دخالت خارجی و دموکراسی: چرا بدون نیروی داخلی نیرومند، رهایی ممکن نیست؟ / ژینا سنندجی
کنشگر و زندانی سیاسی
در سده اخیر، بسیاری از قدرتهای جهانی به نام «دموکراسی»، «حقوق بشر» یا «مبارزه با تروریسم»، در کشورهای دیگر دخالت کرده‌اند. از افغانستان و عراق گرفته تا لیبی و سوریه، همواره این امید مطرح بوده که دخالت خارجی میتواند به سرنگونی رژیم‌های استبدادی و آغاز دوره‌ای دموکراتیک بینجامد. اما تجربه‌های تاریخی و تحلیل‌های جامعه‌شناختی و سیاسی نشان داده‌اند که دموکراسی نه وارداتی است، نه تحمیلی؛ بلکه محصول مبارزه و سازمان‌یابی درونی است.
نمونه تاریخی که در پیشانی ایرانیان ثبت و ضبط شده حمله اعراب به پادشاهی ساسانی در اوج نارضایتی مردم از شاهان ستمگر و فروپاشی ساسانیان در برابر حمله اعراب (۶۳۳–۶۵۱ میلادی) بوده که بعدها مشخص شد دلایل سقوط غیرمنتظره ساسانیان عبارت بود از:
۱. سستی و درگیری در درون حکومت
در واپسین سال‌های حکومت ساسانیان، کشور دچار جنگ‌های درباری، قتل پادشاهان، و رقابت‌های شدید میان اشراف، موبدان و فرماندهان نظامی شده بود. در فاصله‌ی سال‌های ۶۲۸ تا ۶۳۲ میلادی، بیش از ده پادشاه بر تخت نشستند و بعضی تنها چند ماه سلطنت کردند. این بی‌ثباتی، حکومت مرکزی را تضعیف کرد و ارتش ساسانی فاقد فرماندهی واحد و اراده سیاسی مشترک برای دفاع از کشور شد.
۲. فاصله‌ی طبقاتی و نارضایتی عمومی
نظام طبقاتی ساسانی (چهار طبقه: روحانیون، نظامیان، دبیران، توده مردم) باعث شده بود که توده‌های مردم، به‌ویژه روستاییان و پیشه‌وران، از حکومت مرکزی نفرت داشته باشند. مالیات‌های سنگین، ظلم مأموران حکومتی و امتیازات اشراف و موبدان زرتشتی، باعث شده بود مردم هیچ انگیزه‌ای برای دفاع از حکومت نداشته باشند. اوج نارضایتی چنان بود که در بسیاری از شهرها، مردم در برابر اعراب مقاومت نکردند یا حتی برای فرار از ظلم، با مهاجمان همکاری کردند.
۳. فقدان رهبری مردمی و نهادهای مقاومتی
برخلاف برخی کشورها که در زمان حمله خارجی، جنبش‌های مردمی شکل دادند (مثلاً اسپانیا در برابر ناپلئون یا ویتنام در برابر فرانسه و آمریکا)، در ایرانِ ساسانی، هیچ جنبش سراسری مردمی یا مقاومت فراگیر نهادینه‌شده‌ای وجود نداشت که موجب شد ارتش ساسانی در نبردهای قادسیه (۶۳۶) و نهاوند (۶۴۲) شکست خورد و بسیاری از اشراف یا فرار کردند یا تسلیم شدند.
۴. برخی از نخبگان و فرمانداران، به مهاجمان پیوستند
در برخی مناطق مانند خوزستان و سیستان، فرمانداران محلی به‌جای مقاومت، با مسلمانان صلح کردند یا مالیات دادند تا قدرت محلی خود را حفظ کنند. این همدستی‌های فرصت‌طلبانه، روند سقوط را تسریع کرد.
5. تشابهات دوران اخیر حکومت ویرانگر جمهوری اسلامی با اواخر دوران حکومت ساسانی :
- جمهوری اسلامی مشابه حکومت ساسانی به‌رغم قدرت ظاهری، از درون پوسیده و فاقد انسجام بود.
