ضد ونقیض گویی و اهداف ِآن
خدامراد فولادی

ضد و نقیض گویی ِ توام با استدلال ِ گفتاری یا نوشتاری،شکلی از دروغپردازی است که هدف اش تحریف ِحقیقت ِیک یا چندین موضوع ِمشخص برای تحمیل ِنظر یا عقیده ی خود به مخاطب یا مخاطبان ِ بسیار است. ضد ونقیض گویی از سوی مبلغان ِدین و مذهب امر ِرایج وجا افتاده ای است که از هزاران سال ِقبل درتمام ِجامعه های انسانی معمول ومتداول بوده است. مخاطب ِ اینگونه ضد و نقیض گویی ها غالبن و عمدتن عوام ِ بی سواد و کم سوادهستند که به مرور ِ زمان و با پیشرفت ِصنعت و تکنولوژی و رسانه های گفتاری ونوشتاری و شنیداری شامل ِ با سوادها و تحصیلکرده های دارای زمینه ی اعتقادی که از خانواده کسب شده و در جامعه و به ویژه در مدارس و حتا دانشگاه ها تعمیق یافته است هم شده و در فرایند ِ سیاسی شدن ِفضای جامعه های متنوع به دلیل ِ تنوع ِ ابزار و وسائل ِ تبلیغی- ترویجی به راهکار و راهبردهای سیاسی هم راه یافته است. ضد و نقیض گویی در راهکار و راهبردهای سیاسی هدف اش یارگیری ِیک تشکیلات از میان ِ« توده ها » برای کسب ِوجهه ونهایتن تصاحب ِقدرت ِسیاسی است.ضد ونقیض گویی ِسیاسی-تشکیلاتی می تواند مستقیم و یاغیر ِ مستقیم با اتکای به دین و مذهب صورت گیرد.یعنی فردیا تشکیلات ِسیاسی کار برای جلب و جذب ِ هوادار از شیوه و شگردهای مذهبی برای جلب ِافراد ِ تکین ِ دارای تمایلات ِ دینی مذهبی و فریب ِ اذهان ِ عمومی استفاده ی سیاسی نماید. نمونه ی این گونه ضدونقیض گویی یا دروغپردازی ِ سیاسی را ما در روش ِکسب ِ قدرت ِ آخوندها و در شخصییت ِ کاریزماتیک ِجعلی و دروغین ِ خمینی در ایران شاهد بوده ایم، و دیدیم که چه گونه خمینی و اعوان وانصارش باتوجه به کمبودهاونارسایی های اقتصادی و سیاسی ِجامعه ی تحت ِحاکمییت ِاستبداد خود را برخلاف ِ ایدئولوژی ِ اسلامی ِ واپس گرای اش شخصییتی آزادی خواه و دموکرات جازد و با این جازدن ِ جعلی و دروغین توانست میلیون ها انسان ِ دموکراسی خواه را با خود همسو و همهدف نماید.

هدف ِضد ونقیض گویی هرچه باشد چه دینی مذهبی و چه سیاسی، تحمیل ِعقیده ونظر و متعاقبن تحمیل ِ خود ِفردی ویا مهم ترازآن خود ِتشکیلاتی به جامعه است، آنهم در شرایطی که آزادی ِ اندیشه وعقیده و آزادی ِبیان و انتخاب میان ِمطلوب و مغضوب وجود ندارد. خمینی را می شد اگر سخنزانی ها و توضیح المسائل های اش شنیده و خوانده می شد به خوبی شناخت و به اهداف وعواقب ِ این اعتقادات ِ گفتاری و نوشتاری پی برد. اما از آنجا که همچنان که گفتم درایران آزادی ِبیان وآزادی ِانتخاب ِ مطلوب در معنا ومفهوم ِتئوریک-عملی وجودنداشت اوتوانست خود و دیگر همفکران و همنظران ِ عقیدتی سیاسی  اش را به جامعه ی هنوز در رخوت ِ سکون ِ ناشی از استبداد ِ ریشه دار ِ شاهنشاهی تحمیل نماید. امروز پس ازنزدیک به چهل وهفت سال حاکمیت ِخمینیسم و جبارییت ِ نظری-عملی و علنی ِ اسلامی با تحمیل ِ هزاران قربانی ِاین جبارییت ِریشه دار در اعتقادات ِ عوامانه ی«توده ها»ی بی سواد یاکم سواد ویا حتا تحصیل کرده،ما دیگر شناخت ِکاملی هم از خمینیسم و اسلام اش