بیانیه اعتراضی دانشجویان خواجه نصیر

چند روز اخیر ، دانشجویان در اعتراضات نسبت به وضعیت نابسامان خوابگاه‌ها، حذف سرویس‌های رفت‌وآمد، کیفیت پایین و گرانی غذای سلف، و همچنین برخوردهای انضباطی و امنیتی با دانشجویان معترض هشدار داده بودند. با وجود وعده‌های اولیه برخی مسئولان دانشگاه برای بررسی مطالبات، هیچ اقدام عملی انجام نشد و همین امر سبب تداوم اعتراض‌ها شد.

سه‌شنبه ۲۹ مهر ۱۴۰۴، دانشجویان دانشگاه صنعتی خواجه‌نصیر تهران با برگزاری تجمع اعتراضی در محوطه دانشگاه، نسبت به بی‌توجهی مسئولان به مطالبات صنفی و آموزشی خود اعتراض کردند. دانشجویان دانشگاه خواجه‌نصیرالدین طوسی بیانیه‌ای صادر کردند . دانشجویان از جمله میگویند:

چکمه‌ی ساختمان مرکزی بر گلوی دانشجوست، اما دانشگاه سکوت نخواهد کرد.

دانشگاه همیشه سنگر اندیشه و روشنگری بوده است؛ جایی که پرسیدن و اعتراض کردن جرم نیست، بلکه نشانه‌ی زیستن آگاهانه است.

اکنون در ۲۹ مهر، ما دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی بار دیگر خشم خویش را فریاد کردیم تا بگوییم برای حقوق و احترام دانشجو جای هیچ مذاکره‌ای نیست.

با آغاز فرایند پولی سازی دانشگاه‌ها و تکرار مهملات و دروغ بزرگ کسری بودجه، تمام بدنه‌ی دانشگاه مملو از کارشکنی‌های متعدد شده است و در این میان چکمه‌ی ساختمان مرکزی روی گلوی دانشجوست.

امروز دانشگاه ما زیر بار سیاست‌های ناعادلانه و نگاه‌های سوداگرانه خم شده است. غذای سلف در شأن انسان نیست، شهریه‌ها نفس دانشجو را می‌بُرند، و خوابگاه‌ها از ازدحام و کمبود امکانات به جان آمده‌اند. همه‌ی دانشجویان حق دارند در خوابگاهی درخور شأن خود زندگی کنند، نه در اتاق‌های کوچک و شلوغی که تنها برای پر کردن جیب دیگران طراحی شده‌اند.

در کنار این مشکلات، سایه‌ی سرکوب و تهدید نیز بر دانشگاه گسترده است؛ بر زبان‌هایی که جز از عدالت و رفاه سخن نمی‌گویند. ما می‌گوییم: تا وقتی که پولی‌سازی و تبعیض ادامه دارد، تا وقتی تهدید جای گفت‌وگو را گرفته، اعتراض و تحصن ما پایان نخواهد یافت.

دانشگاه را نمی‌توان با پول اداره کرد و با ترس ساکت نگه داشت. دانشگاه با آزادی زنده است؛ با حق انتقاد، با امید به تغییر، با صدای جمعی دانشجویان.

ما خواهان غذای سالم، شهریه‌ی منصفانه، خوابگاه در شأن دانشجو و فضای امن برای بیان آزادانه‌ی اندیشه‌ایم. آموزش، حق همگانی است نه کالایی تجملی.

ما ادامه‌دهنده‌ی راه نسل‌هایی هستیم که دانشگاه را سنگر آگاهی ساختند و در سخت‌ترین سال‌ها چراغ آزادی را روشن نگه داشتند. امروز نیز همان صدا را تکرار می‌کنیم:
دانشگاه سکوت نخواهد کرد.

تا روزی که عدالت و آزادی در این سرزمین ریشه بدواند، ما ایستاده‌ایم — جمعی، آگاه، و آزاد