معماران فروپاشی
Benoît Bréville برگردان مرمر کبير 

و سرانجام، پس از غزّه، کرانۀ باختری، لبنان، سوریه و یمن، نوبت به ایران رسید. به‌زودی فهرست کشورهایی که اسرائیل در سال ۲۰۲۵ در خاورمیانه، بمباران نکرده، کوتاه‌تر از آن‌هایی خواهد بود که زیر آتش‌اش سوخته‌اند. تل‌آویو برای توجیه حمله اخیرش به ایران، مطابق معمول به «حق دفاع مشروع» متوصل شد. مطابق معمول، سران کشورهای غربی نیز بی‌درنگ پشتیبانی کردند. «ما بر این باوریم که اسرائیل حق دارد از خود دفاع کند و بار دیگر پشتیبانی‌مان را ازلزوم حفظ امنیت اسرائیل اعلام می کنیم»، این موضع گیری سران دولت‌های گروه هفت (۱) به دنبال حمله اسرائیل به ایران بود.

نویسنده Benoît Bréville برگردان مرمر کبير 

از همین منظر، بمباران‌های ۲۱ ژوئن آمریکا نیز قابل‌بررسی‌ست؛ حمله‌ای که در آن ارتش ایالات متحده سه پایگاه هسته‌ای ایران را هدف قرارداد. نتانیاهو نزدیک به سی سال در پی کشاندن آمریکا به جنگی مستقیم با ایران بود. اینک، سرانجام، رئیس‌جمهوری که با شعار پایان‌بخشیدن به «جنگ‌های بی‌پایان» به قدرت رسیده بود، تن به اجرای خواستۀ او داد؛ در حالی که تنها سه روز پیش از صدور فرمان این حملۀ غیرقانونی، گلایه داشت که چرا جایزۀ صلح نوبل به او اعطا نشده است.

با این‌همه، داده‌ها و شواهد جای چندانی برای تردید باقی نمی‌گذارد. این اسرائیل بود که در روز ۱۳ ژوئن، بدون هیچ هشدار یا مذاکره ای، با حمله به مناطق مسکونی و کشتن مردم بی‌گناه، آتش جنگ را برافروخت. آن هم با چراغ سبز از سوی واشنگتن، که در همان زمان در حال مذاکره با تهران بود. روزنامه‌نگار دیوید هرست چنین نوشت: « صدور مجوز آغاز جنگ به نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، آنهم درست در هنگامه‌ای که نمایندگان آمریکا سرگرم مذاکره با ایران بودند، ریاست جمهوری آمریکا را به رده آل کاپون یا خواکین گوزمن ملقب به ” ال چاپو“ تنزل داده و وی را کاملاً بی‌اعتبار ساخت» (۲).

تل‌آویو ادعا کرده است که پیش‌دستانه و برای پیش‌گیری از حمله‌ای «قریب ‌الوقوع» دست به این حرکت نظامی زده؛ حمله‌ای که گویا تنها راه مهارش زور بوده است. ولی مارکو میلانویچ، حقوقدان برجسته، در پاسخ می‌نویسد: «هیچ مبنای حقوقی یا استدلال عقلانی برای این ادعا وجود ندارد که ایران در آستانهٔ حملهٔ هسته‌ای به اسرائیل بوده باشد؛ آن‌هم با سلاحی که اصولاً در اختیار ندارد.» (۳). پیش از انتخاب گزینه نظامی، اسرائیل راه حلهای فراوان دیپلماتیک و حقوقی پیش رو داشت. در گام پایانی، دست‌کم می‌توانست از شورای امنیت سازمان ملل درخواست اجازه‌ی قانونی برای کاربرد نیروی نظامی کند. از دیدگاه حقوق بین‌الملل، یورش روز ۱۳ ژوئن اسرائیل، آشکارا نمونه‌ای از تجاوز نظامی‌ست.

در زمینهٔ خاورمیانه، واشنگتن بیش از پیش همراستا با تل‌آویو به پیش می رود. خودِ آقای ترامپ، در زمان اعلام عملیات، چنین گفت: «خداوند خاورمیانه را نگهدارد، خداوند اسرائیل را نگهدارد، و خداوند آمریکا را نگهدارد» و یک روز بعد، دستور آتش‌بس را صادر کرد.

رفتار اتحادیه‌ی اروپا نیز چندان شرافت‌مندانه‌تر نیست: سرسپردگی به ابرقدرتی تحت رهبری یک کلاهبردار مافیایی که خود از دولت اشغالگر اسرائیل پیروی می کند. اروپا نه‌تنها نتوانست نقض فاحش حقوق بین‌الملل را که همواره در جای دیگر سنگ دفاع از آن را بر سینه می‌کوبد، نکوهش کند؛ بلکه از زبان صدراعظم آلمان، به توجیه آن هم پرداخت: اسرائیل (و به‌دنبال آن آمریکا) در حال انجام «کار کثیفی» است که گویا به سودِ همه‌ی بشریت تمام خواهد شد ـ از راه یورش به ایران.

بیست سال پیش، مردمان بسیاری در سراسر جهان برای فرانسه دست زدند. فرانسه، همراه با آلمان، بلژیک، یونان، لوکزامبورگ و دیگر کشورها، در برابر «جنگ پیش‌گیرانه»ای که آمریکا به بهانه‌ی تهدیدی موهوم از سوی عراق راه انداخته بود، ایستادگی کرد. با زمامداری امانوئل مکرون، آن صدای آزاد و مستقل، خفه شده است. فرانسه با سخنان نمایشی و ژست، ضد و نقیض می گوید و در عمل، می‌گذارد که دو کشور زورمدار (اسرائیل و امریکا) سرنوشت خاورمیانه را رقم بزنند؛ بی‌هیچ پروایی از آنکه مردم این سرزمینها را با گرسنگی و بمباران از میان بردارند.

۱ـ آلمان، کانادا، ایالات متحده، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا. بیانیه‌ی مشترک ۱۷ ژوئن.

۲ـ دیوید هرست، «با اجازه دادن به اسرائیل برای بمباران ایران، ترامپ تهران را به سوی هسته‌ای‌شدن سوق می‌دهد»، ۱۵ ژوئن ۲۰۲۵، Middle East Eye.

۳ـ مارکو میلانویچ، «آیا کاربرد نیروی نظامی اسرائیل علیه ایران، با دفاع مشروع قابل توجیه است؟»، ۱۳ ژوئن ۲۰۲۵، European Journal of International Law، www.ejiltalk.org.

لوموند دیپلماتیک

از غزه تا ایران،هنگامی که دموکراسی‌ها جنگ‌افروزی می کنند Alain Gresh & Sarra Grira برگردان مرمر کبير 

عملیات اسرائیل علیه ایران،بدنبال بازسازی نوعی اتحادیه مقدس است / Bertrand Badie برگردان باقر جهانبانی