آقای رحمانی پیرمردی است که عمر خود را در کشاورزی گذاشته است. مردی که چندین هکتار زمین در اطراف پتروشیمی دارد و در صورت انجام این پروژه می‌تواند سود سرشاری داشته باشد اما برای او که سال‌هاست در آن منطقه زندگی می‌کند چنین پروژه‌هایی یا به نتیجه نمی‌رسند یا برای اهداف دیگری آغاز به‌ کار می‌کنند. او که کشاورز نمونه و پیشرو در منطقه است، تاکید می‌کند که هیچ مشکلی با تکنولوژی و صنعت ندارد، اما در صورتی که محیط زیست و تالاب و خاک منطقه را از بین نبرد. خاکی که او و همسایگانش سال‌هاست به آن وابسته هستند. او از 11 روستایی می‌گوید که به واسطه همین خاک حاصلخیز مشغول برداشت محصولاتی استراتژیک مانند دانه‌های روغنی، گندم و برنج هستند: «ما می‌گوییم جای دیگری این پروژه را انجام بدهند. این آب و خاک حاصلخیز باعث شده جوانان ما در منطقه بمانند و روستاهای ما آباد باشد و برقرار بماند. کشور روستا هم می‌خواهد. این آب و خاک است که توانسته این ارزش را حفظ کند.»او از سال 1370 مثال می‌آورد که سرمایه‌گذار با وعده ایجاد کارخانه بسته‌بندی محصولات کشاورزی وارد منطقه شد، زمین خرید، زیربنای کارخانه را ساخت و همه‌ چیز امیدوارانه در حال انجام بود اما به یک‌باره کار متوقف شد و آن‌طور که خبر آمد سرمایه‌گذار رفته بود تا وام 8 میلیاردی خود را از دولت بگیرد و بالاخره وام را گرفت و کار را رها کرد. اما این تنها تجربه او نیست؛ آن‌طور که این کشاورز بومی منطقه میانکاله می‌گوید در دهه 80 هم سرمایه‌گذار دیگر جوانان و تحصیلکرده‌ها را جمع کرد و گفت 150 هکتار زمین می‌خواهد تا اشتغال به وجود بیاورد. بالاخره 150 هکتار زمین را تصاحب کرد، دور آن را فنس کشید و یک نصف گونی نامه درخواست کار در روز کلنگ‌زنی به دستش رسید اما حالا کجاست، معلوم نیست؟ ‌«محیط زیست آمد جلوی آنان را گرفت اما ما چرا با روح و روان جوانان بازی می‌کنیم؟ چرا جوانان را فریب می‌دهیم. در دهه 90 آمدند و گفتند می‌خواهیم پتروشیمی میانکاله راه بیندازیم. دوباره به جوانان قول اشتغال دادند. ما در کل منطقه شاید 10 تا دانشجو در ارتباط با این رشته داشته باشیم آیا برای اشتغال 10 دانشجو پتروشیمی احداث می‌کنند؟ پس این هم مانند قبلی‌ها هستند. بهتر است دروغ نگوییم.»آقای عالیشاه هم یکی دیگر از دامداران بومی است، اما با صدایی لرزان صحبت را آغاز می‌کند. او که در آن منطقه دامداری می‌کند از فروختن 300 گوسفند پس از تصرف زمین‌های که محل چرای دام او بودند، می‌گوید، بغض راه صدایش را می‌گیرد و رطوبت به نرمی مه روی دریای مازندران در چشمانش می‌نشیند: ‌«دیگر نمی‌توانیم آنجا کار کنیم. بیایید ببینید که آنجا حاصلخیزترین زمین است و اگر کشاورزی بشود بهترین محصول را می‌دهد. اینها می‌گویند شوره‌زار است. دور جایی که ما به دام آب می‌دادیم و به حدی تمیز بود که خودمان هم می‌توانستیم بخوریم، فنس کشیدند. به فنس دست می‌زنیم، زنگ می‌زنند 110 می‌گویند می‌خواهند فنس را ببرید. ما کسی را نداریم که از ما دفاع کند. از آقای سلاجقه می‌خواهیم که این پروژه را تایید نکند. از شما می‌خواهیم با قلم و رسانه تا جایی که می‌توانید جلوی آنها را بگیرید.»