https://roshangari.info

.

در زیرزمین یک برج قدیمی در نزدیکی شهر کویت ماموران استخدام، پرونده هایی پر از مشخصات کارگران سالم و آماده کار خانگی را نشان می دهند. یکی از کارکنان این بنگاه با خنده به من می گوید « یکی را که می خواهی انتخاب کن. من به تو صد روز ضمانت می دهم، اگر این زن خدمتکار را نخواستی، او را برگردان». در کویت تجارت کارگران خانگی بی داد می کند. نزدیک به ۹۰ درصد کویتی ها از کارگران خانگی که غیر کویتی هستند، استفاده می کنند. (Guardian: Women from Sierra Leon sold like salve into domestic work in Kuwait)

افزایش بیش از پیش  کارگران مهاجر در خاورمیانه از اوایل دهه ۱۹۷۰ شروع شد. زمانی که تولیدات و درآمد نفتی به شدت توسعه یافت و تقاضا برای استخدام نیروی کار ارزان ماهر و غیر ماهر را بیشتر از گذشته طلب می کرد. در طی  40-50 سال گذشته، نیاز جهانی به نفت، درآمدهای عظیمی را عاید کشورهای نفت خیز در خاورمیانه نمود. بخش عظیمی از این ثروت نتیجه فوق استثمار کارگران مهاجر کسب شد. نیاز بیشتر به استخراج نفت و سرویس های خدماتی تقاضا برای به کارگیری کارگران مهاجر و ارزان را افزایش داد تا حدی که در برخی از این کشور ها تعداد کارگران مهاجر مقیم از تعداد اتباع آن کشوربیشتر است.

علت سرازیر شدن خیل عظیمی از کارگران مهاجر و به طور مشخص زنان کارگر به کشورهای دیگر از جمله کشورهای حاشیه خلیح فارس، ارتش عظیم بی کاران و فقر و فلاکتی است که در نتیجه حاکمیت سیستم امپریالیستی خصوصا در دوره گلوبالیزاسیون به وجود آمده است. این سیستم تضادهای گوناگون را در سطح جهانی، عمق بخشیده و مرتبا به آن دامن می زند. این سیستم زندگی میلیون ها زن، مرد و کودک  را نابود کرده ، به برده گی شان  گرفته، در جنگ های ارتجاعی جان شان را ستانده، در دریا ها غرق شان کرده، مورد اذیت و آزار جنسی و تجاوز قرارشان داده و آنان را فقیر و گرسنه نگاه داشته است. زنان بخش بزرگی از این ارتش ذخیره را تشکیل می دهند. بر بستر چنین شرایط پر از چرک و خون و کثافات سرمایه داری است که سود و انباشت سرمایه تحقق می یابد.

سازمان بین المللی کار (ILO) و سازمان غیر انتفاعی واک فری (Walk Free) در گزارش سال ۲۰۱۸ خود  اعلام کردند که دست کم ۴۰٫۳  میلیون برده (این تعداد از نظر بسیاری از محقیقن در این حوزه محافظه کارانه تلقی شده است. چرا که به اعتقاد آنان تعداد واقعی به مراتب بیشتراست) در جهان موجود است. بر اساس این گزارش از هر ۴ برده، ۳ نفر زن هستند و حدود ۲۵ در صد آن ها زیر ۱۸ سال سن دارند.

از دهه ۷۰ تا کنون بسیاری از کشورهای نفت خیز حاشیه خلیج با بهره برداری از کارگران ارزان مهاجر توانستند به انباشت عظیم و غیر قابل تصور سرمایه دست یابند. در حال حاضر و به دلایل گوناگون در کشورهایی هم چون امارات متحده عربی تنها ۳۰ درصد از در آمد حاصله، از نفت عاید شان می شود. اما بخش بزرگی از سرمایه گذاری ها در سال های اخیر، در بخش های دیگری هم چون ساخت و ساز هتل ها، ایجاد مراکز شیک و مدرن خرید، صنایع خدماتی و … برای جلب گردشگری با اتکا به نیروی کارگران مهاجر، به کار برده می شوند. شکوفایی اقتصادی در امارات متحده و سایر کشورهای خاورمیانه با مکیدن خون میلیون ها کارگر مهاجر به دست آمده است.

