از ۶ اکتبر ۲۰۲۴، ارتش اسرائیل محاصره ای مرگبار در شمال غزه برقرار کرده است. کارکنان این منطقه بدون کمک، سرپناه، غذا و آب مانده و با سکوت کرکننده «جامعه بین المللی» یک پاکسازی قومی را تحمل می کنند. به روزرسانی: بین جمعه ۲۷ و شنبه ۲۸ دسامبر ۲۰۲۴، ارتش اسرائیل بیمارستان کمال عدوان در شمال غزه را به آتش کشیده و با اِعمال زور آن را تخلیه کرده است. حسام ابوصفیه، مدیر این بیمارستان و نیز کارکنان مرد آن بازداشت شده اند. درحال حاضر سرنوشت بیماران معلوم نیست.

Marine Bequet

ترجمه از فرانسه شهباز نخعی

در میان ویرانه ها دستی به چشم می خورد، اما بازویی که آن را نگهدارد وجود ندارد. جان بدربرده ها به جمع آوری اعضای پراکنده شده پرداخته و می کوشند نزدیکان خود را از روی رنگ یک لباس شناسایی کنند. آیا از روی پا یا بازو می توان کودک خود را شناخت ؟ در میان تصویرهای به دست آمده از نوار غزه، جسدهایی دوتا شده، چهره هایی که سه چهارم آن از بین رفته و پیکرهایی دیده می شود که با فشار ترکش بمب ها پرتاب شده و از اسکلت فلزی ساختمان های ویران شده آویزان است.

از ۶ اکتبر ۲۰۲۴، آغاز محاصره کامل شمال نوار غزه دستکم ۱۰۲۷ تن از اهالی غزه در بمباران ها و تیراندازی های توپخانه اسرائیل کشته شده اند (۱). بنابر اعلام سازمان ملل متحد، بین ۱۰۰ تا ۱۳۱ هزار تن از شهرهای جبالیا، بیت حالون و بیت لاهیا رانده شده و به نقاط جنوبی تر پناه برده اند. ارقام سرسام آوری که هر روز افزایش می یابد.

به گفته ولکر تورک، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در ۲۵ اکتبر، شمال نوار غزه «تاریک ترین ساعت های خود» را می گذراند::

  «وضعیت به شکلی غیرقابل تصور روز به روز وخیم تر می شود. سیاست ها و عملکرد دولت اسرائیل در شمال نوار غزه این خطر را دربر دارد که این منطقه را از همه فلسطینی ها پاک کند. با وضعیتی رودررو هستیم که به قساوت های جنگی و حتی جنایت علیه بشریت شباهت دارد»

منابع دفاعی بلندپایه به روز نامه «هاآرتض» گفته اند که سربازان ارتش اسرائیل مأمور شده اند که روستاها و شهرها در شمال و نیز دیگر بخش های نوار غزه را خالی کنند (۲). به این ترتیب، آنچه دربرابر چشمان ما می گذرد یک پاکسازی قومی تمام عیار است.

نه امداد رسانی، نه آمبولانس

در ۲۶ اکتبر، راکت های اسرائیلی ساختمان ۴ طبقه خانواده موقاط در محله زرقا در شمال شهر غزه را ویران کرد. در این ساختمان عده زیادی از ساکنان جابجا شده شمال این منطقه سکونت داشتند. در تصویرهای گرفته شده توسط عمر القطاع، خبرنگار- عکاس می توان دید که افرادی غیرنظامی می کوشند با دست خالی و بدون بیل یا بالابر جسدها را از زیر آوارها بیرون بکشند. آنها با دمپایی و سر برهنه و دست خالی زمین را می کنند. از میان خرابه ها پیکر خاک آلود یک کودک را بیرون می آورند. از پاهای برهنه اش می توان فهمید که بین ۲ تا ۴ سال دارد. مردانی که طاقت نگاه کردن به این صحنه را ندارند، سر خود را بر می گردانند.

دو روز پیش از آن، دفاع غیرنظامی (آتش نشان ها و امدادگران) غزه اعلام کرده بودند که می باید کار خود در شمال نوار غزه را متوقف کنند «چون از سوی نیروهای اشغالگر اسرائیلی تهدید شده اند که اگر در داخل اردوگاه (پناهندگان) جبالیا باقی بمانند کشته و بمباران می شوند». ۵ تن از این امدادگران در منطقه شیخ زاید بازداشت و به محل نامعلومی برده شدند. سخنگوی دفاع غیرنظامی افزوده که ارتش اسرائیل آخرین خودروی آنها در ناحیه شمال را تخریب کرده و بقیه را نیز ضبط نموده است. از این رو، در این ناحیه ۶۲ کیلومتر مربعی هیچ آمبولانسی وجود ندارد. به این ترتیب، تنها مجروحانی می توانند به بیمارستان منتقل شوند که توسط خودروهای قراضه یا گاری هایی که با حیوان کشیده می شود حمل شوند. البته این کار درصورتی انجام می شود که بیمارستانی برای انتقال وجود داشته باشد.

