سفرنامه
شعر از خدامراد فولادی
سفرنامه
1
از فرودگاه ِ حقیر ِ خمینی
تا فرودگاه ِ مدرن ِ استانبول
فاصله ایست
به طول و عمق ِ هزار و چهارصدسال
که باید
با بال های صنعت و اندیشه
طی می کردیم
تا برسیم به مقصد ِ مان
فاصله ای که
شرق را به غرب وصل می کند
آنجا که
گلنوش و دنیل
لطفی و شدا
در انتظار ِ ما
ساعت های ِ شان را
به وقت ِ جدید کوک کرده بودند
تجربه ای که
در کتاب های خاطره
ثبت خواهد شد
سفری که
چشم انداز ِ
تاریخی ِ ما بوده است.
2
استانبول
نقطه ی تقاطع ِ
دو خط ِ موازی
روی ِ محور ِ گردنده ی زمین
جایی که می توان
آدم ها و
احساس های شان را
از شرق و غرب
زیر ِ نگاه ِ تابنده ی خورشید
به هم رسانید و
در سکونت گاهی
به نام ِ هتل
که تنها ملییت ِ ساکنان اش
انسان بودن و جهانوطن بودن است
شادی ِ دیدار ِ شان را
دور از چشم ِ پاسبانان ِ گشت
در اشک های شان دید و
با آنان
احساس ِ مشترک ِ
شاد بودن را
تجربه کرد.
3
چکامه ی بدرود
حالا
وقت ِ پاک کردن ِ
جاپایی است
که دیروز
ما را
به هم رسانیده بود و
اشک ِ شوق ِ دیدار تازه کردن را
برگونه های مان
جاری کرده بود
حالا
وقت ِ نهادن ِ جاپایی است که
ما را از هم دور می کند و
همراه ِ واژه ی بدرود
بغض ِ اندوه
در گلوی مان می شکند
امروز
وقت ِ بستن ِ چمدانی است که
پراز سوغاتی ِ اشک و اندوه و
خاطره است
و آنها را
مثل ِ تابوت ِ شوق ِ مرده ای
تا مقصد ِ فرودگاه ِ اصحاب ِ کهف ِ خمینی
بر دوش ِ مان حمل می کنیم
بدرود استانبول!
بدرود روزهای شیرین ِ با هم بودن
در انتظار ِ طعم ِ تلخ ِ جدایی
بدرود گلنوش و شدا
بدرود لطفی و دنیل
بدرود! تا دیدارتازه کردن و
جاپا نهادنی دیگر
که
کدامین مقصد و
کدامین روز و روزگاری باشد
بدرود
ای همه ی شادمانی های ممنوعی که
بر قامت ِ از سرکوب خمیده ی ما
به فرودگاه ِ مرگامرگ ِ خمینی
تشییع می شوید
بدرود!
4
باشد که زنده بمانیم و
با تلاشی متحدانه
ساعت های
به خواب رفته ی عمر ِ مان را
در سفر و حضر کوک کنیم
به وقت ِ جدید
به وقت ِ گذار
از جبر به اختیار
از ضرورت به آزادی
برای همیشه و
دیدار تازه کنیم
در وعده گاهی به نام ِ زمین
با همه ی انسان های جهانوطن
آنگاه که فراهم شده باشد
لازمه ی وحدت ِ تاریخی ِ ما انسان ها.