از میان بیش از ۴۰ میلیون برده در جهان «مدرن» و تحت تسلط سرمایه داری جهانی، ۲۵ میلیون نفر به کار اجباری مشغول هستند. طبق تخمین سازمان بین المللی کار، ۲٫۸ میلیون زن مهاجربه عنوان کارگر خانگی در کشورهای بحرین، اردن، لبنان، امارات متحده عربی، عربستان سعودی، عمان، قطر کار می کنند. اکثریت این زنان کارگراز کشورهای آفریقایی و آسیائی هستند و خیل عظیمی از آنان بدون حقوق به کار اجباری مشغول اند.

سیستم «کفاله»، برده داری قانونی وعلنی

کلمه «کفاله» به فقه اسلامی و دادن «کفالت » کامل قانونی به کارفرما بر می گردد. سیستم «کفاله»در کشورهای حاشیه خلیج فشار برای استفاده از کارگران مهاجر در صنعت مروارید و سایر مشاغل تجاری در اوایل قرن بیستم به وجود آمد.  از دهه ۱۹۵۰ به بعد خصوصا از دهه ۱۹۷۰ برای به کار گیری کارگران مهاجر در خدمت به پروژه های زیر بنایی، هم چون صنعت نفت و گاز، گسترش یافت.

تحت سیستم «کفاله » که هیچ حقی برای کارگران قائل نیست، همه گونه فشار و خشونت از رفت و آمد آنان گرفته تا ارتباط با خانواده توسط کارفرما کنترل و محدود می شود. بخش عظیمی از کارگران خانگی اجازه خروج از خانه ای که در آن کار می کنند را ندارند و کارگران مهاجر در دیگر مشاغل در خوابگاه های بسیار شلوغ نگه داری می شوند. در همین دوره همه گیری کرونا این وضعیت باعث شده است که تعداد وسیعی از این کارگران به کووید -۱۹ مبتلا شوند و بسیاری از آنان به خاطر نداشتن مراقبت های پزشکی و بهداشتی جان شان را از دست بدهند.

برای این که یک کارگر مهاجر در کشورهایی مثل کویت، لبنان و اردن بتواند کار کند، ابتدا باید ویزای «کفاله» را دریافت کند. این ویزا به طور قانونی کارگر را به کارفرمای خود متصل می کند. در واقع سیستم «کفاله» از طریق دولت به برخی افراد یا شرکت ها این اجازه را می دهد که مستقیما کارگرغیر بومی (خارجی) استخدام کنند. از طریق سیستم «کفاله» سرنوشت کارگرهای مهاجر به دست کارفرمایان می افتد. این سیستم هیچ ربطی به قوانین کارگری (در واقع ضد کارگری) این کشورها ندارد و موضوعی مربوط به مهاجرین است. در هر زمان که کارفرما اراده کند می تواند این کارگران را اخراج کند. این کارگران از همان ابتدای کار باید پاسپورت و یا هر نوع مدارک شناسائی خود را به کارفرما تحویل دهند. در واقع سیستم «کفاله» که از جانب دولت ها صادر می شود به طور قانونی و علنی برده داری و فوق استثمار میلیون ها کارگر خانگی و به طور کلی کارگران مهاجر را به کارفرمایان واگذار می کنند.

با سیستم «کفاله»، کارگران بدون اجازه «کفیل» یعنی کارفرما اجازه هیچ گونه رفت و آمدی را ندارند. نه می توانند کارشان را ترک کنند و نه می توانند نوع کارشان را تغییر دهند. اگر کارگری از محل کار به خاطر فشارها فرار کند، طبق سیستم «کفاله» این فرد غیر قانونی در آن کشور به سر می برد و به همین دلیل تحت تعقیب قرار می گیرد.