- جامعه در هردو دوران ، به‌دلیل ظلم طبقاتی، انگیزه‌ای برای دفاع از حکومت نداشت.
- حمله خارجی در شرایط ضعف داخلی، به سقوط نظام و تغییر ساختار اجتماعی انجامید.
- اگر اپوزیسیون سازمان‌یافته‌ای در ایران دوره ساسانی و یا وضعیت فعلی درداخل وجود داشت، شاید سقوط در همانندی بسیاری از دوره‌های تاریخی دیگر، این نمونه نشان می‌دهد که بدون حضور نیروی مردمی نیرومند، ساختار جایگزین، و رهبری مستقل، حتی دشمن خارجی هم میتواند بدون مقاومت جدی، نظامی را سرنگون کرده و بر ویرانه‌های آن سلطه یابد.لذا هرگاه مردم و اپوزیسیون یک کشور نتوانند خودشان، با اتکا به نیروهای داخلی، نظم سیاسی موجود را به چالش بکشند و بدیل نهادینه ارائه دهند، دخالت خارجی نه‌تنها کمکی به رهایی نمی‌کند، بلکه به بازتولید خشونت، بی‌ثباتی و حتی ظهور دیکتاتوری‌های جدید منجر خواهد شد.
بررسی های تاریخی دوران معاصر نیز بیانگر آن است که دخالت نیروی خارجی به‌تنهایی قادر به ایجاد دموکراسی نیست زیرا اولا دموکراسی فرآیندی درونی و تدریجی بوده که دموکراسی نه یک ساختار صادراتی، بلکه نتیجه تاریخ، تجربه سیاسی، فرهنگ مدنی و نهادسازی اجتماعی است. حتی در جوامع غربی نیز، شکل‌گیری نظام‌های دموکراتیک چند قرن طول کشیده است. بنابراین، تحمیل آن از بیرون، بدون زیرساخت و اراده داخلی، به فاجعه می‌انجامد.
ثانیا بدون حضور یک اپوزیسیون توانمند خلأ قدرت پس از مداخله، زمینه‌ساز هرج‌ومرج است.بدین معنی که اگر رژیم دیکتاتوری با حمله خارجی سقوط کند ولی اپوزیسیون داخلی ناتوان، پراکنده یا بی‌اعتبار باشد، خلأ قدرت به‌وجود می‌آید که اغلب توسط شبه‌نظامیان، جنگ‌سالاران یا نیروهای فرقه‌ای پر میشود.مضافا اگر هم اپوزیسیونی باشد که سرازوابستگی به نیروی بیگانه در اورده باشد این اپوزیسیون وابسته، فاقد مشروعیت مردمی است زیرا اگر جنبش یا رهبری که از بیرون حمایت میشود، نتواند با مردم رابطه‌ای طبیعی برقرار کند و مستقل باقی بماند، از نگاه توده‌ها به عنوان «دست‌نشانده» یا ابزار قدرت خارجی تلقی خواهد شد.
تجربه‌های تاریخی شکست‌خورده دخالت خارجی
عراق (۲۰۰۳–اکنون)
با سرنگونی صدام حسین، امید به دموکراسی شکل گرفت، اما نبود اپوزیسیون کارآمد، ساختارهای قومی متضاد، و دخالتهای خارجی متعدد، عراق را به کشوری درگیر فساد، جنگ نیابتی و فرقه‌گرایی تبدیل کرد.
افغانستان (۲۰21–۲۰01)
بیست سال سال حضور نظامی آمریکا بعنوان یک نیروی خارچی که خودرا در نقش نیروی آزادگر حامی مردم جازده بود ، به‌رغم میلیاردها دلار هزینه، نتوانست دولتی پایدار ایجاد کند. با خروج نیروهای خارجی، طالبان بدون مقاومت جدی دوباره قدرت را به‌دست گرفتند.
