پرستاران به‌عنوان بخش اصلی کادر درمان، همانند سایر مزدبگیران، در بدترین شرایط کاری قرار دارند. دستمزد حداقلِ زیر خط فقر، اضافه‌کاری اجباری (ساعتی بیست‌هزار تومان)، عدم امنیت شغلی، قرادادهای سه ماهه، یک ماهه، بدون قرارداد، در معرض انواع بیماری‌ها، خشونت‌ها و ضرب‌و‌شتم‌های همراهان بیمار، شیفت‌های فرساینده که شب و روز و تعطیل و غیر تعطیل ندارد، آمار بالای استعفا، مهاجرت، خودکشی، مرگ ناشی از فشار کار و استرس‌های محیط کار، افسردگی، تعرض و مزاحمت‌های کلامی و فیزیکی به پرستاران زن از سوی مراجعین و حتی همکاران و عدم حمایت مسئولان (و البته فاکتورهایی چون عرف و ترس از تبعات اجتماعی که باعث سکوت آنان می شود) و غیره.

پرستاران، از این شرایط فرساینده، جانشان به لب رسیده و برای رهایی، دست به تجمع و اعتصاب و اعتراض زده و تا رسیدن به مطالبات خود ادامه خواهند داد. در این شرایط، طبق معمول، سران حکومتی از جمله وزیر بهداشت و معاونت پرستاری، فعالین صنفی را ضدامنیتی می‌نامند و دستگاه‌های امنیتی به مسائل معیشتی و صنفی پرستاران ورود می‌کنند. هنوز زمان زیادی از دوران کرونا و جان‌فشانی‌های پرستاران نگذشته، آن موقع فرشتگان آسمانی بودند و اینک دشمنان زمینی! در معرض ضرب‌و‌شتم، دستگیری، تهدید  و زندان. نظام سودجوی سرمایه بلافاصله بعد از بحران کرونا، وقیحانه اخراج پرستاران را شروع کرد و به بحران بیکاری پرستاران از یک طرف و کمبود پرستار در مراکز درمانی دامن زد. هم چنین سیستم پزشک‌سالارِ وزارت بهداشت، طرح تحقیرآمیزی را که سراسر استثمار و تبعیضِ نجومی در تعرفه‌ی پزشکی و پرستاری است، جایگزین طرح تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری نمود. طرحی که سال‌هاست در مجلس نمایندگان دروغین تصویب‌شده و بودجه‌های کلان به آن اختصاص داده شده است، بودجه‌ای که معلوم نیست به جیب چه کسانی واریز شده است.

ما جمعی از فعالان زنان داخل، ضمن حمایت از پرستاران، اعلام می‌کنیم تا دستیابی پرستاران به مطالبات حداقلی‌اشان در کنار آن‌ها هستیم. مطالباتی از جمله: افزایش حقوق و مزایا بر اساس نرخ تورم و تامین رفاه آنان، اجرای واقعی طرح تعرفه‌گذاری، لغو اضافه‌کاری اجباری، اجرای قانونِ مشاغلِ سخت و زیان‌آور، تامین امنیت جانی، شغلی و امکانات رفاهی، و حق فعالیت صنفی، تجمع، اعتصاب و اعتراض. ما معتقدیم به‌رغم حضور وسیع و قدرتمند پرستاران به‌ویژه زنان پرستار، و سایر بخش‌های کادر درمان در روزهای اخیر، آنان نیز، همانند سایر اقشار تحت ستم، نیازمند نهادهای صنفی مستقل هستند تا بتوانند مسیر مبارزات در جهت رسیدن به مطالبات حداقلی و درازمدت خود را ادامه دهند. بی‌شک مبارزه مشترک پرستاران و دیگر مزدبگیران حول مطالباتی رادیکال زمینه‌ساز همبستگی پایدار تا رسیدن به جامعه‌ای عاری از هر گونه بهره‌کشی و تبعیض خواهد بود.

                                                                                                                                                                                           شهریور ١٤٠٣

                                                                                                                                                                        جمعی از زنان فعال داخل کشور