کار یا زندگی در جهنم

هر ساله هزاران هزار زن از کشورهای های آفریقایی و آسیایی از طریق بنگاه های کاریابی و یا به طور مستقیم برای پیدا کردن کار به کویت، لبنان، اردن و.. سفر می کنند. وقتی این زنان به عنوان کارگران کار خانگی استخدام می شوند، ترک کردن خانه ای که در آن کار می کنند، تقریبا غیر ممکن خواهد بود. بنگاه های کاریابی که برای بخش وسیعی ای از این زنان کار پیدا می کنند، هرگز موقعیت این کارگران را پس از استخدام چک نمی کنند. آن چه که هم و غم این بنگاه ها را تشکیل می دهد، دریافت پول است و نه زندگی میلیون ها کارگر خانگی که در اسارت کارفرما قرار دارند.

برخی از این بنگاه ها در کشور مبدا هم از این کارگران برای پیدا کردن کار، مبالغ زیادی اخاذی می کنند. اکثر کارگران زن با نام نویسی در این بنگاه ها به دنبال کار در بیمارستان ها به عنوان نرس و یا در صنعت هتل داری هستند. اما زمانی که پای اشان به کشوری هم چون کویت، عربستان سعودی، لبنان و یا اردن می رسد، آنان را به عنوان کارگران خانگی (خدمتکار) که مجبورند تمام وقت کار کنند، استخدام می کنند.

وظایف این کارگران در خانه، نظافت و شستشو، آشپزی، خیاطی، مراقبت از کودکان و افراد مسن خانه وبسیاری کارهای ریز و درشت دیگر است. علاوه بر آن بسیاری از آنان مورد تبعیض نژادی و برد گی جنسی کارفرمایان و وابستگان مرد خانواده قرار می گیرند.

کارگران خانگی یکی ازآسیب پذیرترین اقشار جامعه هستند و به طور واقعی فوق استثمار می شوند. اکثریتی از این کارگران وقتی استخدام و وارد خانه ای برای خدمتکاری می شوند، در ازای کارشان، حقوقی دریافت نمی کنند.آن تعداد کارگرانی هم که حقوق ناچیزی دریافت می کنند برحسب رنگ پوست اشان از جانب کارفرما ها نرخ تعیین می شود!  زنان کارگر معمولا در خانه ها حبس هستند و اجازه تماس با خانواده خود را ندارند. به بسیاری از این زنان که یکی از وظایف شان آشپزی است، به اندازه کافی غذا داده نمی شود ودر گرسنگی به سر می برند. ساعات کار به شدت طولانی است و برخی اوقات مجبورند تمام این سرویس دهی را در بیش از یک خانه انجام دهند. (Guardian 2 April 2015)

تحت سیستم حاکم، این تفکر در میان کارفرمایان رایج است که کارگران خانگی را جزئی از مایملک خود بدانند و باور داشته باشند که آنان  را در ازای پولی که  به بنگاه ها پرداخته اند، خریداری کرده اند.

«کار آن طوری که فکر می کردم نبود. خیلی فرق داشت. هر روز دو بار درست کردن غذا، شستشو و گرد گیری، لباس شوئی و… استراحتی در کار نبود. وقتی با گریه و خستگی از کار بی پایان تقاضا می کردم که مرا به بنگاه کاریابی برگردانید، خانم خانه درجواب به من می گفت : من شما را خریده ام ». (بخشی از صحبت های فرح زن جوان ۲۳ ساله اندونزی در دبی- دیده بان حقوق بشر: I Already Bought You ) این طرز تفکر تهوع آور باعث شده است که برخی از کارفرمایان به شنیع ترین اعمال دست بزنند. هر از گاهی هم برخی از این خشونت ها به زنان کارگر خانگی  به رسانه ها راه می یابند و سریع در بین خبرهای «اصلی و مهم» گم می شوند. وقتی که بدن آریاواتی زن ۴۹ ساله سریلانکایی در عربستان سعودی توسط کارفرمایش با ۱۳ میخ و ۱۱ سوزن چکش خورد، وقتی که کستوری مونیز اتینام، ۵۸ ساله دست راستش به دلیل شکایت از شرایط غیر قابل تحمل کار توسط کار فرما قطع شد و یا وقتی که جسد جوانا دما فلیس، کارگر خانگی فیلیپینی در فریزر خانه ای پیدا شد و…؛ تنها نوک کوه یخ از زندگی میلیون ها زن کارگر خانگی، این بردگان فراموش شده را در بین مردم عیان کرد.

