از جسد محمدحسین چیزی بیرون نیومد؟ پدر گفت: «هیچی.»پدر، برادرهای بزرگ‌تر و شهاب؛ پسر سید محمد، روبروی من نشسته بودند. کار از مجسم کردن لحظه‌ها گذشته بود. پدر و برادرها به هوا نگاه می‌کردند موقع تعریف کردن شنیده‌ها و دیده‌ها. مردمک چشم‌های این سه مرد تکان نمی‌خورد. انگار خودشان هم با محمدحسین مرده بودند. 

 نگفتی به این برادر جوونت که سوخت‌کشی خطر داره؟ «محمدحسین از 15 سالگی سوخت‌کشی می‌کرد. چند سال شاگرد راننده بود. برای صاحب بار کار می‌کرد. دو سال بود خودش ماشین خریده بود. نیسان رو قسطی خریده بود. 180 میلیون تومن داده بود. 225 میلیون تومن بدهکار بود. از سوخت‌کشی، هم قسط ماشین رو می‌داد، هم خرج ما رو. می‌دونستم خطر داره ولی چاره‌ای نبود. چطور باید زنده می‌موندیم؟»شهاب 19 ساله است و پشت کنکوری. خرج درس خواندن شهاب را عموی جوانمرگش جور می‌کرد.  سید محمد، شهاب را تهدید کرده اگر امسال کنکور قبول نشود، او را می‌فرستد سوخت‌کشی؛ مثل بقیه بچه‌های روستا. 

 «قبلش می‌گفتم درس بخون. برادرم که سوخت، گفتم برات نیسان قسطی می‌گیرم بری شاگردی تا مرز. دیگه درآمدی نداریم. من مریضم. چاره‌ای نیست. پسرمه. دوستش دارم. بچه‌های کوچک‌تر از شهاب میرن سوخت‌کشی. خودش خبر داره.» چرا نمی‌خوای بری سوخت‌کشی؟«می‌ترسم. دوست دارم یک کار خوب داشته باشم. یه زندگی ساده. رویای زندگیم اینه که معلم بشم ولی اینجا، توی این روستا، رسیدن به رویاهات هم رویاست. توی روستای ما، فقط من پشت کنکوری هستم. هیچ کدوم از بچه‌ها حتی به دبیرستان نرسیدن. انگیزه‌ای ندارن که درس بخونن. راهی برای موفقیت نیست که امیدوار بشن. داشتن خیلی چیزایی که بچه‌های هم‌سن من دارن، برای ما محاله. اینجا حتی یه پارک نداریم. یه زمین فوتبال نداریم. برای باشگاه ورزشی باید بریم ایرانشهر؛ 25 کیلومتر دورتر به شرطی که هر بار برای رفت و برگشت 50 هزار تومن کرایه بدیم.»