برای ایالات متحده، « اول اسرائیل»!
Serge Halimi برگردان مرمر کبير 

آیا شعار «اول آمریکا»(America First) همواره صادق است، تا زمانی که پای اسرائیل در میان نباشد؟ این پرسشی است که این روزها بسیاری از هواداران رئیس‌جمهور ایالات متحده مطرح می‌کنند. این کنایه که اشارۀ مستقیم به مستأجر کنونی کاخ سفید دارد، برای اوتحقیر آمیز است زیرا چنین القا می‌کند که مردی که همواره ژست اقتدار به خود می‌گیرد، در حقیقت دنباله‌روی ارادهٔ کشوری خارجی است. آنهم نه تحت فرمان رهبری در مسکو، بلکه در اورشلیم.

نویسنده Serge Halimi برگردان مرمر کبير 

چنین برداشتی چندان هم غافلگیرکننده نیست، به‌ویژه وقتی در نظر بگیریم که در واشنگتن اثری از لابی مؤثر روسیه دیده نمی‌شود، حال آن‌که لابی اسرائیل دست‌کم چهار دهه است که قدرت خود را آشکارا به نمایش می‌گذارد(۱). امروز بین ۸۰ تا ۹۵ درصد از اعضای کنگره امریکا، چه جمهوری‌خواه، چه دموکرات، بازتاب‌دهندهٔ خواسته‌های این لابی هستند. تماشای برنامهٔ تلویزیونی «روبرو با ملت» (Face the Nation) از شبکهٔ CBS در ۱۵ ژوئن، که در آن لیندسی گراهام، سناتور نومحافظه‌کار جمهوری‌خواه و یکی از بازهای افراطی، در کنار ریچارد بلومنتال، همتای دموکراتش، حضور داشت، هم مضحک بود و هم کاملاً عادی. آن دو گویی تمام قد در نقش بلندگوی خواسته‌های اسرائیل ، که به‌تازگی بر علیه ایران حمله‌ای نظامی انجام داده بود، ظاهر شده بودند و با لحنی واحد، طرف مقابل را به نابودی تهدید می‌کردند. بلافاصله پس از آن، باز هم یک‌صدا، خواهان تحریم‌های تازهٔ آمریکا علیه روسیه به دلیل تهاجم به اوکراین شدند.

چنین صحنه‌های فراحزبی دقیقاً همان چیزی است که بسیاری از هواداران ترامپ را خشمگین می‌کند. به‌ویژه آن‌هایی که به جمع هواداران او پیوستند، چون با نومحافظه‌کاران، چه در حزب جمهوری‌خواه و چه در حزب دموکرات، میانه‌ای ندارند، منظور همانهایی است که شیفتهٔ جنگ‌های به‌اصطلاح «در راه دموکراسی» یا «علیه تروریسم» هستند؛ جنگ‌هایی که جز فاجعه‌های انسانی و هزینه‌های سنگین، دستاوردی نداشت. در آغاز سال جاری، این گروه از حامیان به مسیر تازه‌ای که ترامپ در پیش گرفته بود، امیدوار بودند. برخلاف سال ۲۰۱۷، این‌بار او دولتش را نه از میان بازهای جنگ‌طلب، بلکه از افرادی تشکیل داده بود که به‌شدت با مداخله‌گری آمریکا در خاورمیانه و اروپا مخالف بودند؛ از جمله جیمز دیویس ونس، معاون رئیس‌جمهور، و تولسی گابارد، نمایندهٔ پیشین دموکرات و رئیس دستگاه اطلاعات ملی. نحوهٔ برخورد ترامپ با مسئلهٔ اوکراین نیز این طیف را راضی نگه داشت، چرا که به‌نظر می‌رسید نشان‌دهندهٔ عدم تمایل او به گسترش بیشتر درگیری در آن جنگ اروپایی باشد ـ هرچند در مورد ترامپ هیچ پیش‌بینی‌ای را نمی‌توان بیش از چند ساعت معتبر دانست. اعلام آغاز مذاکرات مستقیم میان واشنگتن و تهران، در تاریخ ۷ آوریل از دفتر بیضی کاخ سفید، آن هم در حضور بنیامین نتانیاهو، تصویری تقریباً آرمانی از مسیر سیاست خارجی او ارائه می‌داد.

شما باید از همین حالا اسامی آنها را بدانید…

سپس دوش آبِ سرد. و برای بعضی از ترامپیست‌ها، آبِ یخ. به‌ویژه برای چهره‌هایی مثل تاکر کارلسن، ستارهٔ سابق فاکس‌نیوز که پادکست‌هایش میلیون‌ها بار دیده می‌شود و سال‌هاست زنگ خطر را به صدا درآورده است. از نگاه او، نومحافظه‌کاران آمریکایی که با نخست‌وزیر اسرائیل متحد شده‌اند، تصمیم گرفته‌اند ایالات متحده را به‌زور به جنگ با ایران بکشانند .اما چون از تردیدهای ترامپ آگاه‌اند، می‌خواهند او را با فشار و صحنه‌سازی به تسلیم وادارند. این فشار با تکیه بر قدرت بی‌حد لابی طرفدار اسرائیل در آمریکا و نفرتی تاریخی که از زمان سقوط رژیم پهلوی و بحران گروگان‌گیری در سفارت آمریکا (۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱) علیه ایران وجود داشته است، وارد عمل می شود. پس از آن دروغ بزرگ دربارهٔ سلاح‌های کشتار جمعی در عراق و جنگ ویرانگری که آن کشور را نابود کرد، حالا به نظر می‌رسد نوبت ایران رسیده تا قربانی جدید جنگی بی‌پایان و باتلاقی دیگر برای آمریکا باشد.