بسیاری از کارگران خانگی به خاطر انواع و اقسام خشونت ها چه از جانب زن کارفرما که اکثرا سر پرستی خانه را برعهده دارند و چه مردان خانواده، دست به خود کشی می زنند. چرا که هیچ راه نجاتی را برای خود نمی بینند. لبنان، اردن، امارات متحده عربی و کویت بیشترین آمار خودکشی این زنان کارگر را دارا هستند. بر اساس گزارش دیده بان حقوق بشر نزدیک به ۶۷ درصد از مرگ کارگران خانگی در لبنان نتیجه خودکشی یا سقوط از ساختمان بوده است.

ندیم هوری محقق حقوق مهاجران می گوید :« بسیاری از زنان کارگر خانگی قرار داد بین ۲ تا ۳ سال امضا می کنند. ولی وقتی به این خانه ها می روند و متوجه کار طاقت فرسا و خشونت ها می شوند، نمی خواهند کار را ادامه دهند. اما آنان نمی توانند محل کار را ترک کنند و پولی که کارفرما به بنگاه کار یابی پرداخت کرده است را بپردارند. در نیتجه بسیاری از این کارگران به خاطر وضعیتی که دارند برای فرار از خانه هایی که در آن حبس هستند، خود را از بالکن ها پرتاب می کنند. دست کم هر هفته یک زن به خاطر فرار از جهنمی که در آن قرار دارد جان خود را از دست می دهد و بسیاری شان هم زخمی می شوند». (How ads trap women in modern- day slavery in Jordan)

انجلیک زن جوان ۱۹ ساله ای که به عنوان خدمتکار در یک خانواده لبنانی در بیروت کار می کند می گوید: من تقریبا هر روز به کشتن خودم فکر می کنم. هر چیزی بهتر از زندگی من در حال حاضر است. وقتی لباس ها را در بالکن آویزان می کنم ، آدم ها از طبقه هفتم کوچک به نظر می رسند. با خودم فکر می کنم که چقدر طول می کشد تا به زمین بخورم . من مجبورم ۱۴ ساعت در شش روز هفته کار کنم و شب ها در کف آشپزخانه بخوابم. وقتی وارد این خانه شدم، خانم خانه موهای من را کوتاه کرد و وقتی دلیل اش را پرسیدم در جواب گفت با موهای بلند زیبا هستی و من این را نمی خواهم.   (The World: Discounted Maids!)

هر سال بیش از هزاران  کارگر خانگی در عربستان سعودی و سایر کشورهای خلیج مورد آزار و اذیت جنسی و تجاوز قرار می گیرند و به خاطر موقعیت اشان و زندانی بودن در خانه هایی که در آن به سر می برند، تجاوز و آزار جنسی  ادامه می یابد. آرتی زن کارگر می گوید : کارفرمایم از من خواست که خانه دیگری را تمیز کنم و وقتی مرا به آن جا برد به من تجاوز کرد. با او خیلی جنگیدم ولی نتوانستم جلوی این تجاوز را بگیرم. مرا به خانه برگرداند. من تمام مدت گریه می کردم وقتی خانم خانه از من دلیل گریه ام را پرسید، قبل از این که حرفی بزنم، آقای خانه دستور داد اطاق را ترک کنم .  (New Africa 28 Feb 2020 and Independent 11 October 1995 by Robert Fisk)

