ناگزیر توضیحِ زمانهٔ کنونی جدا از عریان بودنش کمی پیچیده است. پیچیدگی آن در این است که دریافتِ این‌همه کشتار و قصابی کودکان توسط آدمیان، آسان و در حقیقت قابل‌قبول نیست. حتی با چشمان بسته نمی‌توان مرتکب این‌گونه جنایات شد که ما در غزه نزدیک به پانصد روز شاهد آن هستیم. اگرچه غزه در دنیای نابرابر یکه و تنها نیست و چند گوشهٔ جهان به دلیل نمایشِ قدرت‌های بزرگ بین‌المللی به همراه دولت‌ها و دسته‌های رنگارنگ مسلح و ارتجاعی جان هزاران انسان بی‌پناه و آیندگان سازان جامعه [کودکان] را می‌گیرند تا «آرام تر» و «بی‌دردسرتر» سیستم و اقتصاد ازکارافتاده‌شان را سراپا نگه دارند.

باری، ظلم و تعدی جامعه سرمایه‌داری را می‌توان هرلحظه علیه سازندگان اصلی جوامع بشری به‌عین دید. اخبار منتشره و مشاهده تصاویر پر از درد و رنج انسان‌ها تحت سیطره حکومت‌مداران تبهکار بسیار شدت یافته است. جنگ و تخریبِ خانه و کاشانه و آواره کردن مردم به سیاست بی‌همتا طبقه سرمایه‌داری تبدیل‌شده است و کوچک‌ترین فرجه‌ای برای آرامش و آسایشِ مردم بجا نگذاشته است. همه این‌ها [جنگ‌ها] به نیتِ آینده‌ای بهتر و دور از خشم و تعرض به آیندگان سازمان داده‌شده و می‌شود. همه این‌ها به‌منظور رفع ستم و زندگی مطلوب‌تر برای کودکان صورت می‌گیرد، اما برآیندها در مخالفت با نیت و گفته‌ها است و دهه‌هاست که جهان، روی‌هم‌رفته با رویدادهای غم‌انگیز و فجایع دردناک همچون لت‌وپار شدن زنان و دختران، جوانان، نوجوانان و کودکان توسط حاکمان منفعت‌طلب و زورگو روبرو شده است. در حقیقت هیچ توضیح و توجیهی به‌غیراز سودآوری، پس زدن اعتراضات رادیکال و خواسته‌های حق‌طلبانه توده‌های ستمدیده و نیز خودنمایی قدرت و تکلیف علیه جناح‌های رقیب در سطح جهان و منطقه خاورمیانه نیست. به دیگر سخن نزدیک به پانصد روز است که دولت اسرائیل به‌طور مرتب در حال بمباران، گلوله‌باران و کشت‌وکشتار کودکان و زنان در غزه است. نزدیک به پانصد روز است که بی‌دفاع‌ترین انسان‌ها را در میدانی محدود به تله انداخته‌اند و از زمین و هوا به تعرضات جنون‌آمیز خود ادامه می‌دهند تا به گمانِ خویش ریشه «تروریست» را بخشکانند.

به‌هرروی، حملات جنون‌آمیز ارگان‌های سرکوب نتانیاهو به غزه یک‌بار دیگر سه موضوع را در صحن سیاسی جهان برجسته کرده است: اول، تعدی بیش‌ازپیش دولت اشغالگر اسرائیل به یاری و با حمایت‌های بی‌پروا دولت‌های بزرگ همچون امریکا، آلمان، انگلیس و دیگر نظام‌های وابستهٔ منطقه خاورمیانه علیه بی‌دفاع‌ترین توده‌های محروم غزه. دوم، عریان‌تر شدن فطرت دولت‌های سرمایه‌داری در برابر بدیهی‌ترین خواسته‌های ابتدایی مردم، یعنی دسترسی به نان‌وآب و زندگی در سرزمین خود؛ و سوم، عکس‌العمل و اشغالِ به‌موقع خیابان‌های دنیا توسط مخالفین سیاست‌های جنگی امپریالیست‌ها و حمایت میلیون‌ها تودهٔ دردمند ازآنچه جانیان بشریت در حق زنان و کودکان و دیگر محرومان در غزه به کار گرفته‌اند، هست.

