همدستی‌ کشورهای عربی
برگردان مرمر کبير 

به کشورهای عربی نمی بایست «چشم یاری» داشت. هیچ‌یک از آنان کوچک‌ترین ابتکار دیپلماتیک درخوری برای جلوگیری از اشغال کامل این کرانه باریک و پایان دادن به سیل ویرانگر آتش و باروت که نزدیک به دو سال است اسرائیل بر سر آن فرو می‌ریزد، به‌کار نبسته‌اند.

نویسنده Akram Belkaid برگردان مرمر کبير 

با وجود تلفات انسانی هولناک ــ برآوردها از ۷۰ هزار کشته حکایت دارد که ۷۰ درصدشان زن و کودک‌اند ــ و قحطی‌ای که یادآور شوم‌ترین محاصره‌های قرون وسطایی است. در هیچ پایتختی از مغرب تا مشرق عربی صدایی برای درخواست تحریم علیه تل‌آویو یا تهدید شریکان غربی به اقدامات تلافی‌جویانه در قبال حمایت بی‌قید و شرطشان از آقای بنیامین نتانیاهو و دولتش برنخاسته است (۱). برخلاف سال ۱۹۷۳ و هنگامه جنگ اکتبر، سازمان کشورهای عرب صادرکننده نفت (اوآپک) هیچ تلاشی برای واداشتن دیگر تولیدکنندگان به کاهش عرضه «طلای سیاه» و فشار بر واشنگتن جهت مهار متحدش انجام نمی‌دهد. برخی رویدادها این دگرگونی دوران را به‌خوبی نشان می‌دهد؛ در حالی که سیل تسلیحات آمریکایی همچنان به اسرائیل روانه می‌شود و کنگره ایالات متحده پی‌درپی اعتبارات تازه‌ای به سود تل‌آویو تصویب می‌کند، ناو جنگی آمریکایی «یواس‌اس فارست شرمن» در ماه مه آرام و بی‌هیاهو در بندر الجزیره پهلو گرفت. (۲).

جُرج ابراهیم عبدالله، مبارز کمونیست لبنانی که به‌تازگی پس از چهل‌ویک سال زندان در فرانسه آزاد شد، نه‌فقط حکومت‌ها که مردم را نیز به‌شدت نکوهش کرد.او هنگام ورود به بیروت گفت: «کودکان فلسطین از گرسنگی می‌میرند و این ننگی است بر پیشانی تاریخ و بیش از آنکه متوجه رژیم‌ها باشد، بر وجدان مردم عرب سنگینی می‌کند. رژیم‌ها را همه می‌شناسند؛ اما چند نفر در تظاهرات یا هنگام تلاش برای عبور از مرزهای غزه جان داده‌اند؟ هیچ‌کس. البته همه‌چیز بیش از هر جای دیگر به مردم مصر بستگی دارد».

اما رهبران مصر گوش شنوایی ندارند. بی‌هیچ پرده‌پوشی، همکاری اقتصادی با تل‌آویو را گسترش می‌دهند. برای قاهره، حتی اگر هر روز ده‌ها نفر از اهالی غزه جان دهند، گسستن روابط دیپلماتیک با اسرائیل مطرح نیست. اکنون ۴۰ هزار سرباز مصری در شمال سینا مستقرند، اما مأموریتشان نه گشودن مسیر کمک‌های بشردوستانه، که جلوگیری از ورود آوارگان به این شبه‌جزیره است. باید گفت که این سکوت بوی گند گاز متان می‌دهد. اوایل اوت، شرکت اسرائیلی «نیو‌مد» از امضای قراردادی «تاریخی» به ارزش ۳۵ میلیارد یورو برای تأمین گاز طبیعی مصر از میدان دریایی «لویاتان» از سال ۲۰۲۶ خبر داد. حجم این قرارداد ــ ۱۳۵ میلیارد متر مکعب در پانزده سال ــ معادل ۲۰ درصد مصرف سالانه مصر است. از سال ۲۰۱۹ و امضای نخستین قرارداد خرید ۶۰ میلیارد متر مکعب گاز، قاهره پذیرفته است که امنیت انرژی خود را به اسرائیل واگذارد. همین وابستگی به خوبی توضیح می‌دهد که چرا نیروهای پلیس مصر درماه ژوئن گذشته با خشونت مانع حرکت شرکت‌کنندگان «راهپیمایی جهانی به سوی غزه» به سمت سینا شدند.

نمونه دیگر این روند، امارات متحده عربی است که در سال ۲۰۲۰ روابط خود با اسرائیل را در چارچوب «توافقات ابراهیم» عادی کرد. شرکت «اِج گروپ» ــ از مهم‌ترین مجموعه‌های صنایع دفاعی این کشور ــ در ژانویه گذشته اعلام کرد با سرمایه‌گذاری ۱۰ میلیون دلاری قصد دارد ۳۰ درصد از سهام شرکت اسرائیلی «ثرد آی سیستمز» را بخرد؛ شرکتی که در شناسایی پهپاد با استفاده از هوش مصنوعی تخصص دارد. در مصر، امارات و مراکش ــ که آن هم از امضاکنندگان توافقات ابراهیم است ــ عادی‌سازی روابط با اسرائیل همواره هم‌معنای معاملات پرسود بوده است.

این روند بی‌تردید الهام‌بخش سوریه و عربستان سعودی نیز خواهد بود؛ کشورهایی که تماس‌هایشان با دشمن فلسطینیان رو به گسترش است.

۱ ـ مقاله سکوت عرب ، لوموند دیپلماتیک، مارس ۲۰۲۴. https://ir.mondediplo.com/2024/03/article4801.html

۲ ـ America’s Navy, « USS Forrest Sherman visits ports of Algiers 20 mai 2025, https://www.navy.mil

لوموند دیپلماتیک