2 اعلامیه چریکهای فدائی خلق ایران بمناسبت اول ماه مه و فاجعه انفجاردر بندرعباس

اول ماه مه، روز جهانی کارگر، گرامی باد!

چریکهای فدایی خلق ایران فرا رسیدن اول ماه مه، روزجهانی وحدت و همبستگی مبارزاتی طبقه کارگر، این روز خجسته را به تمامی کارگران و زحمتکشان ایران و هم‌زنجیرانشان در سراسرجهان شادباش می گویند.

اول ماه مه، یادآور پیکار قهرمانانه کارگران شیکاگوی آمریکا در سال 1886 برای تقلیل ساعات طاقت فرسای کار به 8 ساعت در روز می‌باشد. در بزرگداشت چنین روزی و در یادمان رهبران دلاور کارگری که توسط پلیس سرمایه داران اعدام شدند، کارگران سراسر دنیا هرسال با برپایی میتینگ، راهپیمایی و اعتراض و اعتصاب علیه نظام سرمایه‌داری، بر سنت‌های مبارزاتی، حقوق انسانی و مطالبات برحق خود پای می‌فشارند و با برافراشتن پرچم‌های سرخ، بر خواست خویش که تحقق دنیایی فارغ از استثمار و ظلم و سرشار از برابری و آزادی یعنی سوسالیسم می‌باشد پای می‌فشارند.

امسال کارگران در سراسر دنیا در شرایطی به استقبال روز جهانی خود می‌روند که نظام سرمایه داری جهانی در آتش بحران‌های ذاتی خود و جنگ‌های امپریالیستی می‌سوزد و این در حالی است که عوارض خانه خراب‌کن ناشی از حاکمیت این نظام، با تحمیل فقر و فلاکت و استثمار و سرکوب، شرایط بسیار طاقت‌فرسائی برای کارگران و دیگر توده‌های تحت ستم در سطح جهان به وجود آورده است.

تشدید روزمره استثمار و غارت کارگران توسط بزرگترین انحصارات امپریالیستی در سراسر جهان از آمریکا و چین و روسیه و اتحادیه اروپا گرفته تا کشورهای تحت سلطه، تداوم سه سال جنگ خانمانسوز امپریالیستی روسیه با اوکراین و امپریالیست‌های حامی‌اش، تعرض خونین دولت صهیونیستی اسراییل با پشتیبانی کامل امپریالیسم آمریکا به خلق قهرمان فلسطین و نسل کشی مردم بیگناه فلسطین و لبنان با دستاویز فعالیت‌های دار و دسته‌های وابسته و مزدور اسلامی، نسل‌کشی خاموش در سودان و … همه و همه از تجلیات تشدید تضاد بین کارگران و سرمایه داران و همچنین خلق‌های تحت ستم با امپریالیست‌ها و حکومت‌های دست‌نشانده‌شان در سراسر جهان می‌باشد؛ تضادهایی که منجر به رشد بی‌سابقه اعتصابات و اعتراضات کارگری علیه سرمایه داران و دولت‌های مدافع آنان شده است. نگاهی به روند رشد مبارزات و اعتراضات کارگران علیه شرایط نابسامان و وخامت یابنده کار و معاش چه در کشورهای امپریالیستی نظیر آمریکا و انگلستان و کانادا وچین و غیره و چه در کشو‌های تحت سلطه  نشان می‌دهد که چگونه نظام سرمایه داری هر روز بیش از پیش با تولید بحران‌های فاجعه‌بار، بیکاری و گرسنگی و تورم و گرانی و تشدید سرکوب و حقوق کارگران و … توده های کار و زحمت را به تشدید مبارزه برای رهایی خود وا می دارد و بر واقعیت  بی آیندگی  و  ضرورت ایجاد یک نظام نوین یعنی سوسیالیسم و کمونیسم  بر ویرانه‌های خویش مهر تأیید می‌زند.

