ترجمه اطلاعیه دو تشکل کارگری در مورد جنگ اسراییل و ایران

نابود باد ستمگر، چه شاه باشد چه رهبر، چه مذهبی باشد، چه فاشیست!

حمله اسرائیل به ایران که از 13 ژوئن آغاز شده، نتیجه‌ توالی جنگ میان دو کشور دشمن است. این حمله در ادامه یک جنگ با شدت فزاینده و بدنبال جنگ نیابتی ست:
ابتدا به دنبال بهار عربی، در عراق و سوریه، و سپس به دنبال حمله حماس در 7 اکتبر 2023 و همچنین در لبنان.
در بهار 2024، اولین تبادل میان نیروی هوایی اسرائیل و پهپادها و موشک‌های ایرانی بود که اکنون به عنوان پیش‌درآمدی برای حمله جاری درک می شود. در حال حاضر، با توجه به برتری هوایی فزاینده‌ای که دارد، رژیم اسرائیل به طور کامل بر این درگیری تسلط دارد.

در حملات اسرائیل به فرماندهی نظامی ایران، بخش هسته‌ای، بخش انرژی و زیرساخت‌ها، چه غیرنظامی و چه نظامی، هدف قرار گرفته اند. این ضربات نسبت به دیگر درگیری‌های جاری، مانند غزه یا اوکراین، آسیب کمتری به جمعیت غیرنظامی وارد کرده است.

از طرف تئوکراسی ایران، پاسخ به مراتب ناکافی ست و به طرز ناشیانه و کورکورانه، مهمات (پهپادها و موشک‌های مختلف) کمتر به اهداف مورد نظر اصابت می‌کنند و تا کنون به نظر می‌رسد که عمدتاً به سوی جمعیت غیرنظامی هدف‌گیری شده‌اند. ترکیب فنی – هواپیما، پهپادها، موشک‌ها – در این درگیری، جان تعداد بسیار کمی از سربازان را به خطر می‌اندازد؛ زیرا تمام طرف‌های درگیر از جنگ زمینی می‌ترسند.
نباید در این موضوع اشتباه کرد که این جنگ به طور سیاسی توسط دولت اسرائیل انجام می‌شود. با وجود موفقیت های جزئی در رابطه با هدف اول اعلام شده، یعنی فلج کردن دائمی زنجیره غنی‌سازی هسته‌ای که می‌تواند به تولید یک بمب منجر شود، حملات اسرائیل هنوز ادامه دارد. اگر به این موضوع، اظهارات سران دولت‌های آمریکایی و اسرائیلی در رسانه‌ها را اضافه کنیم، به نظر می‌رسد که هدف مهاجم تبدیل به تسلیم یا حتی سقوط جمهوری اسلامی شده است.

با این حال، هیچ چیزی در وسایلی که به کار گرفته شده، شکست جمهوری اسلامی را تضمین نمی‌کند. برای پایان دادن به جنگ جهانی دوم و تسلیم کردن آلمان نازی و ژاپن امپراتوری، به بمباران‌هایی بسیار بیشتر، تخریب‌های بسیار وسیع‌تر، کشتارهای بزرگ غیرنظامیان، تهاجم نظامی به آلمان و استفاده از سلاح اتمی در ژاپن نیاز بود.

جنگ همواره می‌تواند دچار بن‌بست شود و با ورود نیروهای مسلح ایالات متحده که در این لحظه همچنان در حال تقویت در اطراف ایران هستند، رشد کند. دولت ملاها انتظار زیادی از متحدانش، چین و روسیه، ندارد، جز سخنانی ضعیف: پیشنهاد میانجی‌گری یا محکومیت کلی و انتزاعی مهاجم. ماهیت دولت اسرائیل، که در آن دموکراسی سرمایه‌داری هنوز خاموش نشده است، با وجود استعمار و آپارتایدی که به فلسطینی‌ها تحمیل شده، قابل مقایسه با آنچه در تئوکراسی فاشیستی ایران است، نیست.
با این حال، دولت اسرائیل یک دولت راست‌گرای افراطی است که به قدرت رسیده است، توسط یک بلوک اجتماعی واکنشی، خارجی‌ستیز و برتری‌طلب.  پیروزی نظامی اسرائیلی راست‌گرایی افراطی اسرائیل را تقویت کرده و دیگر اهداف آن را تسهیل می‌کند، از جمله پاک‌سازی قومی در نوار غزه و سرکوب کرانه باختری.

اگر ما برای پیروزی اسرائیل نیستیم، متوجه می‌شویم که فروپاشی دولت ایران یک فرصت برای حرکت انقلابی است. فروپاشی یک دولت و بحران نهادهای سرکوبگر آن، امکان تغییر عمیق جامعه را فراهم می‌کند. انقلاب روسی و تلاش‌های متعددی که در آلمان، پس از جنگ جهانی اول داشتند، شاهد این امر هستند.
ادامه کار به جامعه ایرانی بستگی دارد که ابتکار عمل را به دست بگیرد. واگذاری میدان به اسرائیل و ایالات متحده به معنای اجازه دادن به تکرار تاریخ خواهد بود. در قرن گذشته، برای جلوگیری از خروج ایران از بلوک غرب، چه ایالات متحده و اسرائیل با یک کودتا، شاه را به قدرت برگرداندند.

این کودتا یکی از علل مهم انقلاب ایران در سال 1979 بود، که در آن سیا به قدرت رسیدن خمینی را تسهیل کرد، همچنین به منظور مقابله با اتحاد جماهیر شوروی از طریق محاصره آن از سمت جنوبی با یک «کمربند سبز» که طالبان افغانستان نیز بخشی از آن بودند. مداخله جاری در حال حاضر دوباره اهداف مشابهی را دنبال می‌کند:
وارد کردن یک ضربه قوی به بلوک شرقی که امروز تحت رهبری چین است و پشت آن روسیه و ایران قرار دارند. آیا برای جامعه ایرانی کافی ست اجازه دهد دولت‌هایی که می‌خواهند بر آن تسلط یابند، با یکدیگر بجنگند و سپس فاتحان را اجازه دهند که نیروهای خود را در آنجا مستقر کنند

جنبش دموکراتیک ایران همچنان زنده است، همانطور که ما در امواج مبارزات در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۲۲ مشاهده کردیم و همچنین در مبارزات جزئی یا محلی علیه افزایش قیمت‌ها، برای دسترسی به آب یا حقوق زنان و اقلیت‌های ملی و منطقه‌ای.
جنبش کارگری، با وجود تلاش‌ها برای کنترل و سرکوب خونین، همچنان قادر به سازماندهی اعتصابات، دفاعی و تهاجمی، برای دستمزدها و شرایط کاری بوده است، مانند اعتصاب کارگران ناپایدار پتروشیمی در سال ۲۰۲۲ یا اخیراً اعتصاب رانندگان کامیون.
برای پرولتاریا، تنها انتخاب معتبر این است که جنگ‌های امپریالیستی را به جنگ طبقاتی تبدیل کند، علیه تمام دولت‌ها و «دولت خودی» در درجه اول.

«جنبش کمونیستی» و «به طور جمعی علیه سرمایه»
۱۹ ژوئن ۲۰۲۵