در واقعیت، کارخانگی یک تجارت مرگ بار برای مهاجران در منطقه است. بسیاری از زنانی که به امید پیدا کردن کار و دریافت حقوق و ارسال آن به خانواده های اشان به کار سخت و طاقت فرسای  11 تا ۲۰ ساعت در روز تن می دهند و مورد استثمار وحشیانه قرار می گیرند، پس از دوره ای  نا امید می شوند و به زندگی اشان خاتمه می دهند. خودکشی زنانی هم چون متانت زن جوان ۲۶ ساله  که خود را از یک درخت زیتون در لبنان حق آویز کرد و چند روز بعدش کسایه زن جوان ۲۴ ساله ای که از طبقه هفتم یک ساختمان در بیروت خود را پرت کرد و کشته شد و دو روزبعد از آن ماداگاسکی از بالکن یک خانه چند طبقه به بیرون پرید و جان خود را از دست داد و نمونه های بسیار دیگر،پدیده ای اتفاقی نیستند بلکه این نوع خودکشی در بین کارگران خانگی رایج است. (The World 14 June 2019)

خودکشی زنان خدمتکار و بالا رفتن آمار آن  به جایی رسیده که مقامات دولتی اتیوپی، نپال و فیلیپین اقداماتی را جهت ممانعت سفر کارگران خانگی به لبنان و اردن انجام دهند. اما این «راه حل» باعث شده است که این تجارت به شکل زیر زمینی سازماندهی شود و بسیاری از بنگاه ها زنانی را که برای فرار از فقر و تامین خانواده به دنبال کار و کسب در آمدی هستند از طریق مناطق روستایی به صورت قاچاق وارد این کشورها کنند.

بنگاه های کار یابی در کشورهای مختلف منطقه خاورمیانه، در واقع شبکه های پیچیده مافیایی هستند که مستقیم و غیر مستقیم به پلیس و اگر نگوئیم به دولت ولی به افراد موثر دولتی وصل اند. این بنگاه ها میلیون ها دلار از طریق وارد کردن مهاجرین و به طور مشخص مهاجرین زن کسب می کنند. داستان مری که در بسیاری از رسانه ها منعکس شد، داستان بسیاری از زنان کارگری است که از طریق این بنگاه ها در ازای پول فروخته می شوند. مری توسط کارفرمایش پس از ده ماه کار تحت عنوان این که حالش خوب نیست، به کشورش باز گردانده می شود. اما مری تمام بدنش سوخته بود و دیری نپایئد که در بیمارستانی در کینا درگذشت. نه دولت اردن، نه کارفرما و نه بنگاه کاریاب به سئوالات خانواده  مری و تقاضای رسیدگی به علت سوختگی کامل بدن او ، هرگز جواب ندادند. کار فرما حتی در برابر ده ماه کار مری، مزدی به خانواده اش پرداخت نکرد! (BBC 28 Feb 2021)

از آن جا که تحت سیستم «کفاله» هر حقی به کارفرما داده شده است، اگر معدود زنان کارگر خانگی موفق به فرار شوند، فورا از جانب کارفرما به پلیس اطلاع داده می شود. از نظر دولت و پلیس، این زنان به کار غیر قانونی دست زده و ویزای اقامت آنان در آن کشورها پس از فرار باطل می شود. این زنان به خاطر عدم آشنایی به زبان و محل و کشور، خیلی سریع از جانب پلیس شناسائی و دستگیر و به پناهگاه های مخصوص این فراریان برده می شوند. این پناهگاه ها نیز زندان دیگری است. در این پناهگاه ها، زنان اجازه رفت و آمد درراهرو ها و حیاط را ندارند. اجازه استفاده از موبایل را ندارند و اگر خوش شانس باشند می توانند آخر هفته از طریق تلفن این پناه گاه ها با خانواده خود تماس بگیرند. زنان کارگر در این پناهگاه ها برای برگشت به کشورشان اگر نگوئیم سال ها ولی قدر مسلم ماه ها باید در انتظار به سر برند. (Guardian 2 April 2015)

تاثیر کووید-۱۹ بر کارگران مهاجر خانگی در خاورمیانه

این واقعیت غیر قابل انکاری است که بیشترین درد و رنج ناشی از هر بحرانی، از بحران اقتصادی گرفته تا فجایع «طبیعی» زیست محیطی، جنگ و بحران ناشی از همه گیری کرونا، سهم زنان بوده و هست. همه گیری کرونا تاثیرات مخرب و خشونت زایی برای زنان در سراسر جهان در بر داشته است.