کارگران ایران نیز به مثابه گردانی از ارتش جهانی کارگران در شرایطی به استقبال روز جهانی خویش می‌روند که در زیر حاکمیت نظام سرمایه داری وابسته به امپریالیسم حاکم بر ایران و سلطه دیکتاتوری عریان سرمایه داران در قالب رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی با شرایط فاجعه بار کار و معاش روبرو می‌باشند. هم اکنون در زیر سلطه جمهوری اسلامی فقر و بیکاری، تورم و گرانی و استثمار وحشیانه کارگران در چنگال سرمایه داران حاکم، یک ارتش ذخیره کار چند میلیونی را به‌وجود آورده است. ساعات کاری طاقت فرسا و طولانی، فقدان کمترین استانداردهای ایمنی در محیط کار، بی‌خانمانی، و مهمتر از همه  دستمزدهای بخور و نمیری که یا پرداخت نشده و یا با تاخیر پرداخت می‌شوند، گوشه‌ای از شرایط جهنمی حیات کارگران در ایران زیر سلطه رژیم جمهوری اسلامی را نشان می‌دهند.

بنا به آمار منتشره توسط خود مقامات و نهادهای حکومت، در ماه مارچ امسال با وجود ادعای افزایش 40 درصدی دستمزد کارگران ایران توسط شورای عالی کار، به دلیل شدت تورم و گرانی و … ارزش مزد پایه یک کارگر ایرانی به 113 دلار در ماه کاهش یافته است. تازه اگر دستمزدهای کارگران شاغل، پرداخت شده و به موقع پرداخت شوند، این رقم حتی کفاف تأمین حدود 10 روز از زندگی کارگران را هم نمی‌دهد. مطابق همین آمار در سال 1403 حداقل 85 هزار تن از کارگران چه در بخش صنایع دولتی و چه خصوصی بیش از 52 ماه معوقات مزدی داشته و از دریافت مزد بخور و نمیر خویش نیز محروم بوده اند.

اما معضلات مرگبار اقتصادی، تنها گوشه ای از وضعیت وخامت بار کار و معاش کارگران ایران را نشان می‌دهد. “در کارخانه‌ها، هر جا که عرصه فروش نيروی کار است، چه دولتی و چه خصوصی، بهره‌کشی به بيشرمانه‌ترين شکل خود جريان دارد. کارگران عملاً از هر گونه تامين اجتماعی بی‌بهره‌اند؛ آنها در قرن هجدهم به سر می‌برند، و فقط اين امتياز را دارند که از سلطه پليس قرن بيستم نيز برخوردارند.” این سخن مبتنی بر واقعیت از چریک فدائی خلق، رفیق امیرپرویز پویان توصیفی از وضیعتی است که کارگران ایران امروز در قرن بیست و یک نیز حتی با شدت بیشتری با آن مواجه می‌باشند.

درست به دلیل سلطه دیکتاتوری و اعمال شدیدترین سرکوب‌ها، کارگران در ایران حتی اجازه برگزاری روزجهانی خود را ندارند. آنها همچنین از کمترین حقوق صنفی و سیاسی هم‌زنجیران خود در کشورهای سرمایه داری پیشرفته نیز نظیر حق تشکل و حق اعتصاب محرومند. هم اکنون بخش بزرگی از زندانیان سیاسی و امنیتی در ایران را کارگران مبارز و فعالین کارگری‌ای تشکیل می‌دهند که صرفأ برای درخواست مطالبات بدیهی کارگران نظیر دستمزد عادلانه و پرداخت حقوق معوقه، حق داشتن تشکل‌های صنفی مستقل از دولت، یا مطالبۀ حق اعتصاب و اعتراض دستگیر و به زندان انداخته شده‌اند.

مطابق گزارشات رسمی، که طبیعتا تمامی حقیقت را بیان نمی‌کنند، به رغم همه سرکوب‌گری‌های رژیم حاکم در یکسال منتهی به ژانویه 2025، بیش از 2400 اعتراض کارگری و 170 اعتصاب صورت گرفته است. این اعتراضات و اعتصابات اکثراً با دخالت نیروهای نظامی و امنیتی رژیم و ضرب و شتم و دستگیری و زندانی کردن کارگران مواجه شده‌اند.