لیبی (۲۰۱۱–اکنون)
با مداخله ناتو، رژیم قذافی سقوط کرد، اما خلأ قدرت و نبود نیروهای مدنی سازمان‌یافته باعث تجزیه کشور، جنگ داخلی و نفوذ گسترده بیگانگان و چندپارگی کشوری شده که میلایردها دلار ذخائر نفت آن غارت میشود اما مردم در فقر و ناامنی بشر می برند.
سوریه( 2011 تا کنون )
در سوریه که جنبش آزادیخواهی با تظاهرات های مردمی صورت گرفته بود ، پس از سرکوب شدید عملا جناح های مختلف مقاومت مردمی به بازیچه های قدرت کشورهای خارجی تبدیل شدند و سرانجام نیروی وابسته به ترکیه با فرازی ناگهانی قدرت را بدست گرفت اما امروزه مردم سوریه زیر بار یک حکومت دیکتاتوری مذهبی قرارگرفته اند که حتی مظاهر لائیک باند اسد را هم بر نمی تابد و انچه در حال حاضر بقی مانده کشوری بپا افتاده که هرروز اسرائیل بخش هائی از انرا اشغال یا بمباران می کند.
ویتنام جنوبی( 1975-1965)
با وجود حمایت کامل آمریکا، رژیم ویتنام جنوبی در برابر نیروهای انقلابی سقوط کرد، چون فاقد حمایت مردمی و انسجام داخلی بود.
چرا جناح‌های درگیر در رژیم دیکتاتوری، در صورت تهدید خارجی متحد می‌شوند؟
۱. نفع مشترک در حفظ ساختار نظام
جناح‌های حکومتی با وجود اختلافات درونی، همگی از یک ساختار فاسد و سرکوبگر بهره‌مندند. تهدید خارجی، منافع همه را به خطر می‌اندازد، پس برای حفظ رژیم متحد می‌شوند. مصاحبه اخیر دختر بابا ( فائزه هاشمی ) در دفاع از برآمدن مجتبی خامنه ای و حفظ نظام و صدور بیانیه های متعدد از تمامی نیروهای باصطلاح اصلاح طلب و حمایت بی قید و شرط از دیکتاتوری ولایت فقیه تحت شعار دفاع از مام میهن در همین راستا قابل تبیین است
۲. ترس از فروپاشی و پاسخگویی
هیچ‌یک از جناح‌ها نمی‌خواهد در دادگاه‌های مردمی یا بین‌المللی بابت سال‌ها فساد و سرکوب پاسخ دهد. در نتیجه، ترجیح می‌دهند کنار یکدیگر بایستند تا در کنار مردم.
۳. سوءاستفاده از احساسات ملی‌گرایانه
رژیم‌ها، حتی وقتی ناتوان و ناکارآمد هستند، از پرچم وطن‌دوستی و «مبارزه با اشغال» برای سرکوب بیشتر مردم استفاده میکنند و اپوزیسیون را به‌عنوان «خیانت‌کار» معرفی میکنند. جمهوری اسلامی که براساس تفکر خمینی اسلامگرائی را جایگزن ملی گرائی وباستان گرائی کرده بود همان طوری که در جنگ با عراق با شعارای ایران و پخش سرودهای ملی مردم را به جنگ می کشانید این روزها نیز با اعزام وانت های خیابانی و نصب بلندگو از یکطرف اشعار ارتجاعی اهنگران بلبل عقب مانده دوران چنگ مبنی بر با نوای کاروان را ترویج می کند و از طرف دیگر در رسانه های صوتی اشعار حماسی و سرودهای ای ایران را تبلیغ می کند .
4. ترس از بدیل مردمی واقعی
جناح‌های اصلاح‌طلب یا تکنوکرات، اگرچه با برخی سیاستهای رژیم مشکل دارند، اما از قدرت‌گیری نیروهای رادیکال، مردمی یا دموکراتیک‌تر وحشت دارند. از این‌رو در لحظه بحران، کنار نظام می‌ایستند.دراین واگرائی از دارودسته روزنامه های اقتصادی نئولیبرال ها تا ارتجاعی ترین بخش های حاکمیتی نظیر رجاء نیوز پشت به پشت هم در مقابل خیزش مردم قراردارند .