در همین دوران بحرانی، میلیون ها زن خصوصا زنان کارگر و زحمتکش که در کارهای موقتی و قراردادی به کار مشغول بودند کارشان را از دست داده اند و زندگی مرگباری بر آنان تحمیل شده است. آن دسته «خوش شانس» که هنوز به کار مشغول اند با مشقات بیشتری نسبت به گذشته روبرو شده اند. در این میان میلیون ها زن کارگرکه تحت سیستم «کفاله» بردگی تمام عیاری را از سر می گذرانند، در دوران همه گیری ویروس کرونا، در وضعیت غیر قابل تصوری از خشونت و ستم و استثمار بیشتر قرار گرفته اند.

از زمان همه گیری کرونا، کارگران خانگی علاوه بر کارهای طاقت فرسا و طولانی قبلی، مسئولیت روزانه ضد عفونی کردن وسایل خانه و سرویس دهی های بیشتر به کودکان به خاطر نرفتن به مدرسه را نیز بر عهده دارند. در این دوران دور کاری بسیاری از کارفرمایان مرد که وقت بیشتری را در خانه سپری می کنند باعث شده است که این کارگران به مراتب بیشتر از قبل مورد انواع خشونت های فیزیکی و اذیت و آزار های جنسی و تجاوز قرار گیرند. این دسته از زنان علاوه بر تمامی خشونت های عریانی که به آنان روا می شود، وظیفه دارند در صورت ابتلای فردی از خانواده به ویروس کرونا، شبانه روز از بیمار قرنطینه شده مراقبت های ویژه کنند.

بنا بر گزارش های منتشر شده در رسانه های جهانی، در همه گیری کرونا و ادامه آن، بسیاری از کارگران خانگی  با این که چندین ماه حقوق شان را دریافت نکرده بودند بدون تحویل مدارک شناسائی هم چون پاسپورت های اشان در خیابان ها توسط کارفرمایان تحت نام مشکلات اقتصادی رها شدند. در همین دوره در اردن نزدیک به یک سوم کارگران خانگی کارشان را از دست داده اند. بسیاری از این زنان اوراق قانونی ندارند و برای این که بتوانند سر پناه و غذایی تهیه کنند مجبورند به هر بیگاری و خشونت های جنسی و جنسیتی تن دهند. علاوه بر اعمال خشونت های وحشیانه به این زنان، به خاطر این که اغلب زبان محلی را نمی دانند، مورد خشونت های نژاد پرستانه خصوصا ازجانب مردان نژاد پرست و به شدت مردسالار نیز قرار می گیرند.

همه گیری ویروس کرونا علاوه بر تاثیرات بسیار وحشتناکی که بر زندگی میلیون ها کارگر خانگی گذاشته ، زندگی میلیون ها کارگر دیگری که در دیگر عرصه ها خصوصا در کار ساخت و ساز برج ها و هتل ها ی سر به آسمان کشیده مشغول به کار بوده اند، نیز تحت تأثیر قرارداده است. خیل عظیمی از این کارگران کارشان را از دست داده و در اردوگاه هایی که مملو از جمعیت است نگه داری می شوند. جمعیت زیاد، نداشتن اولیه ترین وسائل بهداشتی و در بسیاری از این ارودگاه ها نداشتن آب کافی برای شست و شوی دست و بدن، باعث شده که تعداد بسیار وسیعی ای از این کارگران به ویروس کرونا مبتلا و بخش زیادی از میان آنان، جان خود را از دست دهند.  در امارات متحده عربی و بحرین، ارقام رسمی نشان می دهد که تقریبا اکثر موارد ابتلا به ویروس کرونا در میان مهاجرین بوده که بخش اعظمی از آنان در اردو گاه های کار مجبور به «زندگی» شده اند!

