خبرآنلاین / سپهر ستاری؛ شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی یکی از معماهای دستگاه بزرگ و عریض و طویل ورزش ایران است. معمایی عجیب که باید یار ورزش باشد اما عملکرد این شرکت عریض و طویل بیشتر بار ورزش بوده. قاتق نانی که حالا بلای جان ورزش شده و عالم و آدم را به ستوه آورده تا جایی که بسیاری آن را یکی از معضل‌های ورزش می دانند.  این شرکت عریض و طویل سال ۱۳۷۳ با پیشنهاد سازمان تربیت بدنی و تصویب هیئت وزیران برای ساخت، تجهیز و نگهداری تأسیسات ساختمان‌های ورزشی تشکیل شد تا در حقیقت بخش عمرانی وزارت ورزش دارای یک تشکیلات مستقل باشد اما به مرور زمان این شکرت کارکرد اصلی خود را از دست داد و بدل یک بنگاه اقتصادی شد که در آن بیزنس و کاسبی بر هر چیزی ارجح است.

در اوایل تأسیس این شرکت، ماهیت و وظیفه آن طبق اساسنامه این بود که فضاهای مازاد ورزشی را به بخش خصوصی اجاره دهند تا باعث حفظ و نگهداری بهتر و بهره برداری آنها شود. این موضوع برعکس شد و آن شرکت کوچک در حال حاضر به یک شرکت بسیار بزرگ با بیش از ۵۰۰ پرسنل تبدیل شده که تأمین این گستردگی به شدت هزینه بردار است. این شرکت بزرگ احتیاج به درآمد سنگین دارد و از همین رو بدل به یک بنگاه درآمدزایی شده به گونه ای که حقوق حقه ورزش را از فدراسیون ها و ورزشکاران دریغ کرده و به بخش خصوصی اجاره می دهد تا درآمدزایی کند. در این شرکت تنها چیزی که مهم نیست، ورزش است و در عوض کسب درآمد اولویت شده؛ در حقیقت در این شرکت اسکناس به ورزشکار ارجحیت دارد!

در ابتدا قرار بود ابنیه ورزشی به فدراسیون ها و ورزشکاران اختصاص پیدا کند و اولویت با ورزش باشد و این شرکت بتواند در احداث، اداره و بروزرسانی و مناسب سازی اماکن ورزشی به فدراسیون های ورزشی کمک کند اما شرکت کاملا در جهت معکوس کار کرد و تقریبا تعداد زیادی از ابنیه و اماکن ورزشی را بواسطه کسب درآمد اجاره داده و تقریبا چیزی برای ورزش باقی نمانده. آش تا بدانجا شور شده که حتی ابنیه های ورزشی را برای کسب درآمد بیشتر به کاربری غیرورزشی اجاره می دهند و از برگزاری شو، کنسرت، فستیوال و تئاتر در زمین ها و سالن های ورزشی هیچ ابایی ندارند.

در عین حال این شرکت عریض و طویل که حالا بیشتر شبیه بنگاه معاملات ملکی شده، حتی از وظایف اولیه و بدیهی خود بازمانده. وضعیت اسفناک چمن های استادیوم های سراسر ایران مصداق عینی این انگاره است. 

وضعیت نگهداری و بروزرسانی استادیوم ها از فاجعه چمن ها نیز بدتر است. آنقدر بد که کشوری 85 میلیونی با این وسعت یک استادیوم آبرومند برای میزبانی مسابقات بین المللی ندارد و ورزشگاه های مخروبه اش مضحکه دوست و دشمن شده و باید برای زمین مناسب از کشورهای همجوار و همسایه درخواست کند. فاجعه بارتر اینکه برای همین مخروبه ها هم تیم های ملی رشته های مختلف ورزشی باید التماس کنند تا بلکه بهره بردار به آنها اجازه دهد تا ملی پوشان بتوانند در بدترین و مرده ترین ساعات چند دقیقه ای تمرین کنند! یک تراژدی محض که حتی بی رحم ترین بنگاه های ملکی نیز آن را انجام نمی دهند اما در شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی ظاهرا یک کار عادی است! ای کاش احمد دنیامالی که خود در امور شهری و ابنیه یک متخصص است برای همیشه بساط این بنگاه نابودی و تخریب اماکن ورزشی را جمع کند تا ورزش نفس راحتی بکشد.