چگونه جنبش داخلی میتواند از شرایط بحران و حمله خارجی بهره ببرد؟
رژیم های توتالیتر نظیر جمهوری اسلامی تا اخرین فشنگ روبروی مردم قراردارند لذا چنبش انقلابی و اپوزیسیون واقعی که دارای مشروعیت مردمی ومتکی بر شبکه‌های اجتماعی فعال هستند باید توجه نمایند که جنبشی که ریشه در جامعه دارد، از اعتماد اقشار مختلف بهره‌مند است و ساختارهای محلی (شوراها، اتحادیه‌ها، رسانه‌های مستقل) را شکل داده، میتواند در خلأ قدرت، نقش جایگزین واقعی ایفا کند.
۲. رهبری مستقل، مورد اعتماد و غیر وابسته
رهبری باید از دل مبارزه و درد مردم برخیزد، نه از کنفرانس‌های خارجی یا حمایت قدرتهای بیگانه. رهبران مردمی مشروعیت دارند، حتی اگر قدرت رسمی نداشته باشند.این گونه رهبران با فراز و ظهور از دل جنبش بیرون خواهدآمد که هم اکنون نیز زندانیان سیاسی برآمدن جنین رهبرانی را دارد.
۳. تدوین منشور دموکراسی و نقشه‌ی راه انتقال
اپوزیسیون باید طرحی برای دوران گذار، عدالت انتقالی، نهادسازی، انتخابات و بازسازی ارائه کند، تا بتواند در لحظه سقوط رژیم، جامعه را از فروپاشی حفظ کند. نیروهای مخالف رژیم و حامیان براندازی بهرشکل آن باید توجه کنند که ضرف شعار دادن کلی نمی تواند در بسیج مردم برای تغییر ؤزیم کفایت نمی کند .اپوزیسیون باید یک برنامه حداقل کوتاه مدت و یک برنامه بلندمدت را پیش روداشته باشد که شامل مواردی نظیر همه پرسی ، چگونگی تشکیل مجلس موسسان و تعیین مدت انتقال قدرت باشد . همه نیروهای مبارزی که برپذیرش اصل ضرورت سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی ایران در تمامیت آن اشتراک نظردارند باید با با جریانهای اصلاح‌طلب و سازشگرا با جمهوری اسلامی و هر گونه حکومت دینی مرزبندی و رسما پای بندی خود را به پذیرش استقلال و یکپارچگی کشور ، جمهوری، دموکراسی، جدایی دولت و دین، اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق‌های حقوق بشری بین المللی اعلام نمایند . این مواضع بصورت عام با اصول بنیادین جمهوری اسلامی و اسرائیل توامان تعارض دارد زیرا هردورژِم عملا دینی- مذهبی و هردو رژِم محصول آپارتاید مذهبی هستند.
۴. پرهیز از همدستی با نیروهای اشغالگر
هرگونه استفاده از نیروهای خارجی باید شفاف، مشروط، و در چارچوب منافع ملی باشد. همکاری نباید به وابستگی یا مشروعیت‌زدایی منجر شود.منظوراز استفاده آن است که درحال حاضر اسرائیل و امریکا مستقیم و غیر مستقیم در تعارض با جهموری اسلامی و دارای نیرودر داخل کشورهم هستند که جنبش فعلی هم قادر به مقابله با آن نیست اما می تواند بدلیل مشارکت مردم در جنبش انقلابی چنان عمل کند که اختیار اوضاع و فراِند تغییرات را خودبدست گیرد . ما باید توجه داشته باشیم که تاریخ معاصر نشان می‌دهد که هیچ دموکراسی پایداری از مسیر مداخله خارجی به‌تنهایی پدید نیامده است.
تنها در شرایطی که مردم و نیروهای داخلی:
- سازمان‌یافته،
- مستقل،
- دارای رهبری مشروع،
- و برخوردار از شبکه‌های مدنی فعال باشند،
میتوانند تهدید یا حمله خارجی را به فرصت تبدیل کرده و نظامی فاسد را با نظامی مردمی جایگزین کنند.
