« چپ ِ کمونیست» کیست و چیست
خدامراد فولادی

( کمونیست هایی که به تکامل ِ قانون مند ِ تاریخ اعتقاد ندارند)

توضیح و توجیه: جامعه ی تحت ِ حاکمییت ِاستبداد ِ ولایتی- خلافتی ِ قرون ِ وسطایی اگر نخواهد اشتباه ِ سال ِ 57 راتکرار کند و استبداد ِ تازه نفسی را جای گزین ِ استبداد ِ از نفس افتاده نماید، ناگزیر است از جایگزین های ِاحتمالی ِ بالقوه و « منتظرالحکومه» های دارای امکانات ِتبلیغی-رسانه ای شناخت ِنظری ِ راهگشا به انتخاب ِآگاهانه وموفقییت آمیز ِنیازهای  تاریخی ِ خود پیدا کند. خود ِ رژیم ِ حاکم ِزندان ساز و رکورد دار ِاعدام دراین چهل وهفت سال حاکمیت ِ جنایتکارانه اش  چنان کارنامه ی سیاهی پیشاروی تاریخ ِانسانی داردکه که نیازی به بازگفت ِ توضیحی توجیهی برای اثبات ِ منفورییت اش در این جامعه نیست. این، رژیمی است نابه هنگام که در تاریخ هست اما با تاریخ نیست، و از این رو، جایگزین ِ رژیم است که بایدضرورتن هم درتاریخ باشد وهم با تاریخ، ونه درتقابل با تکامل ِتاریخ. نوشتار ِحاضر در چارچوب ِهمین ضرورت ِ شناخت شناسانه ی تفکیک کننده ی تاریخی ازغیر ِتاریخی است. با این مقدمه ی توضیحی-توجیهی،اکنون برویم برسرِاصل  ِ مطلب و پاسخگویی به سوآل ِ عنوان ِ مقاله.

شاید خیلی ها و از جمله خود ِ لنینیست ها ندانند که چرا آنها خود را عناصر ِ چپ و کمونیست، و دیگر فعالان ِ نظری و سیاسی ِ غیر ِ لنینیست را عناصر ِ راست ولیبرال می نامند. دلیل ِاین نامگذاری ِصرفن نومینالیستی ِ متکی بر عملگرایی ِ قهرمان ساز و قهرمان پرور ِفردی-تشکیلاتی،آن است که به گمان ِ آنها چپ و کمونیست کسی است که قادراست و باید خلاف ِ جهت ِ تا کنون طی شده وعملن و نظرن به شناخت درآمده ی تاریخ ِ انسانی شنا کند و هراسی از خلاف ِ جریان رفتن در مسیر ِ ناشناخته، به صرف ِ داشتن ِ اراده ی راهگشا به هدف نداشته باشد. آن ها کسانی را که مسیر ِ سپری شده و به شناخت در آمده ی نظری و عملی ِ تاکنونی را که محصول ِ تلاش ِ چند هزارساله و جبر ِ دیالکتیکی ِ حاکم بر این فرایند ِ غایت گرای ِ تولیدی و مناسباتی ِ نسل اندر نسل ِ انسان های تاریخی است، لیبرال و راست در مفهوم ِ غیر ِ انقلابی، تسلیم طلب در کنش مندی ِ سیاسی ،ازدیدگاه ِقهرمان ساز ِخود می دانند. این راه ِ تاکنون به شناخت ِ ماتریالیسم ِ تاریخی در نیامده، همان راه ِ موسوم به « راه ِ رشد ِ غیر ِ سرمایه داری» در معنای میانبر زدن ِ راه ِ گذار از سرمایه داری ِبه سوسیالیسم است که توسط ِلنین و بلشویک ها«کشف» ووارد ِ ساز وکارهای تولیدی- مناسباتی ِ تاریخ ِانسانی گردید. لنینیست ها با این « کشف»،درواقع راه ِخود رااز راه ِ مارکس و انگلس و ماتریالیسم ِتاریخی جدا کردند. جدایی که می توان آن را شناکردن در خلاف ِجهت ِمسیر حرکت ِ قانون مند و نظام مند ِتاریخ نامید که گویا فقط از عهده ی چپ ِ خود کمونیست نام برمی آید. بی دلیل نبود که جانشین ِ لنین یعنی استالین در توصیف ِکمونیست هایی نظیر ِ لنین و رفقای حزبی اش آنها را از « سرشت ِویژه» قلمداد نمود وچنین گفت:« رفقا! ما کمونیست ها انسان هایی ازسرشت ِویژه هستیم. ما از مصالح ِ خاصی ساخته شده ایم. کسانی هستیم که سپاه ِ سردار ِ بزرگ ِ کارگران، سپاه ِ رفیق لنین را تشکیل می دهیم. بدانید که هرکسی لیاقت ِ عضویت در حزب ِما و عنوان ِکمونیست را ندارد.»( برگرفته از: مجموعه آثار لنین.جلد ِاول.سخنرانی ِاستالین در دومین کنگره ی شوراهای اتحاد ِشوروی.ترجمه ی پورهرمزان.ص. 26). خود ِلنین ِ درقدرت نیز بارها بر این« برتری ِ سرشتی- ژنتیک» ِ بلشویک  های خود کمونیست نام تاکید کرده و خواهان ِاطاعت ِ بی قید و شرط ِ میلیون ها انسان« عامی» از یک چپ ِ کمونیست( قهرمان) شده بود. همچنان که با همین درک و برداشت ِقهرمان پندار از رفقای اش بود که قبل از مرگ جانشین ِ خود را از میان ِ آنها بر گزید و به میلیون ها انسان ِمحروم از دموکراسی و فاقد ِ آزادی ِ انتخاب تحمیل نمود.