بنا به خبرها و پیام‌های منتشره از سوی‌های متفاوت، به‌ظاهر کمتر کسی موافق ارتکاب جنایات در این بُعد توسط دولت غاصب اسرائیل است. به‌این‌علت که توضیح آن در درون بسیار مشکل و برابر با افزودن تنفر میلیون‌ها انسان رنج‌دیده از حاکمان دزد و فاسد است. به‌طور واضح، موافقت علنی پیرامون محاصره و درد و رنج کودکان و مردم غزه که به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن مورد هجوم وحشیانه قرار گرفته‌اند، آسان نیست. چون‌که خارج از انگاره انسانی است و نمی‌توان مقدار و اثرگذاری منفی آن را در ذهنِ میلیون‌ها انسان رنج‌دیده جهان نادیده گرفت. بمباران مدارس، اماکن عمومی، خانه‌ها و به‌تبع آن آتش زدن بیمارستان‌ها، نشانه کینه‌توزی دولت‌های سرمایه‌داری علیه بشریتِ بی‌دفاع و گیرکرده در چنبره سیاست‌های جنگی امپریالیست‌ها است. ازاین‌رو می‌توان گفت که قلم از شرح و بیان وقایع ارتکابی جنون‌آمیز توسط نتانیاهو ناتوان است. جداً نمی‌توان صحنه‌های دل‌خراش و بدن‌های پر از خون و تکه‌پاره شده کودکان و زنان را مشاهده کرد و بی‌احساس یا بی‌تفاوت از آن‌ها گذشت. نمی‌توان جنایات سبوعانه دولت غاصب اسرائیل را دید و به‌شدتِ تنفر و انزجار خود نیفزود. جنایاتی که خودی‌هایشان مجبورند به‌ظاهر و برای حفظ حیثیت سیاسی و به‌ویژه به جهت انحراف افکار عمومی در سوی مقابل آن قرار گیرند که نمونه‌های آن صدور اطلاعیه‌های بی‌بنیاد توسط پارلمان عربی، سازمان ملل و نظایر این‌ها پیرامون آتش زدن بیمارستان‌ها، کشتن زخمی‌ها و صدمه‌دیدگان و دستگیری کاردهای پزشکی توسط ارتش سرکوبگر نتانیاهو است.

درست است که توده‌های غزه تنها مانده‌اند، درست است که مخالفین دولتی در کارزار فرومایه و در حقیقت در چهارچوب سیاست‌های دیکته شده بانیان و سناریونویسان وضعیت فعلی همسو هستند. درست است همهٔ طرفین از تداوم وضعیت فعلی ذینفع هستند. اما جامعه‌ای به‌غیراز جامعه سرمایه‌داری در صفی مستقل و خودجوش، به‌صف شده و خواهان نابودی دستگاه و مناسبات ظالمانه و محاکمه عاملین و جنایت‌کارانی همچون نتانیاهو است. تظاهرات و اعتراضات خیابانی، برگزاری مراسم‌های گوناگون در حمایت از توده‌های محروم غزه، جز این نیست که جنبش مخالفت با سیاست‌های امپریالیستی در سرتاسر جهان سر بازایستادن ندارد و در عمل نشان داده است که باوجود فقدان سازمان‌یافتگی مناسب، صدا و شعار خود را علیه جهان سرمایه‌داری بلندتر و رادیکال‌تر کرده و خواهان صلح و اعطای سرزمین فلسطینیان به صاحبان اصلی آن است. همچنین به درست، هوشیاری و برآمد وجدانِ جهانِ متضاد با جهانِ سرمایه‌داری روزبه‌روز رو به افزون و دولت‌مداران امپریالیستی را وحشت‌زده کرده و علی‌رغم تمهیدات، تهدیدات و دستگیری مخالفین در اقصا نقاط دنیا، همچنان صحن سیاسی جوامع متفاوت را در حمایت از دردمندان غزه، زنده نگه‌داشته است.