در غیر این صورت، دخالت خارجی تنها منجر به فاجعه‌ای تازه، بی‌ثباتی طولانی‌مدت یا بازگشت نوع جدیدی از استبداد خواهد شد. کلید رهایی نه در نیویورک یا تل آویو و یا هرکشور خارجی دیگر که در خیابان‌ها، دانشگاه‌ها، محلات و کارخانه‌های ایران نهفته است.
اتحاد- مبارزه – پیروزی
زنده باد جمهوری دمکراتیک مردم ایران
چرا میگویند که جنگ اسراییل و ایران میتواند به جنگ منطقه ای منجر شود.
—
میگویند ممکن است که جنگ اسرائیل و ایران به جنگ منطقه ای منجر شود، اما نمیگویند چطور!
—
این یکی از چند امکان است:
جنگ اسرائیل و ایران از راه دور است اما میتواند به جنگ نزدیک تبدیل شود به اینصورت که ایران بخشی از عراق را اشغال کند و یا هواداران رژیم در عراق چنین کاری کنند و با سوریه وارد جنگ شوند. با اینکار ایران و اسرائیل نه در نقشه بلکه در واقعیت جغرافیایی هم مرز می شوند. در حقیقت ضربه گیر عراق و سوریه از بین می رود. با هم مرز شدن، نیروهای منطقه به دو قسمت حامی ایران و حامی اسرائیل تبدیل می شوند و قدرتهای بزرگ هم در این جنگ نیابتی وارد می شوند. از آنجا که مضمون تبلیغاتی این جنگ مذهبی است نه ملی، از ملیت فراتر می رود و بنوعی به جنگ جهانی بین مرتجعین مذهبی تبدیل میگردد، مرتجعینی که در ۶۰ سال گذشته بطور مستمری در حال رشد بوده اند.
همین الان داریم تضادهای ایدئولوژیک این دردسر را مشاهده میکنیم. هندوستان در مقابل تجاوز اسراییل سکوت کرده و اردوغان دائم قر میزند و پاکستان اسراییل را تهدید کرده. گرچه اینها همه خالی بندی است، اما این دولتها میدانند که پایین چه خبر است و امکان استخدام و داوطلب جنگ بسیار بالاست.
—
واقعیت این است که ایدئولوژی سلطه گری انسان مذهبی هم در بحران قرار دارد.
—
از یک طرف کشفیات علمی تمام پیش فرضهای نظری انها را از بین برده و از طرفی دیگر نیاز فراوانی به علم برای بقای اجتماعی و فردی خود پیدا کرده اند. خصلت ضد کمونیستی و ضد آنارشیستی آنها هم دقیقا از همین کابوس روحی و نظری آنهاست . نگرش اکثریت آنارشیستها، مارکس و هوادارانش متمایل به طبیعتگرایی است نه ماورالطبیعه (خرافات)، یعنی گرایش بع تفکر علمی.
—
آنارشیست
قسمت سوم
پس،
در دنیای امروز، راه حلی بصورت دولت فلان و بهمان برای رهایی از فساد جامعه انسان وجود ندارد چون دولت خودش ارگانی ذاتا فاسد است .
راه حل اصلی درمان فساد محل کار و زندگی از طریق لغو تمام امتیازات مالکیتی بر وسایل تولید و همزمان مدیریت کلکتیو و شورایی این محلها بدون وجود آوردن و تابعیت از ارگانی مرکزی ست. جامعه بدون دولت بدون آگاهی زنان و کارگران از بردگی خود و درک اهمیت علم به جامعه و اختیار داشتن ممکن نیست. برای همین کار اصلی کنشگران انقلابی در حقیقت افشای روابط ارتجاعی موجود و ماهیت پلید دولت درجامعه و شرکت در تشکل یابی ضد ارتجاع است.
—
ارتجاع هست: مردسالاری، بردگی مزدی، امپریالیسم، هیراشی تعصبات، تبهکاری و خرافات.