راه ِ غیر ِ سرمایه داری ِ لنینیست- بلشویک های بی اعتقاد و بی اعتنا به تکامل ِقانون مند ِ جامعه ی انسانی را می توان به افسانه ی معجزه ی پیامبرانه ی موسا تشبیه کرد که بدون ِ داشتن ِ هیچ امکان و ابزار ِ تکنیکی « قوم ِ برتراش» را از رود ِ پرزور ِ نیل گذراند وبه سرمنزل ِمقصود رساند. بااین تفاوت که موسا و قوم اش ادعای چپ و کمونیست بودن نداشتند، بلکه برعکس،این لنین و پیروان ِاو هستند که ادعای کار ِ غیر ِ ممکنی چون معجزه می کنند و معتقدان به گذار ِ قانون مند و نظام مند ِ جامعه به مراحل ِ عالی تر را لیبرال و سازشکار می نامند. نه لنین و نه پیروان ِ او برای اثبات ِ نظر و ایده ای که بر قانون مندی ِتاریخی استوار نیست بحث استدلالی – اقناعی ِ تئوریک ِ غایت شناسانه نمی کنند، چرا که به خوبی می دانند راه ِغیر ِ سرمایه داری ِ آنان هیچگونه پشتوانه ی علمی- تئوریک ِ اثباتی ایجابی ندارد وبه همین دلیل هم هست که برای توجیه و در واقع تحمیل ِ ادعای شان به نومینالیسم ِ ظاهرساز ِ لغوی پناه برده اند.

یک خصوصییت ِنومینالیسم ِظاهرنمای فاقد ِمحتوای تئوریک-تاریخی ِ چپ ِخود کمونیست نام برای پیش برد ِهدف ِقدرت خواهانه اش، سوء استفاده از واژه ها و مفاهیم ِفلسفه ی مارکسیستی و خصوصن به کارگیری ِ بدون ِ مصداق و اعتبار ِعلمی زدایی شده ی دیالکتیک و تکامل است. دیالکتیک ِمورد ِ نظر ِ آنان از این جهت بی اعتبار و ظاهرنمایانه است که برخلاف ِ دیالکتیک ِ ماتریالیستی نه تنها بر تضاد و همستیزی ِسلبی-اثباتی ِ تکامل گرایانه استوارنیست بلکه دیالکتیکی است متکی براراده ی فردی وفرقه ای که فقط بر سلب و نفی ارادی از سوژه ی مورد ِ نظر تکیه دارد. یعنی بر نفی و انکار ِاراده مندانه ی سوژه ای که توانایی اش برای حفظ ِاقتدار به پایان رسیده و باید جای خود را به نیرویی با اراده تر از خود واگذارکند. در واقع این تغییر وتحول، زاییده ی ساختار وسازوکارهای درونی ِخود ِجامعه ی آبستن ِ دگرگونی ِقانون مندانه ی دیالکتیکی- تکاملی نیست ،بلکه تابع اراده ی معطوف به قدرتی است که هدف اش سلب ِقدرت از یک حاکمییت به نیروی اراده، و کسب ِ قدرت به نام و به کام ِخود است. در این معنا و مفهوم، این اراده ی تشکیلات ِ فرقه ی مخفی کار است که قدرت ِسیاسی را از رژیم ِموجود سلب و به تشکیلات ِخویش انتقال ِ صوری می دهد و نه اقتضا و ضرورت ِ دیالکتیکی تکاملی و تاریخی ِقانون مند ونظام مند ِخود ِجامعه.حال اگر،مارکسیستی بگوید و دلیل ِ تئوریک بیاورد که دیالکتیک و تکامل ِ جامعه به مثابه ِ پدیده ای تاریخی به همدیگر وابسته گی ِ جدایی ناپذیر و همسویی ِ کارکردی در وحدت ِمادی سیستمی ِ شان دارند، که هیچ یک بدون ِ دیگری کارآیی و نتیجه بخشی ِتاریخی- دورانی ندارد، چپ ِ خود کمونیست نام و خود انقلابی پندار بنا بر همان درک ِصوری ِاراده گرایانه اش ازانقلاب اورا راست و لیبرال و ضد ِانقلاب می نامد.

نتیجه این که: دیالکتیک ِ بی مسمای صرفن سلبی ِ فاقد ِ جهت گیری ِاثباتی- ایجابی ِ فرقه گرایان،چیزی جز همان « معجزه»ی اراده ی معطوف به قدرت ِ ایده آلیستی- مذهبی یی نیست که کم ترین نقش و جایگاهی در تکامل ِ قانون مند و نظام مند ِ تاریخ و جامعه ی انسانی ندارد. محصول ِ یک چنین کسب ِ قدرت ِ اراده مندانه ای از راه ِ نامعمول و نا قانون مند ِغیر ِسرمایه داری با کمونیسم ِ دروغین اش نیز همان است که خود ِ تاریخ ِ قانون مند بارها و بارها درحکومت های تک حزبی وتک رهبر ومادام عمر ِ شورایی بر آن مهر ِ ابطال زده و باز هم خواهد زد. حاکمییت ِ مادام عمر ِ تاریخن تجربه شده ای که امتحان اش هم مجانی نیست، بلکه به قیمت ِ زنده گی وجان ِهزاران انسان ِدگرگونی طلب ودموکراسی خواه تمام خواهد شد. با این توضیح ِ « اظهر من الشمس» که خود ِ همین رژیم ِ استبدادی ِ حاکم بر ایران هم نمونه ی حی و حاضر ِ رسوا و انگشت نمایی از آن راه ِ غیر ِ سرمایه داری است.