اعلامیۀ کانون نویسندگان ایران «در تبعید» و انجمن قلم ایران «درتبعید»

به مناسبت روز جهانی محو خشونت علیه زنان

«می خواهم دوستت بدارم

تا به جای همۀ مردم جهان

از جنایت هایی که در حق زنان کرده اند،

                                               پوزش بخواهم»

نزار قبانی

با فرارسیدن روز ۲۵ نوامبر، ۲۵ سال از تصویب این روز تاریخی و به ‌رسمیت شناخته شدن آن از سوی سازمان ملل متحد می ‌گذرد، نقطۀ عطفی تاریخی که مرهون دهه‌ ها تلاش و مبارزهٔ پیگیر زنان در جنبش های جهانی به ویژه فداکاری‌ های تحسین ‌برانگیز زنان آمریکای لاتین بوده است. برگزیدن روز ۲۵ نوامبر به پیشنهاد زنان آمریکای لاتین و به‌ پاس پیکارِ شجاعانۀ خواهران «میرابِل» در کشور دومینیکن بود که به «پروانه»ها معروف شدند. خواهران میرابل- ماریا، پاتریا و آنتونیا- از اعضای جنبشی ضد‌ دیکتاتوری‌ بودند که علیه «تروخیو» دیکتاتور دومینیکن، مبارزه می‌کردند. دستگاه امنیتی خواهران میرابل را بارها دستگیر و زندانی کردند تا آنان دست از مبارزۀ ضد استبدادی خود بردارند. در روز ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ نیروهای امنیتی تروخیو خواهران میرابل را در راه بازگشت از ملاقات همسران زندانی ‌شان به خانه در جاده ای کوهستانی دستگیر کردند. پس از شکنجه های وحشتناک، آنان را خفه کرده و از پرتگاه جاده ای کوهستانی به دره انداختند تا تصور شود در اثر سانحه کشته شده اند. قتل فجیع آنان اما به شدت گرفتن جنبش ضد رژیم دیکتاتوری تروخیو دامن زد و به اوج بیشتر آن یاری رساند و سرانجام در سال ۱۹۶۱ میلادی به سقوط رژیم تروخیو منجر شد. ۳۹ سال پس از کشتار پروانه‌ ها، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۹ روز ۲۵ نوامبر را «روز جهانی محو خشونت علیه زنان» نامگذاری کرد و به‌ تصویب رساند. در ایران، زنان شجاع میهن ما که با ساختارهای تبعیض‌آمیز جنسیتی و خشونت‌های ناشی از آن در حاکمیت‌های مردسالار و استبدادی «سلطنتی» و «حکومت جمهوری اسلامی» آشنا هستند و به ویژه در این بیش از چهاردهۀ حکومت اسلامی به ‌شیوه های گوناگون پیگیرانه تلاش کرده‌ ا ند با این نابرابری‌ ها و خشونت‌ های ناشی از آن مانند طرح «عفاف و حجاب»، «نور»، گشت ارشاد و یا راه اندازی «کلینیک حجاب» و دیگر قانون های ضد زن در گیر شده و علیه آن مبارزه کنند. سرکوب و خشونت عریان و خشن علیه زنان و دختران در خیابان‌ ها، محیط‌ های کار، مدرسه ها، دانشگاه‌ ها و یا به گلوله بستن آنان و کور کردن چشم و حمله شیمیایی و در گذشته‌ ای نه چندان دور اسید پاشی ‌ها به چهرهٔ زنان و حتی دیوانه انگاری آنان هم نتوانسته است زنان جسور ایران را به تسلیم وادارد. ایستادگی شجاعانۀ آنان از دهه‌ های گذشته تا به امروز علیه انواع خشونت و بر ضد تبعیض و نابرابری و نیز برای داشتن حق پوشش اختیاری را می توان یکی از شورانگیزترین چالش های مدنی و آزادیخواهانۀ زنان در منطقه و حتی جهان به حساب آورد. حکم اعدام بر اساس قانون فقهی «بغی» برای وریشه مرادی، پخشان عزیزی، و شریفه محمدی و نیز «بچه‌های اکباتان» ناتوانیِ رژیم واپسگرای اسلامی را در برابر این نبرد تاریخی به نمایش می گذارد. دستگیری ها و به زندان افکندن کنشگران، نشانۀ بارزی از مبارزۀ رشد یابندِهٔ همۀ نیروهای جنبشی است که در جای جای کشور از آغاز برپایی این رژیم پیوسته جریان داشته، با جنبش بی مانند « زن، زندگی،آزادی»، همچنان ادامه یافته و تا برچیدن بساط این رژیم، سرِ بازایستادن ندارد و به راستی که زنان، پیشقراولان این نبرد سترگ بوده اند.

کانون نویسندگان ایران «در تبعید» و انجمن قلم ایران «درتبعید» با ارجگذاری به گزینش روز 25 نوامبر/4 آذر به عنوانِ «روز جهانی محو خشونت علیه زنان» در راستای منشورهای خود همگام و همراه دیگر کنشگران اجتماعی، به ویژه زنان فعال در این عرصه، این روز را گرامی می دارند، با این امید که زنان در سرتاسر جهان، به ویژه در ایران به جایگاه بایسته و شایستۀ خود، فارغ از هر گونه تبعیضی دست یابند.

کانون نویسندگان ایران «در تبعید» – انجمن قلم ایران «در تبعید»

۲۴ نوامبر ۲۰۲۴