—
پایان
انارشیست
قسمت دوم
تزهایی درباره دولت:
—
۱ – دولت های ماقبل سرمایه داری و دولتهای سرمایه داری از طریق انواع استثمار حیات دارند، یا مستقیما یا از طریق مالیات یا استثمار است یا منشاش استثمار.
۲ – دولت بدون نیروهای مسلح و تاسیسات سرکوب وجود خارجی ندارد، برای همین، جامعه و دولتش بجای پرورش مهارت کار در خدمت به انسان، مهارت شیادی و توسری زدن و نابودی انسان را می پروراند.
۳ – دولت اساسا ارگانی داوطلبانه نیست، ارگانی استخدامی و وابسته به مزد است.
4 – دولت ارگانی سلسله مراتبی است، کارگران (بوروکراتها و نظامیون) آن باید اوامر بالادستی ها را بپذیرند و در این سلسله مراتب درامد بالایی از پائینی معمولا بیشتر است که این خود موجب رقابت و حسادت و سرکوب روحیه اربابی و بردگی در روابط درونی اش می شود.
5 – دولت ارگانی بیطرف نیست و همیشه فقط و فقط ارگانی است اقتدارگرایانه که منطق وجودی اش سلطه داشتن بر کل جامعه است. دولت با سلطه داشتن بر جامعه، هم وجود خودش را تقویت میکند و هم وجود اقتدارگرایی و استثمار در جامعه را.
6 – دولت دموکراتیک ذات متفاوتی با محلهای دیگر استثمار نیروی کار ندارد، سرانش استخدام می شوند که برای نظم اقتدارگرایانه و استثمارگرانه جامعه برده استخدام کنند. اگر زنان و کارگران ماهیت ارتجاع را بفهمند، خواستار ارگانی نیستند که بر آنها حاکمیت داشته باشد. کدام احمقی هست که اگر مجبور نباشد راضی به اطاعت و نوکری و استثمار شدن باشد؟ یک زن و کارگر جامعه ای که دولت دموکراتیک دارد، مدیرانی انتخاب میکنند که کارشان استخدام سرکوب کننده خودشان است.
۷ – در جوامع سرمایه داری دولتی، دولت محل استثمار نیروی کار است. هر چه این دولت متمرکز تر و مالکیت و انحصارش بیشتر و در نتیجه بازار نیروی کار کمتر، منطق اقتدارگرایانه و استثمارگرایانه اش غیر بردگی مزدی و غیر مزدی تر است. در این وضعیت، استثمار متوقف نمی شود، نوعش تغییر پیدا میکند.
۸ – دولت مجبور است تعصب ملی را پرورش دهد.
۹ – اگر زنان و کارگران یک جامعه معین اطاعت از اقتدارگرایان جامعه خود را بپذیرند، امپریالیسم اربابان را در خدمت خود می بینند و دولت را ارگانی در خدمت خود می پندارند حتی وقتی که جنگ امپریالیستی به نابودی آنها بیانجامد. دلیل این خود زنی توهم به داشتن قدرتی است که در اصل وجود ندارد.
—
پایان قسمت دوم
آنارشیست
نه فقط در ایران، در تمام دنیا، با بحران آلترناتیو سیاسی مواجهیم، چرا؟
قسمت اول
—
همه دولتهای مذهبی فاسد هستند، همه دولتهای دموکراتیک فاسد هستند، همه دولتهای دیکتاتوری فاسد هستند و همه باصطلاح دپلتهای کمونیستی فاسد هستند. دولت آزاد یک توهم و یا شیادی است.