کارلسن عزم مقابله دارد. این سخنگوی فوکولی و برازنده که با پاپیون در CNN سخنرانی می‌کرد و روزگاری روزنامه‌نگار نومحافظه‌کار نشریهٔ طرفدار اسرائیل The New Republic بود، پس از تهاجم به عراق در سال ۲۰۰۳، که از مدافعان سرسخت آن هم بود، دچار تغییر موضع شد. او به‌تازگی اسامی پنج تن از «جنگ‌افروزان» کنونی را افشا کرده است: شان هَنیتی، مجری مشهور فاکس‌نیوز؛ مارک لوین، تبلیغاتچی نومحافظه‌کار؛ روپرت مرداک، مالک فاکس‌نیوز و روزنامهٔ وال‌استریت‌ژورنال؛ آیزاک «آیک» پرلموتر، میلیاردر اسرائیلی-آمریکایی؛ و میریام ادلسون، که همراه با ایلان ماسک از بزرگ‌ترین حامیان مالی حزب جمهوری‌خواه است. کارلسن پس از برملا کردن اسامی، هشدار داد: «وقتش که برسد، باید پاسخگوی همهٔ گفتار و کردارشان باشند. اما شما باید از همین حالا اسامی آنها را بدانید.» البته رئیس‌جمهور آمریکا نیازی ندارد که این افراد به او معرفی شوند: هَنیتی یکی از مجریان محبوب اوست ـ که البته فاقد کوچکترین استعداد و قریحه روزنامه نگاری است ـ و می‌داند که همیشه می‌تواند روی فرمانبرداری بی‌چون‌وچرای او حساب کند. خانم ادلسون، فعال سرسخت استعمار اسرائیلی، ۱۰۰ میلیون دلار به آخرین کارزار انتخاباتی ترامپ کمک مالی کرد. و اما خود جناب کارلسن، که در کنوانسیون حزب جمهوری‌خواه در ژوئیهٔ سال گذشته، کنار ترامپ نشسته بود، از نزدیک‌ترین‌ها به او می باشد و سخنرانی‌اش یکی از پرتشویق‌ترین‌ها بود.

ترامپ با تکیه بر حمایت غیرمنتظرهٔ ناسیونالیستهای ضد‌سیستم و پادکسترهای لیبرتارین (تولیدکنندگان پادکست با دیدگاه دولت‌حداقلی ـ م) بار دیگر به قدرت رسید ـ جریانی که دامنهٔ ائتلاف جمهوری‌خواهان را از چارچوب نومحافظه‌کاران و راستگرایان انجیلی حامی بی‌چون‌وچرای اسرائیل فراتر برد. او در ظاهر طرفِ این جریان تازه‌نفس و جوان‌تر را گرفته بود، که فعال‌ترهم بودند. چرخش جنگ‌طلبانهٔ او تقریباً کنایۀ دیو اسمیت، طنزپرداز لیبرتارین، را تأیید می‌کند؛ کسی که نتانیاهو را «بدترین رئیس‌جمهور ایالات متحده در قرن بیست‌ویکم» نامیده بود. اسمیت، که با شدت تمام از نومحافظه‌کارانی که کشتارهای اسرائیل در غزه را توجیه می‌کنند انتقاد می‌کند و از اینکه حمایت از فلسطین ممکن است به اخراج یا زندانی‌شدن یک تبعهٔ خارجی بینجامد عمیقاً ابراز انزجار کرده، اعلام کرد که از رأی خود به آقای ترامپ پشیمان است و خواستار عزل او شد.

رئیس‌جمهور آمریکا بر این باور است که پایگاه حمایتی‌اش همچنان به او وفادار خواهد ماند. خانم کامالا هریس نیز زمانی چنین تصور می‌کرد که حمایت مطیعانه از اسرائیل برایش بدون هزینه خواهد بود. اما در واقع، این دو حزب چه چیزی را کنترل می‌کنند؟ به باور جان مرشایمر، ژئوپلیتیسین مشهور، چیزی نه چندان زیاد: «وقتی صحبت از سیاست خارجی در خاورمیانه است، اسرائیل مالک ماست. و آن‌هایی که می‌خواهند جلوی آن را بگیرند، هیچ‌وزنی ندارند. چون اسرائیل هر کاری بخواهد انجام می‌دهد. این وضعیتی واقعاً شگفت‌انگیز است که بیشتر آمریکایی‌ها درک نمی‌کنند: کشوری کوچک با چند میلیون جمعیت می‌تواند تقریباً هر آنچه می‌خواهد به‌دست آورد، آنهم با حمایت بی‌قید و شرط ایالات متحده.»

۱ـ رجوع شود به «وزن لابی طرفدار اسرائیل»، لوموند دیپلماتیک، اوت ۱۹۸۹؛ و همچنین: جان مرشایمر و استیفن والت، لابی طرفدار اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا، انتشارات لا دکوورت، پاریس، ۲۰۰۷.

Serge HALIMI

دبیر هيئت تحريريه لوموند ديپلوما تيک

لوموند دیپلماتیک

معماران فروپاشی Benoît Bréville برگردان مرمر کبير