جشن ِ مرگ
خدامراد فولادی
جشن ِ مرگ
شاید تعجب کنید
جشن گرفتن
برای مرگ ِ کسی
اما
در یکی بود/ یکی نبودهای
دوران ِ کودکی ِ مان
خوانده ایم
یکی بود
که مثل ِ هیچکس نبود
غذای
صبح و
ظهر و
شام اش
مغز ِ آدم ها بود
یعنی که:
صبح/ کله پاچه ی آدم
می طلبید
می بردند خدمت اش
و او
می خورد با لذت و
واجب ِ شکر به جای می آورد
ظهر
مغز ِ داغان شده
از گردن ِ به دار آویخته
می خورد و
سپاس ِ نعمت
به جای می آورد
شب هم
بر همین منوال
آنچنان که
هرصبح
که از خواب بر می خاستند/ آدم ها
با خود می گفتند
شاید غذای امروزش
سر ِ ازتن گسیخته ی من باشد
که تنها جرم اش
داشتن ِ یک مغز ِ پرخاصیت است
حالا
باز هم
تعجب می کنید
که جشن بگیرند
آدم های بسیار
در شادی ِ مرگ ِ کسی
که نام ِ
فراموش ناشدنی و
نابخشودنی اش هست
ضحاک ِ مار بر دوش؟!