زندگی میلیون ها زن کارگر مهاجرزندانی در خانه ها، زندگی میلیون ها کارگر مهاجر در صنایع ساختمان سازی، راه سازی  و… خصوصا در دوران همه گیری کرونا و بحران ناشی از آن  بیش از گذشته، چگونگی کارکرد مناسبات استثمار گرانه و ستم گرانه ای که در بند بند سیستم سرمایه داری و وابسته به قدرت های بزرگ امپریالیستی درکشورهای حاشیه خلیج بافته شده است را عیان تر کرد.  

باید در نظر داشت که پدیده برده داری مدرن به  کشورهای حاشیه خلیج محدود نمی شود بلکه دامنه آن در بسیاری از کشورهای قدرتمند و پیشرفته سرمایه داری نیز ادامه می یابد. به طور مثال در بریتانیا تغییراتی را در سال ۲۰۱۲ در قانون  ویزای مهاجرت کارگران خانگی به نام «ویزای بسته» تصویب کردند. بسیاری از منتقدین این قانون به این باور هستند که «ویزای بسته» باز آفرینی سیتسم «کفاله» در کشورهای عربی است. طبق این قانون کارگرخانگی  نمی تواند شغل خود را ترک کند. اگر به این کار مبادرت ورزد ویزای وی باطل است و خطر اخراج (دیپورت) او را تهدید می کند. برای رنگ و لعاب «حقوق بشری» دادن به این قانون، دولت بریتانیا متذکر شده است که آن دسته از کارگران خانگی که مورد سوء استفاده کارفرما قرار می گیرند می توانند به سازمان های غیر دولتی و پلیس مراجعه کنند!    (The domestic modern workers fleeing slavery in the UK- Al Jazeera- 8 Sep 2020)

سبینا یکی از هزاران هزار زنی است که در برابر کارش به مدت دو سال و هفت ماه با ۲۰ ساعت کار در روز برای یک خانواده ۱۲ نفره در هفت روز هفته بدون استراحت حقوقی دریافت نکرد! ( گزارش از دیده بان حقوق بشر) سازمان بین المللی کار دربخشی از گزارش خود در سال ۲۰۱۸ قید کرد که از طریق کار اجباری مبلغی نزدیک به ۱۵۰ بیلیون دلار سود حاصل می شود. بخش بزرگی از این سود و انباشت سرمایه در نتیجه کار اجباری و مکیدن خون میلیون ها کارگر خانگی و سایر کارگران مهاجر است که  نصیب سرمایه داری و سرمایه داران می شود. حتا در رابطه با این کارگران نیروی کارشان خریداری نمی شود، بلکه آنان را به عنوان برده می خرند و به کار می گیرند.

منطق سرمایه داری استثمار و فوق استثمار کارگران به ویژه کارگران مهاجر است که با دستمزدهای ناچیز هزینه پروژه های خود را پائین آورده و به ارزش اضافه و سود خود می افزایند. در نتیجه، تعدیل سیستم «کفاله» که بسیاری از محافل حقوق بشری و یا فعالین حوزه های گوناگون در برابر ستم و فوق استثمار کارگران مهاجر پیش گذاشته اند، راه حلی نیست که به طور واقعی بتواند در زندگی میلیون ها کارگر موثر واقع شود. چرا که اصل اساسی سرمایه داری که کسب بیشتر و بیشتر سود است را نمی توان با تعدیل این قانون و یا آن قانون اصلاح کرد.  

تا زمانی که سیستم و شیوه تولید سرمایه داری و روبنای سیاسی – ایدئولوژیک که از این زیر بنا شکل می گیرد و در عین حال به تقویت آن خدمت می کند، از طریق یک رهبری انقلابی با اتکا به توده های سازمان یافته، از ریشه و بن از بین نرود، کارگران مهاجر و در این جا زنان کارگر خانگی در بردگی عریان جهان به اصطلاح مدرن باقی خواهند ماند.  

اول اکتبر ۲۰۲۱

برگرفته از نشریه هشت مارس شماره ۵۴

نشریه ۵۴ را می توانید از سایت هشت مارس دریافت کنید:

۸mars.com