اعمال خشن‌ترین دیکتاتوری‌ها و سرکوب‌های بی‌امان از طرف رژیم وابسته به امپریالسم جمهوری اسلامی باعث شده است که روشنفکران کمونیست در جهت یاری به امر تشکل و سازمانیابی کارگران به عنوان نیرویی که بدون تشکل و رهبری آن امکان رهایی از سلطه امپریالیست‌ها و سرمایه‌داران حاکم بر ایران وجود ندارد، از مسیری اقدام کنند که متفاوت از مسیری است که به عنوان مثال کمونیست‌های روسیه در قرن نوزده و اوایل قرن بیستم طی کردند. آنها مجبور به دست زدن به مبارزه مسلحانه و ایجاد شرایط برای بسیج و سازماندهی کارگران و دیگر ستمدیدگان برای مقابله با دشمن طبقاتی و دست‌یابی به پیروزی هستند.

در آستانه اول ماه مه، ضمن بزرگداشت یاد تمامی کارگران آگاه و مبارزی که جان خود را در راه آرمان‌های طبقه کارگر و آزادی و سوسیالیسم از دست داده‌اند، با تمام قوا بکوشیم تا به این هدف آزادیبخش و انقلابی یاری رسانیم.

پیروز باد مبارزات طبقه کارگر برای رهائی!

زنده باد انقلاب!

پیروز باد کمونیسم!

چریکهای فدائی خلق ایران

8 اردیبهشت 1404 برابر با 28 آوریل 2025

**************************************

فاجعه انفجاردر بندرعباس جلوه دیگری از سلطه

ضد مردمی  جمهوری اسلامی!

در ظهر روز شنبه، ششم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴، انفجار سهمگینی در اسکله رجایی بندرعباس رخ داد که خسارات فاجعه‌باری در ابعاد جانی و مالی به جای گذاشت و طی آن تعداد زیادی کارگر جان خود را از دست دادند.

شدت این انفجار به اندازه‌ای بود که لرزش آن سرتاسر شهر بندرعباس را در برگرفت و دود ناشی از آن از کیلومترها دورتر دیده می‌شد.

به گزارش خبرگزاری ایلنا، به تاریخ 7 اردیبهشت، “این سانحه درپی اظهار خلاف محموله ‌های وارداتی رخ داده و محموله‌ های “بسیار خطرناک” منفجر شده در بندر شهیدرجایی تحت عنوان “کالای معمولی” وارد و دپو شده بودند”.

ابعاد واقعی این فاجعه‌ی خونبار هنوز به طور کامل آشکار نشده است. اما بنابر آمارهای غیررسمی تاکنون بیش از 100 نفر کشته و تعداد زیادی به شدت مجروح شده‌اند.

هرچند دست‌های پشت پرده این فاجعه هنوز به طور رسمی روشن نشده اما آنچه آشکار است این واقعیت است که ریشه‌ی این فاجعه نیز همانند دیگر فجایع در ایران در سیاست‌های ضد خلقی دیکتاتوری لجام گسیخته حاکم بر کشور ما نهفته است. بی‌جهت نیست که دستگاه تبلیغاتی دیکتاتوری حاکم تلاش می‌کند در مورد این فاجعه نیز واقعیت را از اذهان مردم مخفی سازد و در همان حال با بیشرمی تمام مردم را در صورت پخش خبر و ابراز نظر شخصی تهدید به مجازات کند. 

چریکهای فدائی خلق ضمن تسلیت به خانواده‌های جانباختگان این فاجعه لازم می دانند تأکید کنند که انفجار بندرعباس و شیوه برخورد جمهوری اسلامی با این فاجعه یک‌بار دیگر بر این امر مهر تأئید زد که تا هنگامی که این رژیم سرکوبگر و فاسد به دست توانای مردم نابود نگردد، جان و مال توده‌های ستمدیده در هیچ نقطه‌ای از کشور  از دست استثمارگران حاکم در امان نخواهد بود؛ و باید خاطر‌نشان کرد که سرنگونی این رژیم وابسته به امپریالیسم تنها در بستر مبارزه مسلحانه انقلابی توده ها تحت یک رهبری انقلابی امکان پذیر می‌باشد.

نابود باد رژیم مزدور جمهوری اسلامی!

پیروز باد مبارزات مردم ما برای رسیدن به رفاه و آزادی!

چریکهای فدائی خلق ایران

8 اردیبهشت 1404 برابر با 28 آوریل 2025