حمله خونین حماس علیه اسرائیل در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، فصلی مملو از خشونت و بی اعتمادی در تاریخ خاورنزدیک گشود. به تلفات حمله گروه اسلام گرای حماس با ۱۲۰۰ کشته، که دو سوم آنها غیرنظامی بودند، مرگ بیش از ۲۰ هزار تن از مردم غزه نیز افزوده شد که اکثریت بزرگی از آنها زن و کودک بودند.

نویسندگان Akram BELKAID & Angélique Mounier –Kuhn برگردان شهباز نخعی 

همچنین به اینها ، شمار غیرقابل محاسبه ای مجروح در اثر جنگ تلافی جویانه اسرائیل افزوده می شود. این درحالی است که زمستان فرارسیده و منطقه غرق در باران های سیل آسا است. فلسطینی های غزه که ۸۵ درصد آنها (یعنی ۱.۹ میلیون تن) ماه ها است که زیر بمباران های بی وقفه ای بسر می برند که بیش از ۶۰ درصد از خانه هایشان را ویران کرده و بیشتر زیرساخت ها (بیمارستان ها، مدارس، دانشگاه ها) را ازبین برده، دچار کمبود یا فقدان آب، غذا و برق اند و برزخی که در آن گرفتار شده اند، با جلوگیری از رسیدن کمک های بشردوستانه در مرز مصر بدتر شده است. با آن که به دشواری می توان تصور کرد که در ماه های آینده وضعیت بتواند تحولی مثبت داشته باشد، تردیدی نیست که آینده مردم فلسطین درحالی دارد رقم می خورد که از نظر وخامت اوضاع، از دوره «نکبه» در سال ۱۹۴۸ سابقه نداشته است.

با باور به آنچه که برخی از افراط گرایان اسرائیلی – از جمله آنهایی که در دولت عضویت دارند- با صدای بلند بیان می کنند، یک اخراج اجباری بزرگ، به صورتی که هنوز معلوم نیست، می تواند در راه باشد. این در حالی است که اخراج یا انتقال اجباری مردم را دیوان کیفری بین المللی (CPI) مصداق جنایت علیه بشریت می داند. جابجایی انبوه فلسطینی ها به صحرای سینای مصر یا به کشورهایی که اسرائیل بتواند آنها را به پذیرش پناهنده ها وادارد، وضعیت ترکیب جمعیتی اسرائیل- فلسطین را تغییر خواهد داد. همچنین این امر باعث خواهد شد که شهرک های یهودی نشین از نو در نوار غزه ساخته شود. سرانجام، این چنگ اندازی تل- آویو به جایی که یکی از نخستین مناطقی بوده که پس از توافق های اسلو در سال ۱۹۹۳ به خودمختاری دست یافته، آخرین امیدها برای ایجاد یک حکومت فلسطینی در چهارچوب «راه حل دو دولت» را از بین خواهد برد. راه حلی که دیرزمانی است از آن چیزی جز سخنان فریبنده ای باقی نمانده است که فقط به کار پرده کشیدن بر ناتوانی «جامعه بین المللی» می آید.

یکی از غم انگیز ترین یادبودهای جنگی که غزه را ویران می کند، تنهایی مردم فلسطین است که یک بار دیگر به حال خود رها شده اند

یکی از غم انگیزترین یادبودهای جنگی که غزه را ویران می کند، تنهایی مردم فلسطین است که یک بار دیگر به حال خود رها شده اند. وضعیتی که ساکنان ساحل غربی رود اردن همیشه دربرابر نیات گسترش طلبانه شهرک های یهودی نشین داشته اند. نه رأی اکثریتی کشورهای عضو سازمان ملل متحد درباره برقراری آتش بس، نه تظاهراتی که در سراسر دنیا – ازجمله ایالات متحده- برگزار می شود، نتوانسته دربرابر تصمیم قاطع اسرائیل درمورد ویران کردن بخش های کاملی از غزه مانع ایجاد کند. این درحالی است که حتی بخشی از جامعه یهودی آمریکا هم علیه کشتار جمعی ای که به نامش انجام می شود بپاخواسته است. ابراز همبستگی ها با غزه هم نتوانسته دربرابر خیره سری آمریکا در حمایت همه جانبه از تهاجم وحشیانه اسرائیل، مانع ایجاد کند.

این ناتوانی سرسام آور، موجب تصور کردن بدترین وضعیت ممکن برای فلسطینی ها می شود. یک لحظه این سناریو را تصور کنیم که یک گروه مسلح از یکی از اردوگاه های متعدد پناهندگان در سراسر ساحل غربی رود اردن، به عنوان واکنش به خشونت های بی وقفه ای که شهرک نشینان یهودی نسبت به ساکنان روستاهای دورافتاده اِعمال می کنند، عده ای از آنها را به قتل برسانند. پس از چنین حمله ای، که با توجه به غیظ و خشم انباشته شده در طول چند دهه و نفرت از آنچه در غزه روی می دهد ، بسیار محتمل است، چه اطمینانی می تواند وجود داشته باشد که واکنش اسرائیل مانند آنچه که پس از حمله ۷ اکتبر در غزه می گذرد، نامتناسب و ویرانگر نباشد ؟ کدام کشور و قدرت بزرگی فردا دربرابر این خواهد ایستاد که اسرائیل بخواهد بخش های بزرگی از فلسطین و شهرهایی مانند جنین، رام الله، بیت لحم یا نابلوس را ویران نموده و مردم آن را بیرون براند؟

در حالی که کشورهای غربی دست اسرائیل را کاملا باز گذاشته و به آن تسلیحات و حمایت دیپلوماتیک می دهند، کشورهای عرب بار دیگر دورویی پیشه کرده اند. کشورهای عمده اتحادیه عرب، مانند عربستان سعودی یا مصر، که مخالف حماس هستند، در ظاهر سخنان زیادی در حمایت از آتش بس می گویند، اما این را نباید فراموش کرد که کشورهای عرب بدون آن که هیچ امتیازی به سود فلسطین به دست آورده باشند، با بستن پیمان ابراهیم در سال ۲۰۲۰، به این که اسرائیل خود را قدرت مطلق بپندارد، دامن زدند. در سال ۱۹۷۳، اعضای عرب «سازمان کشورهای صادر کننده نفت» (اوپک) دست به یک تحریم نفتی علیه کشورهایی که در طول جنگ اکتبر از اسرائیل حمایت کرده بودند زده و باعث ایجاد نخستین «شوک نفتی» شدند. این بار هیچ اقدام مشابهی از سوی کشورهای عرب صورت نگرفته و برحسب اتفاق نیست که این آفریقای جنوبی بوده که علیه اسرائیل بخاطر «اقدام به نسل کشی» در « دیوان بین المللی دادگستری» (CIJ) در ۲۹ دسامبر ۲۰۲۳ طرح دعوی کرده است. اقدامی که هیچ کدام از کشورهای عرب قصد انجام آن را نداشت.

Akram BELKAID

فرستاده ويژه، اکرم بلکيد

Angélique Mounier –Kuhn

خبرنگار

لوموند دیپلماتیک