دهان کجی شرکت توسعه به دستورات وزارت ورزش

در تاریخ ۶ آذر ۱۴۰۳ باشگاه سوارکاری آزمون واقع در مجموعه ورزشی آزادی تهران توسط شرکت توسعه به مزایده گذاشت. این اتفاق در شرایطی رقم خورد که چندی پیش اسبقیان، معاون ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارت ورزش صراحتا اعلام کرده بود باشگاه آزمون و شهدا در اختیار فدراسیون‌های سوارکاری و چوگان قرار خواهد گرفت اما شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی بار دیگر نشان داد توجهی به صحبت‌های وزیر ورزش و معاونینش ندارد.در روزهای گذشته نیز خبر محکومیت و حبس یکی از اعضای این شرکت در پرونده شکایت فدراسیون چوگان منتشر شد.

علیرضا پاکدل:خون به دل ما کرده اند!

علیرضا پاکدل رییس فدراسیون هندبال با گلایه از شرکت توسعه و تجهیز می گوید:«امروز در هندبال در بحث مالی مشکلاتش مرتفع شده اما چند سال است در تلاش هستیم تا یک خوابگاه برای تیم ملی درست کنیم و پشت درهای بسته مانده ایم.ما پولی از توسعه و تجهیز نمی‌خواهیم. گلایه داریم که یک سال است خون به دل ما کرده اند. این شرکت باید برای ورزش باشد. یک سال است که پول ساخت کمپ نگه داشته شده اما مجوز ساخت نمی‌دهند. حالا امروز بازیکنان ما از خوابگاه گلایه دارند. شان ما نیست که هر روز گردن کج کنیم. ما دنبال بی قانونی نیستیم. امروز مجوز بدهند در دو سال آن را به بهره‌برداری می‌رسانیم.»

 داوود عزیزی :زمین‌های تنیس مجموعه انقلاب را اجاره می‌دهند تا بتوانند هزینه پرسنل‌شان را بدهند!

داوود عزیزی رییس فدراسیون تنیس هم ضمن انتقاد از شرکت توسعه و تجهیز می گوید:«آخر چه چیزی باید بگویم؟ اگر قرار به پیشرفت باشد و اگر قرار باشد هم ردیف با عربستان،قطر و امارات پیش برویم لازمه آن زیر ساخت است.خب ما این زیرساخت را نداریم و این کشورها دارند.آنها نیروی انسانی ندارند و از خارج می آورند.قصه اینجاست که خیلی از دارایی های وزارت ورزش و فدراسیون ها به بخص خصوصی واگذار شده است و ما باید با خواهش و تمنا سانسی را از بخش خصوصی درخواست کنیم تا در اختیار ما قرار بدهند.»

او در پاسخ به این سوال که فدراسیون تنیس چقدر اجاره به شرکت توسعه و تجهیز پرداخت می کند گفت:«بودجه ای که ما از وزارت ورزش و جوانان در طول سال دریافت می کنیم نزدیک به 7- 8 میلیارد تومان است که همان را عینا به شرکت توسعه و تجهیز می دهیم.من رییس فدراسیون چقدر باید درآمد کسب کنم تا بتوانم این رشته را توسعه بدهم؟ ورزش قهرمانی هزینه دارد و محلی برای کسب درآمد نیست.من به وزیر ورزش هم گفتم که دست شرکت توسعه در جیب فدراسیون ها است و دست فدراسیون ها در جیب وزارت خانه و دست وزارت خانه در جیب دولت.باید فکری برای قطع این زنجیره شود.باید ردیف بودجه ای تعریف شود تا خیلی از مشکلات حل شود.»

عزیزی قبلا هم در خصوص اجاره دادن زمین های مجموعه انقلاب گفته بود:«شرکت توسعه و تجهیز مجبور است آنها را به بخش خصوصی اجاره دهد تا بتواند هزینه‌های پرسنلش را پوشش دهد. تجهیز این زمین‌ها توسط فدراسیون و شهرداری انجام شد و اگر ما این کار را انجام نمی‌دادیم آبروی ایران می‌رفت.»

سجاد انوشیروانی:راضی نیستم

رییس فدراسیون وزنه برداری هم در خصوص شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی می گوید:«اصلا راضی نیستیم.اسم اسم شرکت توسعه،تجهیز و نگهداری اماکن ورزشی است.شما واقعیت را باید ببینید.آیا همه این ها اتفاق افتاده است؟ توقع این است که مالکیت فدراسیون ها به خود آنها واگذار شود تا مشکلی برای بازسازی و کارهای عمرانی نداشته باشند.توقع این است انشعابات و سایر چیزهای دیگر تفکیک شوند.»انوشیروانی ادامه داد:«ما داریم اینجا سالیانه به شرکت توسعه و تجهیز اجاره می دهیم.انتظار این است که برای رشته های مهم و المپیکی باید زیرساخت های استاندارد در طول تمام این سال ها تعریف می شده که نشده است.مبالغ اجاره باید منطقی باشد و در کل من به عنوان رییس فدراسیون راضی نیستم.»