بر پایهٔ چنین نمادهایی حکومت‌مداران و دولت‌مداران جهان فهمیده‌اند که جنبش مخالفت و اعتراضات مردمی قابل‌برگشت نیست. فهمیده‌اند که باوجود هجوم وحشیانه و سازمان‌یافته، قادر به سد مقاومت و ایستادگی قربانیان سیستم امپریالیستی و به‌ویژه پاکیزگی اعمال نتانیاهو جنایت‌کار نیستند. دولت اسرائیل با همیاری قدرت‌مداران بین‌المللی و دولت‌های منطقه خاورمیانه قساوت و درنده‌خویی را به بالاترین حد ممکن رسانده است و به‌راستی اعمال بیش‌ازحد، پیش‌تر از گفته‌ها است. این جهانِ نابرابر و یک‌سویه‌ای است که دنیای سرمایه‌داری مدافع و در پی آن است؛ بنابراین تکرار این موضوع بی‌مناسبت نیست که در فرهنگ سرمایه‌داران مضمونِ کلماتی همچون باور به دمکراسی، رعایت حقوق بشر، متعهد به اجرای قطعنامه‌های سازمان ملل و نظایر این‌ها، بی‌مقدار و نیز کاملاً ناسازگار با مشاهدات و اتفاقات علیه مردم غزه است. ضمن اینکه نمایندگان حقوق بشر و به‌اصطلاح حکومت‌های وفادار به دمکراسی، قرارشان بر این بود که زندگی آرام و بهتری را برای مردم سازمان دهند. قرارشان بر این بود که خرابه‌ها را آباد و میدان‌های آموزشی را برای کودکان، یعنی سرمایه‌های آتی جوامع متفاوت، بیش و بیشتر کنند، اما آنچه تابه‌حال اتفاق افتاده و در حال وقوع است، چیزی جز تخریب مدارس و تلف کردن جان باقیماندگان در سرزمین محاصره‌شده غزه نیست. در حقیقت هیچ مکان و جایی در غزه امن نیست. بیمارستان‌ها و زخمی‌ها از تیررس ارگان‌های سرکوب دولت نتانیاهو در امان نیستند. آتش زدن، بمباران، دستگیری کادرهای پزشکی و حمله به بیمارستان‌ها به بهانه حامی و مأمن «حماس» به رویهٔ روزانه سیاست نتانیاهو تبدیل‌شده است تا جایی که هفته قبل ارتش سرکوبگر اسرائیل با آتش زدن و هجوم وحشیانه به «بیمارستان کمال عدوان» در جبالیا، یعنی آخرین مرکز درمانی بزرگ شمال غزه، جان بیست نفر را گرفت و دویست‌وچهل نفر از کادرهای پزشکی و همچنین «حسام ابوصفیه»، مدیر «بیمارستان عدوان کمال» را به جرم «تروریست» دستگیر کرده است. آتش زدن و دستگیری‌هایی که بوق‌های تبلیغاتی نتانیاهو آن را به‌عنوان «بزرگ‌ترین عملیات خود» در منطقه توصیف کرده‌اند!

اوج فرومایگی و سخت رویی نظام‌های سرمایه‌داری را در موضوع بالا به‌روشنی می‌توان دید. تعدادی زخمی و مراقبان مصدومان و کادرهای پزشکی را به همراه وسایل جراحی و اتاق‌های عمل مختص به کودکان را درب‌وداغان کرده‌اند و در همان حال و با وقاحت تمام آن را در ضمیر «بزرگ‌ترین عملیات خود» توضیح می‌دهند!

به‌واقع این چه جهان و منطقی است که حمله به مراکز پزشکی از تعرض و از تیررسش به دور نیست؟ این چه جهان و منطقی است که سرزمین دیگران را به‌زور اسلحه اشغال می‌کنند و کمترین حق‌وحقوقی برای صاحبان اصلی آن قائل نیستند؟ این چه نظام و دستگاهی است که کودکان را در بدترین شرایط ممکن به حال خود رها می‌کنند و حاضر به قبول کمترین مسئولیت انسانی در قبال آن‌ها نیستند؟

به‌طور حتم و یقین، جهان انسانی متحیر از این‌همه جنایات و خشونت علیه کودکان، بیگاهان و قربانیان مناسبات و سیستم امپریالیستی است. متحیر از این است که چگونه تعدادی انگشت‌شمار به یمن سلاح‌های مدرن و مخرب، سینه نحیف کودکان را نشانه می‌گیرند تا قدرتشان را به آنان نشان دهند. جنایت در غزه در همه قسمت‌های آن، یعنی از کشتن، قطع غذا، آب و برق و خلاصه از زندگی در زیر چادرهای پر از آب و آن‌هم در هوای سرد و بارانی غیرقابل‌شرح و بیان است. این جهان بی‌رحمی است که قدرت‌مداران بین‌المللی به یاری دولت‌های هار و خشن منطقه به مردم و کودکان تحمیل کرده‌اند. منظور اینکه بی‌سرپناهی و سرما و فقدان امکانات اولیه زندگی جان چندین کودک چندماهه در غزه را گرفته است و دولت‌های مدعی و به‌ظاهر انسان‌دوست، بیش از یک سال است که ناظر آتش زدن بیمارستان‌ها، دستگیری پرسنل پزشکی و از دست رفتن کودکان [در حقیقت همراه و همکار سیاست‌های دولت اسرائیل] در غزه هستند. علل آن جز این نیست که هیچ‌یک از آن‌ها ربط و علاقه‌ای به مردم، حمایت از کودکان و حفظ و تضمین تنها مکان دوا و درمان زخمی‌ها، یعنی بیمارستان‌ها ندارند.

