پیوند می دهد و تقویت روابط دوجانبه در همه زمینه ها ابراز کردند. رئیس دولت بر دلبستگی تزلزل ناپذیر فرانسه به امنیت اسرائیل تاکید کرد». آیا ماکرون امیدوار است نتانیاهو را تحت تاثیر قرار دهد ؟ اگر چنین است او باید با سلف خود نیکلا سارکوزی مشورت کند، کسی که این راهبرد نزدیکی را با نتانیاهو را به امید «تأثیرگذاری» بر وی آغاز کرده بود و بیلان تلاش های خود را با گفتن این جمله در نوامبر ۲۰۱۱ به رئیس جمهور باراک اوباما خلاصه کرد:«دیگر نمی توانم بنیامین تحمل کنم. او یک دروغگو است.»
اما محتمل تر آن است که رئیس جمهور فرانسه به هیچ وجه به دنبال تأثیرگذاری بر نتانیاهو و یا سیاست اسرائیل نیست، چرا که این امر به معنی آن خواهد بود که برای احترام و اجرای قوانین بینالمللی تحریم هائی را به این کشور تحمیل کند، تحریمهایی که فرانسه هم اکنون برای پایان دادن به اشغال اوکراین توسط روسیه علیه مسکو اعمال میکند، اما از اعمال آنها علیه اسرائیل برای پایان دادن به اشغال فلسطین که بیش از نیم قرن ادامه دارد، خودداری میکند. و دولت فرانسه که در هر مناسبتی «ارزش های مشترک»ی را جشن می گیرد که آن را به اسرائیل پیوند می دهد، همسویی (و حقارت) را تا مرز محاکمه صلاح هاموری، پناهنده فرانسوی- پیش می برد تا جلوی ابراز نظر وی را بگیرد(۵). زنده باد تقدس آزادی سخن ، روحیه چارلی هبدو ؟
مکرون در پذیرش گفتمان اسرائیل و تلاش برای خفه کردن صداها در دفاع از فلسطین، فراتر از سلف خود پیش رفت. او اولین رئیس دولت فرانسه بود که یهودی ستیزی و ضد صهیونیسم بودن را یکی دانست. او از تعریفی از یهودی ستیزی حمایت کرد که توسط اتحاد بین المللی یادبود هولوکاست (IHRA) ابداع شده که در واقع هدف آن محافظت از اسرائیل در برابر هرگونه انتقاد است. این تعریف هم توسط کانون وکلای آمریکا(۶) و هم توسط فراخوان اورشلیم که صدها روشنفکران متخصص تاریخ هولوکاست و یهودستیزی آنرا امضا کرده اند، به چالش کشیده شده است(۷). او به جرم انگاری جنبش بایکوت سرمایه گذاری در اسرائیل (BDS) ادامه داد و از وزیر دادگستری خود، اریک دوپون مورتی خواست تا بخشنامه ای برای دور زدن تصمیم دادگاه اروپایی حقوق بشر که قانونی بودن اقدامات BDS را تایید کرده بود، صادر کند. اما موضع او در باره حاکمیت قانون چیست ؟ او گزارش عفو بین الملل در مورد آپارتاید در اسرائیل و فلسطین را محکوم کرد. بنابراین او مبارزه با یهود ستیزی را نه برای دفاع از یهودیان بلکه برای جرم انگاری همبستگی با فلسطین به یک سلاح جنگی تبدیل کرده است.
«یهودستیزان خوب»
اما آیا باید بنام مبارزه ضروری علیه یهودی ستیزی چشم بر عملکرد دولت اسرائیل بست ؟ همه از نزدیکی نتانیاهو با دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و اطرافیان طرفدار تئوری توطئه وی آگاه هستند و یا نگاه دوستانه اش به راست افراطی در اروپا، به ویژه در شرق قاره. برای نتانیاهو ، بدیهی است که برخی می توانند «یهودستیز خوب» باشند، به شرط آنکه از اسرائیل دفاع کنند.
در این زمینه، فرانسه چه کاری می تواند انجام دهد ؟ در ژوئن ۱۹۶۷، علیرغم مبارزات گسترده مطبوعاتی به نفع اسرائیل، رئیس جمهور شارل دوگل تجاوز اسرائیل را محکوم کرد. او در کنفرانس مطبوعاتی معروف خود در ۲۷ نوامبر ۱۹۶۷، ماهیت درگیری را اینگونه خلاصه کرده بود: «اکنون اسرائیل در سرزمین هایی که تصرف کرده است، اشغالی را سازماندهی می کند که نمی تواند بدون ظلم، سرکوب، اخراج ادامه یابد… و در آنجا مقاومتی سر بر خواهد آورد که اسرائیل به نوبه خود آنرا تروریستی می داند». او با این سخنان جهت گیری ای را تعریف کرد که همه جانشینان او تا ژاک شیراک را به رفتاری ملزم کرد که به فرانسه اعتبار بی نظیری در منطقه بخشید. مطمئناً زمان تغییر کرده است، اما در جهت بدتر شدن، سرکوب در حال تشدید شدن است و همچنین مقاومتی که برخی همچنان آن را «تروریستی» توصیف می کنند. دیگر چه چیزی بیشتری لازم است تا امانوئل ماکرون را وادار به عمل کند ؟
يادداشت
۱- “Israel’s Cabinet Just Advanced Full-fledged Apartheid in the West Bank”, Haaretz, 26 février 2023.
۲- Tom Bateman, “Hawara West Bank : ’What happened was horrific and barbaric’”, BBC News, 27 février 2023.
۳- این جمله در کتاب «آوازی عاشقانه، اسرائیل-فلسطین، حکایتی فرانسوی » ذکر شده است https://ir.mondediplo.com/IMG/pdf/Chantsd_amour_LastVersion.pdf
۴- همانجا
۵- Lire Benjamin Barthe, « La nouvelle vie sous surveillance de l’avocat franco-palestinien Salah Hamouri », Le Monde, 3 mars 2023
۷- https://jerusalemdeclaration.org/wp-content/uploads/2021/06/2021-06-09_JDA_fr_final-version.pdf
Comments
فلسطین. امانوئل ماکرون از فاشیست های اسرائیل پشتیبانی می کند/ آلن گرش – ترجمه ی شروین احمدی — بدون دیدگاه
HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>