—
دولت ارگان مرکزی اعمل اقتدار است در حالیکه مسئله انسان از طریق از بین بردن اقتدارگرائی ممکن است. ارگان دولت تناقض در معناست. دولتی وجود ندارد که بتواند مثلا مدافع منافع زنان و کارگران باشد. سیاست ابزار درستی برای حل مسائل اجتماعی نیست چون نه تنها خود سیاست و ارگان اصلی اش دولت بدون نادیده گرفتن اقتدار و استثمار، یعنی محل کار و زندگی غیر دولتی، ممکن نیست، بلکه خود دولت محل کاری است که در آن روابط ارتجاعی وجود دارد. دولت مثل خاموش کردن آتش با آتش است. روابط ارتجاعی ی که در ارگانهای غیر دولتی ارتجاعی وجود دارد ، هم در ارگان دولت وجود دارد و هم این ارگان آن روابط را نگه میدارد و منطق وجودی اش است. مثلا، ما نمیتوانیم دولت کمونیستی داشته باشیم وقتی که روابط درونی ارگان دولت خودش بر اساس سلسله مراتب و تولید ارزش از طریق استثمار است.
—
پایان قسمت اول
آنارشیست
جمع بندی از کامنتها،:
برای آنارشیستهای کمونیست،
سرنگونی فوری و فعلی کار ما نیست چون نیروئی نیستیم که بتوانیم نظم آنارشیستی کمونیستی در ایران بوجود بیاوریم.
در شرایط جنگی فعلی، تشکل سازی برای امداد کاری مفید است، اما اگر فرار یک انتخاب بود، نباید کسی را سرزنش کرد.
تشکل سازی در محل کار و زندگی بر طبق روال گذشته است و جنگ و کودتا و فاجعه طبیعی و انقلاب مخملی تاثیری بر منطق آن ندارد.
تشکل سازی در محل کار و زندگی علیه روابط روزمره ارتجاعی جامعه است نه مستقیما علیه سیستم سیاسی حاکمیت، تا اینکه فرهنگ آنارشیستی-کمونیستی و تشکلات زنان و مردان ابعاد وسیع و موثری پیدا کند.
سرنگون کردن رژیم توسط اپوزیسیون که ۹۹ درصدشان ارتجاعی هستند، روند اصلی کار انقلابی را تغییر نمیدهد. ما به این روند نباید سیاسی و سیاستمدارانه نگاه کنیم، ما هم ماهیت رژیم و هم ماهیت اپوزیسیونش را نقد و نفی میکنیم.
آنارشیست
تاکتیک آشکار امپریالیستهای غربی،
فرض کنید ده مرغ هستند. نمیتوانید آنها را بگیرید مگر اینکه هر کدام را تک تک گیر بیاندازید.
طالبان درست کردند، گفتند علیه ما که نیست.
صدام انداختند، گفتند علیه ما که نیست.
قذافی انداختند، گفتند علیه ما که نیست.
اسد انداختند،گفتند علیه ما که نیست،
الفتح انداختند گفتند علیه ما که نیست،
حماس انداختند،گفتند علیه ما که نیست،
دارند جمهوری اسلامی می اندازند، میگویند علیه ما که نیست،
روسیه را به دام انداختند، گفتند مشکل روسیه است،
آخرش می روند سراغ چین، با اینهمه فتوحات به نیروی کار ارزان طبقه کارگر چین احتیاجی نخواهند داشت، کار چین را هم تمام میکنند.
خب، هر که عاقل تر، ارباب تر.
آنارشیست
آیا فقط سلطنت طلبان هستند که هوادار بمباران ایران و سرنگونی رژیم توسط امپریالیستهای غربی اند؟
نه، گول نخورید، شیاد زیاد است، پهلوی ها که شیاد نیستند، دارند بروشنی میگویند چه کسانی هستند.
شیاد اصلی جای دیگر است،
تمام سرنگونی طلبهای اپوزیسیون که نود و نه درصد اپوزیسیون هستند، با سیاستهای امپریالیستهای غربی همسو بودند. از این جنگ امپریالیستهای غربی خوشحال اند و برای سرنگونی رژیم روز شماری میکنند. رهبری های آنها همگی چمدان بسته اند تا بروند ایران زنان را کالای بازار کنند، کارگران را استثمار کنند، با امپریالیستهای غربی و شرقی، مخصوصا غربی، قرارداد “آبادی” و شغل آفرینی امضاء کنند، سیستم سلسله مراتبی قدرت خود را بوجود آورند، وطن پرستی راه بیاندازند، جانیان و قاچاقچی ها را بهتر سرو سامان دهند و فاحشه خانه درست کنند تا ارتش پنهان ترور و آدم کشی شان شود و بلاخره بگویند خرافات امر شخصی است. احتمالا تنها چیزی که تغییر میکند این است که آخوندها را فقط در سوگواری خواهیم دید.مساجد و حوزه های علمیه هم لازم است باشد تا بدبختی های سیستم استثمار و اقتدار را قابل تحمل کنند.