چکیده اینکه، سرمایه‌داران جهان میلیون‌ها انسان را در شرایط اسف‌باری قرار داده‌اند و حلقه‌های اسارت، بردگی و کشتار را تنگ‌تر و وسیع‌تر کرده‌اند تا سیستم جهل و جنایاتشان محفوظ بماند. پیداست که سیستم حاکم در جهان ناحق و مجریان آن با هر رنگ و لباس، ادعا و شکل حکومتی در یک ردیف هستند. همه شارلاتان و ترفندباف و همه حامی استثمار و عامل بدبختی و مثله کردن بدن‌های نحیف کودکان هستند. برخلاف ادعای دفاع از مردم غزه و محکومیت حمله به کودکان و بیمارستان‌ها، در چرخش بهتر مناسبات سرمایه‌داری هم‌زبان و هم‌عقیده و بخشی از مناسبات امپریالیستی هستند و بی‌جهت نیست که برآمد سیاسی مشترک و سازگاری آن واحد است. به‌هرحال به‌طور روزانه نشان داده‌اند که بنیاناً مخالفتی در پیشبرد سناریوهای نوشته و تصویب‌شده سیاست‌های جنگی امپریالیست‌ها در منطقه خاورمیانه ندارند. آنچه روشن‌شده است اینکه قدرت‌مداران بین‌المللی در زمان‌ها و در دوره‌های متفاوت مکان‌ها و بازیگران را به‌منظور اجرای سیاست‌های به‌جامانده‌شان، جابه‌جا می‌کنند. موضوعات و اهداف تیره‌روزی که به‌طور کامل در گوشه‌کنار منطقه خاورمیانه و دیگر نقاط دنیا قابل‌رؤیت است. ولی باوجود یکه‌تازی سرمایه‌داران، تردید نیست که چنین وضعیتی پایدار و همیشگی نخواهد ماند و ریل سیاست تغییر و روزی فرا خواهد رسید که حاکمان اشغالگر و ستمگر یکی پس از دیگری توسط صاحبان اصلی جوامع بشری به زیر کشیده خواهند شد و پرچم جامعه متناسب با حقوق سازندگان اصلی آن را بر خواهند افراشت. جامعه‌ای که مدافع همیاری و هم‌زیستی با هر رنگ و نژاد به‌منظور رشد و بالندگی جامعه انسانی است. در حقیقت انجام آن علی‌رغم وضعیت ناگوار و کمبودها ممکن است. برای اینکه جنبش‌های اعتراضی حامل توانایی و پتانسیل بالا هستند که تجلی آن را به‌راحتی می‌توان در خیابان‌های جهان و در حمایت از سرکوب‌شدگان و استثمارشوندگان به‌عین دید. تلاش و درک عمیق‌تر این موضوع یعنی بازگویی اهداف پشت پرده امپریالیست‌ها و افشای پادوهای آن‌ها می‌تواند موقعیت سیاسی و نظری را در درون جنبش‌های اعتراضی شفاف‌تر سازد و همچنین زمینه‌های شکل‌گیری تحرکات سازمان‌یافته نیروی جوان را آماده‌تر کند. درنتیجه جنبش‌های اعتراضی و جنبش مخالفت علیه جهانِ سرمایه‌داری نیازمند سازمان و نیروی برازنده با خواسته‌های پایمال‌شده و بنیادی آنان است. نیازمند هدایتگری کمونیستی با برنامه در برابر سازمان‌های بقای مناسبات و سیستم امپریالیستی است. تنها در چنین موقعیتی، یعنی در مناسبات کمونیستی است که جهان انسانی بیش از این ناظر کشت‌وکشتار زنان، کودکان و تخریب خانه و کاشانه مردم و بیمارستان‌ها توسط جانیانی همچون نتانیاهو نخواهد بود.

3 ژانویه 2025

14 دی 1403