حمله به آخرین بیمارستان

بیمارستان کمال عدوان که بین بیت لاهیا و جبالیا واقع شده، آخرین از ۳ بیمارستانی است که هنوز در این منطقه – با زحمت- کار می کند. این بیمارستان نیز مانند همه موسسه های دیگر بهداشت و درمان، به طور مرتب و غالبا بدون اخطار قبلی مورد حمله قرار می گیرد. دیگر مانند آغاز کشتارها این امر نفی و انکار هم نمی شود و ستاد ارتش اسرائیل آنها را اعلام می کند.

در ۲۴ اکتبر، تانک های ارتش اسرائیل بیمارستان کمال عدوان، که از چندین روز پیش در حلقه محاصره بود را احاطه، یک دیوار خارجی آن را منفجر و طبقه سوم را مورد هدف قرار داد. ملزومات پزشکی ای که توسط «سازمان جهانی بهداشت» (OMS) در روزهای پیش به آن تحویل داده شده بود، ازبین برده شد. همچنین، این حمله دستگاه مولد اکسیژن پزشکی بیمارستان را از کار انداخت. در بخش مراقبت های ویژه ۲ نوزاد مردند. در بیرون سربازان تدارک یک حمله دیگر به بیمارستان را می دیدند اما در داخل بیش از ۱۵۰ بیمار و کارکنان توقیف شده بودند. شبکه تلویزیونی الجزیره به طور مستقیم تصویرهایی گرفته شده از بخش کودکان را پخش می کرد. روی یک تخت، زنی به آرامی یک کودک حدود ۱۰ ساله را نوازش می کرد. رنگ پوست کودک زرد تیره و درحال احتضار به نظر می رسید. کودکی دیگر، کوچک تر، تنها در تخت خود نشسته بود. بخش هایی از بدنش باند پیچی شده و روی صورت و بدنش تعداد زیادی کبودی دیده می شود. بازوی چپش در هوا حرکت می کند، گویی می خواهد یک مگس را بپراند. او با نگاهی پرسشگر به اطراف و چیزی که به نظر می رسد دندان شکسته اش باشد نگاه می کند.

در زمان انجام این حمله، ارتش اسرائیل ۴۴ تن از کارکنان مرد بیمارستان را بازداشت کرد. مثل زمان تخلیه اجباری جبالیا که سربازان زنان و کودکان را از مردان غیرنظامی بیش از ۱۶ ساله جدا کردند. در بسیاری از عکس های مربوط به پایان اکتبر دیده می شود که این مردان با لباس زیر به صف شده و در جلوی تانک های اسرائیلی حرکت می کنند و دست های خود که مدارک هویتشان را نشان می دهد را بالا برده اند (۳). افرادی که بعد آزاد شدند می گویند که به افرادی که در بازداشت ماندند لباس سفید پوشانده شده و با چشم بسته برای برده شدن به مقصدی نامعلوم سوار کامیون شده اند. از اکتبر ۲۰۲۳ این تصویر ها تکرار می شود. مردانی که در اکتبر ۲۰۲۳ بازداشت شده و امروز آزاد شده اند، درمورد شرایط بد و غیرانسانی زندان و شکنجه در پایگاه اسرائیلی واقع در بیابان نگیب، که از ۷ اکتبر تبدیل به بازداشتگاه زندانیان فلسطینی شده، شهادت داده اند. یک جراح اسرائیلی که برای انجام یک عمل جراحی بر روی یک زندانی مجروح شده توسط گلوله فراخوانده شده بود، درمورد این گوآنتاناموی اسرائیلی به شبکه رادیو بین‌المللی فرانسه (RFI) می گوید:

زندانی ها نام ندارند. همه به تخت خود بسته شده اند و نمی توانند تکان بخورند. چشم هایشان بسته است. برهنه اند. پوشک دارند. این نقض آشکار کنوانسیون ژنو و مقررات حرفه ای سازمان جهانی بهداشت است. چیزی بیش از شکنجه جسمی و روانی است (۴)

فریاد زدن در سکوت

محمد عبید از جمله کارکنان بازداشت شده بیمارستان کمال عدوان، جراح استخوان و عضو «سازمان پزشکان بدون مرز» (MSF) است که به بیمارستان پناه برده و به حمایت از کارکنان آن پرداخته است. سازمان پزشکان بدون مرز اعلامیه های متعددی برای پی بردن به وضعیت او صادر کرد که بی نتیجه ماند. این تنها سازمانی نبود که در سکوت فریاد می کشید. از زمان آغاز محاصره، نهادهای بهداشتی بین المللی گوناگونی، بدون نتیجه، هشدار داده اند.

