مرغِ سحر خوان
مهران
.
مرغِ سحر خوان
مبادا لحظه ای تلخی در آن کام دو چشم و چهره ات خندان تر از جام
نیاید خدشه ای بر نای ِ میهن که تحریرت کند یک ملت آرام
ملاحت زانکه با حُسنت در آمیخت به هر جای ِ جهان خُرم زنی گام
ز گل گشتت به باغ شعر و دیوان دلان پر مایه شد از ذوق و الهام
نکردی غفلت از گلزار ِ سعدی نه از خواجه, نه از رومی و خیام
ز جانت جان گرفت نوپایِ نیما چو سیمرغی شدی, سنت یکی سام
پیاله پر ز گوهر ها چو کردی غنا مستی دهد, برتر ز گلفام
ز ثالث خواندی و سوزِ زمستان ز ظلمِ تیشه ها بر سروِ خوشنام
فریدون تازه شد از بویِ باران رهی گلشن نشین از یادِ ایام
چه خوش نقشی ز عارف بر کشیدی ز شورِ عاشقی , و ز رنجِ فرجام
رود این زردی و غم خوردنِ ما سپیده سر زند در پشتِ این شام
نگیرد خامشی مرغِ سحر خوان همایِ بختِ او همواره بر بام
Comments
مرغِ سحر خوان<br>مهران — بدون دیدگاه
HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>