شعار ِ محوری ِ « دشمن ِ ما همینجاست»
خدامراد فولادی

( علیه ِ فرافکنی های رژیم، و آنتی- پرورژیم ها)
من عمدن بخش ِ دوم ِشعار ِ دشمن ِ ما همین جاست راننوشته ام تانخست توضیح ِکاملی درباره ی بخش ِ اول بدهم و زمینه را برای توضیح ِ بخش ِ دوم آماده کنم. چرا که در واقع نیمه ی دوم ِ این شعار، یعنی« دروغ می گن آمریکاست» از دیدگاه ِ دشمن شناسانه ی شهروندان ِ ایرانی تکمیل کننده بخش ِ دوم ِ این شعار ِ محوری در خیزش های تا کنونی به ویژه از 1398 به این سو، درایران ِتحت ِحاکمییت ِاستبداد ِقرون ِ وسطایی بوده و تا این رژیم و این اپوزیسیون های آنتی- پرورژیم ها هستند کارکرد ِتعیین کننده واولوییت ِمناسباتی و محاسباتی در شیوه ی برخورد ِ خیزشگران هم به رژیم و هم به مخالفان ِتشکیلات داراش وجود خواهد داشت. یعنی نیمه ی دوم ِ شعار پیامی است هم به حاکمییت وهم به تشکیلات های فرقه سالارکه بدانند مطالبه اصلی ِ خیزش ها چیست و دشمن ِ اصلی ِ آن کیست. این شعار ِدوبخشی و دومنظوره درعین ِ حال گویای این واقعییت ِ اختصاصی ِ این جامعه ی استبداد ستیز هم هست که به دموکراسی ستیزان ِ ضد ِ امپریالیست بفهماند که به رغم ِ تبلیغات ِ سوء آنان، دموکراسی ِمطلوب اش هیچ ربطی به این یا آن کشور و دولت ِ به زعم ِ آنان امپریالیستی ندارد و بلکه مطالبه ای است تاریخی که هیچگاه مجال وفرصت ِتحقق نیافته است.اینکه هم رژیم وهم فرقه گرایان،دشمن ِاصلی ِ شهروندان ِ ایرانی را کشورهای پیشرفته ی سرمایه داری و«امپریالیسم ِ جهانی» می دانند،هیچ توضیح وپشتوانه ی تاریخی نه تنهاندارد،بلکه دقیقن هم در تقابل با روند ِتکاملی ِتاریخ و هم درضدییت با مهم ترین و اصلی ترین خواست و نیاز ِجامعه ی محروم از آزادی های واقعن موجود در نظام ِ تاریخی ِ سرمایه داری است. از سوی دیگر،دو شعار ِکلیدی ِ « دشمن ِماهمین جاست» و« مرگ بر دیکتاتور»، از درون ِ خیزش های خود جوش و در عین ِ حال آگاهانه ی خود ِ خیزشگران ِ بر آمده، صیقل خورده و تبدیل به هدف ِ دو سویه ی نخواستن و خواستن ِ آنان،یعنی نفی ِاستبداد ومطالبه ی دموکراسی ِواقعن موجود ِ تاریخی- دورانی شده است. دو مطالبه ای که بیانگر ِخواست ِ مضاعف ِ سلبی وایجابی ِ جامعه است و از برونمرزها به این خیزشگران ِجان برکف نهاده در راه ِآزادی و دموکراسی القا و دیکته نشده است. دومطالبه ی دوسویه ی،یکی نفی ِ دیکتاتوری و حکومت ِمادام عمر ِفردی- فرقه ای، و دیگری در تضاد با آن، اثبات و برقراری ِ دموکراسی ِمتکی بر رای و اراده ی آگاه و تاریخی ِ خود ِ شهروندان. در سویه ی مقابل، دو تشکیلات ِ دموکراسی ستیز در قدرت و بر قدرت، در عین ِ دشمنی با یکدیگر، یک خصوصییت ِ مشترک دارند و آن این که با عمده کردن ِامپریالیسم ِ خیالی « به مثابه ِ دشمن ِ اصلی ِ خلق های جهان »، خود به دشمن ِ اصلی و واقعی ِ هم اکنون ِ فعال مایشاء در سرکوب ِ عملی و نظری ِ جامعه تبدیل شده اند. آنها با این آدرس ِ غلط دادن از « دشمن ِ خیالی» می خواهند آب ِ شنا کردن در عرصه ی پراتیک ِتاریخی ِ معطوف به کسب ِ آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی راکه از دیدگاه ِانحصار طلبانه و تمامییت خواهانه ی آنها خودویژه ی آنان است، گل آلودکنند تا مسیر ِرهایی ازهرگونه استبداد رابه روی خیزشگران ببندند.چه فرقی می کند،علنن دشمن ِ خیالی بسازی تا دشمن ِ اصلی را به حاشیه ی امن ببری،ویا شبانه روزتمام ِنوشته ها و مقالات و تحلیل های سیاسی ات علیه ِ دشمنی باشد که هیچ نقش و جایگاه ِ آمرانه ی تعیین کننده ای در خیزش های مطالبه گرانه ی به تایید ِتاریخ رسیده ای ندارد ، جز آنکه هدف ات این است که مطالبه گران را از هدف ِشان باز داری و نگذاری برای تحقق بخشیدن به آن تلاش نمایند و برای هدف ِ اقتدار خواهانه ی تو مبارزه کنند. با این توضیحات ِ به اندازه ی کافی کوتاه و گویاست که منظور ِمن هم ازاصطلاح ِآنتی- پرورژیم های دارای اشتراک ِ نظر با رژیم در عین ِ حال اپوزیسیون ِ فعال ِ آن معلوم می شود، و هم از شعار ِ دو منظوره ی ِ « دشمن ما همین جاست» ِ شهروندان ِ دموکراسی خواه. دو رویکرد ِ متفاوتی که از هر جهت که بنگری هیچگونه اشتراک ِ هدف و عمل ِمعطوف به تحقق ِهدف ندارند و بلکه در دو جهت ِ کاملن مخالف و متضاد ِ یکدیگر هستند. یکی دموکراسی خواه، و آن دو دیگر سرکوب کننده ی دموکراسی: یا در عمل، یا در نظر.