امپریالیستهای غربی میدانند ما میدانیم برای همین یکوقت دیدی رژیم را نگه داشتند ولی فکل کراواتی کردند.
آنارشیست
در حقیقت جمهوری های دموکراتیکی که در غرب هستند و اسرائیل را برای مقاصد امپریالیستی شان نصب کرده اند نمیتوانند بدون دیکتاتوری در ایران منافع داشته باشند. میتوانند؟ اگر میتوانند پس چرا دوستان منطقه ای آنها همگی دیکتاتوری اند؟
در قرن نوزدهم اروپای مونارکی استعمارگر، ابتدا آنارشیستها و بعد مارکسیستها این کشف مهم را کردند که اصل و اساس پلیدی در جامعه، استثمار نیروی کار است و سیستم سیاسی حامی آن. مقاله کجا سیستم اقتصادی ایران را نقد کرده؟ در این مقاله نمی بینیم؟
آنارشیست
با قدرت ترین کشورهای دارای جمهوری دموکراتیک، که همگی غربی هستند، ارتجاعی بوده اند و هستند. آنها، علاوه بر استثمارگری و غارت کشورهای از لحاظ نظامی ضعیف، در این چند قرن گذشته، مرتکب جنایات وحشتناکی علیه بشریت شده اند.
—
نویسنده مقاله یک نمونه بیاورد که یک جمهوری دموکراتیک وجود دارد که در آن مردسالاری، بردگی مزدی، هیراشی،تعصبات و تبهکاری و خرافات وجود ندارد و امپریالیست هم نیستند، نمیتواند، صفر.
—
حال بصورتی دیگر،
چطور خانم نویسنده میخواهد یک نظام سیاسی ی درست کند که در آن زن مثل فرهنگ فعلی غرب، کالا نیست، نیروی کار استثمار نمی شود و در جامعه هیراشی وجود ندارد، تعصبات ملی و قومی وجود ندارد، تبهکاری و خرافات هم از بین رفته، امپریالیست هم نیست؟ بهیج عنوان نمی تواند.
—
همه فلاسفه و سیاستمداران غربی در جمهوری های دموکراتیک که خیلی از نویسنده مقاله تحصیل کرده تر و جمهوری دموکراتیک خواه تر هستند و در آن فرهنگ بزرگ شده اند، جز ارتجاع چیزی استثمارگری و جنایت علیه بشریت ارائه نداده اند. مدرسان آنها در مدارس ابتدائی تا عالی بر اساس دیکته سرمایه داران و استعمارگران و تبهکاران تدریس میکنند. .
—
پس،
امیدوار بودن به سیستم سیاسی جمهوری دموکراتیک یک سراب خطرناک و فریبنده و در حقیقت محصول دخالت خارجی است
–.
جمهوری های دموکراتیک غربی هر چه با قدرت تر شدند، آدم کش تر و استعمارگر تر هم شدند. این است هدف خانم نویسنده؟ حتی اگر فردا در ایران جمهوری دموکراتیک درست شود، اصلا نمیتوان گفت که با دخالت خارجی نبوده چون در ۴۶ سال عمر نفرت آور جمهوری اسلامی، دخالتهای خارجی اصلا قطع نشد ( کودتا، جنگ، تحریم و تحریک انقلاب مخملی ) و همین الان هم همین جمهوری های دموکراتیک دارند ایران را بمباران میکنند.
—
ایرانی سرمایه دار و استعمارگر و با قدرت در خلیج فارس؟!!!!
—
بهترین راه حل مسائل اجتماعی، انقلاب آنارشیستی کمونیستی است.
—
آنارشیست