و هم قاعدتن از هرنوع ضد و نقیض گویی ِ ناهمخوان وناهمسو با هدف ِاصلی و کانونی ِ « این جامعه»که ضرورتن باید دموکراسی ِ تاریخی دورانی باشد، پیدا کرده ایم و باید همین شناخت و هدف ِمترتب برآن را سرلوحه ی هرگونه کنشگری ِ معطوف به دگرگون سازی شرایط و مناسبات ِ نا مطلوب و تحقق ِ شرایط ِ مطلوب و مطالبه شده ی خود قرار دهیم و هیچگاه و با هیچ ترفند و عوام فریبی ِ اقتدار طلبان و انحصارطلبان ِ تمامییت خواه معاوضه نکنیم. به یاد داشته باشیم که خمینی با ضد و نقیض گویی های راهگشا به هدف اش، راست و چپ را یکجا فریب داد، یعنی هم لیبرال های ضد ِ پادشاهی را با خود همراه ساخت وهم چپ ِ هنوز نا شناخته به دلیل ِاستبداد را با هدف ِخود« جمهوری ِ یکدست اسلامی» همسو نمود.  همچنان که باید به یاد داشته باشیم که هدف ِ بی واسطه ی این جامعه و راهکار و راهبرد ِ تحقق ِ آن، چپ و راست ندارد و هرکسی که در زنده گی ِفردی و اجتماعی مخالف ِ هرنوع استبداد ِ کیش ِ فردپرستی با رهبری فعال ما یشاء مادام عمری برجامعه با هر استدلال بی ربط و ناهمسو با مطالبه ی عمومی و همه با همی ِ جامعه ای است که تنهاهدف ِ نزدیک اش زدودن ِ استبداد از فضای اجتماعی سیاسی ِجامعه و برقراری ِآزادی های بی قید و شرط و بی چون و چرا فارغ از دلایل ِ گمراه کننده وتحمیل کننده ی فرقه سالاری است، باید نخستین گام برای همتراز نمودن ِ این جامعه با دیگرجامعه های پیشرفته ی دارای دموکراسی باشد . به بیان ِواضحتر،فقط راهبرد وراهکار ِ دموکراسی خواهانه درجامعه ی محروم ازآن است که می تواند هم بر استبداد ِ قرون ِ وسطایی غلبه نماید، و هم در نتیجه مسیر ِپیشرفت و تکامل ِقانون مند ونظام مند ِ طبقاتی و فارغ از طبقات را درتمام ِعرصه های سیاسی،اجتماعی- فردی و اقتصادی به روی ایرانی های محروم از این توانش ها و دارایی های تاریخی بازنماید. به طور ِخلاصه: نخستین و ضروری ترین نیاز ِ این جامعه، دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط و بی اما و اگر ِ سیاسی است،و هر فرد یا هر دارودسته و تشکیلات ِمخالف خوانی که این مطالبه ی تاریخن تحقق نیافته را نپذیرد وبا آن مخالفت کند ،بدون ِشک درصدد ِتحمیل ِ یک استبداد ِ تازه نفس ِ سرکوبگرومادام عمر ِدیگربه جای حکومت ِاسلامی است. دراین راهبرد وراهکار، وظیفه ی مارکسیست هاست که همسو با جامعه، فریبکاران ِ ضد و نقیض گویی را که خود در کشورهای پیشرفته ی سرمایه داری هم از دموکراسی و آزادی های سیاسی و هم از تمام ِامکانات و مزایای اقتصادی ِ این دموکراسی بدون ِهیچ تبعیضی بهره مند اند اما با سوء استفاده از استبداد ِحاکم بر این جامعه ایرانی ها را از تلاش برای به دست آوردن ِ آنچه خود دارند منع می کنند، افشا نموده و آنان را به جامعه معرفی کنند. چرا که فقط مارکسیست های تکامل گرا هستند که بی توجه به تناقض گویی ها و تبلیغات ِخود محورانه ی فرقه گرایان ِانحصارطلب ِتمامییت خواه،خواهان ِپیشرفت ِ این جامعه و همتراز شدن ِ آن با دیگر جامعه های انسانی برای تحقق پذیری وعینییت یابی ِچشم انداز ِ سوسیالیسم و کمونیسم هستند.