در بیانیه ای که در ۲۶ اکتبر در شبکه «ایکس» (توئیتر) منتشر شد، تدروس آدهانوم قبریسوس، مدیر کل سازمان جهانی بهداشت منتشر کرد، به تندی نوشت:

وضعیت در شمال نوار غزه فاجعه بار است. عملیات نظامی گسترده ای که در اطراف و درون موسسه های بهداشتی صورت می گیرد و کمبود شدید ملزومات پزشکی، که دستیابی به آنها بیش از پیش حاد می شود، مردم را از دسترسی به مراقبت های حیاتی محروم می کند […] [در بیمارستان کمال عدوان]، جز پرستاران زن، مدیر بیمارستان و یک پزشک برای درمان نزدیک به ۲۰۰ بیمار کسی باقی نمانده است

دکتر حسام ابوصفیه، مدیر بیمارستان کمال عدوان و پزشک کودکان که در زمان حمله ۲۵ اکتبر مدت کوتاهی بازداشت شده بود، از ترک بیمارانش خودداری می کند. پسر ۱۵ ساله اش ابراهیم در همان روز به وسیله یک پهپاد اسرائیلی کشته شد. این پزشک که خود مراسم تشییع پیکر فرزندش را اجرا کرد و او را در نزدیکی یک دیوار بیمارستان دفن کرد «تا نزدیکش باشد»، در یک مصاحبه با رسانه 972+ (۵) گفت:

ما جنگ های زیادی را از سر گذرانده ایم، اما هرگز چنین چیزی ندیده بودیم. این جنگی است که همه خطوط قرمز را پشت سر گذاشته و نهادهای بشردوستانه قضایی و بهداشتی بین المللی هیچ توانی برای مداخله و متوقف ساختن آن ندارند. برای کشتن و تخریب هرکاری مجاز است و آنچه که برسر نظام سلامت آمده بی سابقه است

در ۲۰ نوامبر، بیمارستان باردیگر هدف حمله بمب های اسرائیلی قرار گرفت و سقف و طبقه های بالایی آن تخریب شد و به مخزن های آب و سیستم فاضلاب آن آسیب وارد شد.

سردخانه ای در فضای باز

در ۶ نوامبر، لوییز واتریج مسئول «دفتر امدادرسانی و کاریابی سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی در خاور نزدیک» (UNRWA)، ویدیویی را از شمال غزه – منطقه تخریب شده- در شبکه های اجتماعی با این ابراز نظر پخش کرد:

در شمال نوار غزه، گفتن این که تخریب از کجا شروع می شود و به کجا پایان می یابد غیرممکن است. از هر مسیری که وارد شهر غزه شوید، همه خانه ها، بیمارستان ها، مدرسه ها، درمانگاه ها، مسجدها، آپارتمان ها و رستوران ها همه کاملا تخریب شده اند. کل جامعه تبدیل به یک گورستان شده است

این اظهارنظری وحشتناک و درعین حال پایین تر از حد واقعیت است. یک گورستان قبر دارد درحالی که در شمال نوار غزه قبری وجود ندارد. کشته شده ها، زمانی که امکانش باشد، در گودال های جمعی که توسط ساکنان با بیل کنده شده دفن می شوند. در عکس های گرفته شده توسط آناس الشریف، نماینده شبکه الجزیره، دیده می شود که از کیسه های پلاستیکی به عنوان کفن استفاده می شود. کمبودهای شدید منطقه به طور یکسان زنده ها و مرده ها را دربر می گیرد و نام مرده ها با ماژیک یا خودکار نوشته می شود.

حسام ابوصفیه از درخواست های کمک زیادی از سوی شمال نوار غزه خبر می دهد، اما بدون آمبولانس او ناگزیر است بگوید که نیازمندان به کمک – اگر می توانند- خودشان تا بیمارستان بیایند و بدون وجود امدادگران، قربانیان بمباران ها در زیر آوار به تدریج جان می دهند . در زیر اسکلت فروریخته ساختمان های بتُنی چه تعداد مرده وجود دارد ؟

تعداد زیادی گواهی، که ویدیوهای واقعی آنها را تأیید می کند، حاکی از استفاده ارتش اسرائیل از روش «حمله دوگانه» است. این نوع حمله عبارت از این است که به منطقه ای که چند دقیقه پیش حمله شده، دوباره حمله می شود تا تعداد قربانی ها به حد اکثر برسد و هدف آن هم کشتن زنده مانده های حمله اول و هم کسانی است که به قصد امداد آمده اند. این روش که جنایت جنگی محسوب می شود، در جنگ ایالات متحده در پاکستان (۶)، توسط رژیم سوریه و نیروی هوایی روسیه در سوریه و اوکراین به کار گرفته شده است. به این ترتیب، اسرائیل هم نام خود را به این فهرست منحوس افزوده است.

به این ترتیب، بیت لاهیا و بیت حانون امروز به صورت سردخانه ای در فضای باز درآمده است. قربانی ها تنها و بدون امکان دریافت کمک در خیابان ها جان می دهند. دربرابر چشم های همه، جسدها فاسد شده و پس از کار نابودگرانه ارتش اسرائیل، طعمه گربه ها و سگ های گرسنه می شود. در تراژدی کرئون سوفوکل (۷)، تیرزیاس می پرسد: «کشتن یک مرده چه شجاعتی می‌خواهد ؟». پرسشی که می توان از سربازانی کرد که دربرابر ویرانه های دودآلود شمال غزه عکس سلفی می گیرند.

Marine Bequet

لوموند دیپلماتیک

سرگذشت مقاومت زنان فلسطینی در زندان برگردان کیا عزتی