عصر ایران – حجت‌الاسلام والمسلمین محمدحسین طاهری آکردی، دبیر ستاد امر به معروف کشور اخیراً در برنامه تلویزیونی “جهان آرا” حاضر شده و با اشاره به موضوع حجاب نقش و وظیفه پلیس را “بازداشت” عنوان کرده وگفته است: سؤال این است که چرا در مقوله عفاف و حجاب اجازه داده‌ایم که کار به پلیس بکشد، گفته است: در زمینه تقسیم بودجه این مسئله حرف داریم و سؤالمان هم این است که دستگاه‌ها در زمینه حجاب چقدر هزینه کرده‌اند و چه تأثیری داشته‌اند؟ کل بودجه‌ای که ستاد سال گذشته از دولت گرفته بود، شاید به اندازه قرارداد یک فوتبالیست باشد. در حالی که ما 31 استان، 460 شهرستان و 960 شهر داریم.

هر چند که رعایت حجاب یا عدم رعایتش، مستقیماً به میزان دینداری درونی افراد مرتبط است و ربطی به پولی که آقایان به عنوان بودجه از بیت المال می گیرند ندارد، ولی حالا که موضوع بودجه را بهانه کرده اند و لابد انتظار دارند در بودجه سال آینده، سهم بیشتری نصیب شان شود، توجه شان را به واقعیتی درباره بودجه جلب می کنیم.

همه ساله هنگام اعلام بودجه بخش فرهنگ، همه توجه ها به بودجه صدا و سیما جلب می شود چرا که این سازمان در ظاهر بیشترین سهم از بودجه فرهنگی کشور را به خود اختصاص می دهد به طوری که سهم صدا و سیما در بودجه سال 1403 به عدد نجومی 22 هزار و 208 میلیارد تومان رسیده است که حتی از بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با حدود 20 هزار میلیارد تومان بیشتر است. همه هم صدا و سیما را نکوهش می کنند که چرا برغم دریافت بالاترین بودجه، کمترین خروجی و اثر را دارد؟

ولی واقعیت این است که بیشترین بودجه فرهنگی کشور را نه صدا و سیما و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که حوزه علمیه و نهادهای مرتبط با روحانیت می گیرند که طبیعتاً باید خروجی شان، دینداری بیشتر مردم ایران باشد.
از آنجا که این نهادها با نام های مختلفی فعالیت می کنند، سهم هر کدام شان در برابر بودجه صدا و سیما اندک دیده می شود. مثلاً مرکز خدمات حوزه های علمیه 7544 میلیارد تومان و شورای عالی حوزه های علمیه 5236 میلیارد تومان و نیز حوزه های علمیه خواهران نیز به طور مجزا 1726 میلیارد تومان و حوزه های علمیه خراسان باز به طور جداگانه 900 میلیارد تومان و دفتر تبلیغات حوزه علمیه هم 831 میلیارد تومان در بودجه امسال سهم دارند. ردیف بودجه کمک به معیشت روحانیون هم 1227 میلیارد تومان است.

به این ها اضافه شود نهادهای تبلیغی و آموزشی روحانیون مانند سازمان تبلیغات اسلامی با بودجه 5026 میلیارد تومانی و  شورای سیاستگذاری ائمه جمعه (311 میلیارد تومان) و موسسه آموزشی امام خمینی(437 میلیارد تومان) و ستاد امر به معروف و نهی از منکر (256 میلیارد تومان) را که سرجمع این موارد می شود: 23,494 میلیارد تومان که 1286 میلیارد تومان بیشتر از بودجه صدا و سیماست.
حالا بماند بودجه نهادهای دیگری که توسط روحانیون و قاعدتاً برای ترویج دینداری در بخش های مختلف جامعه اداره می شوند و تعدادشان نیز کم شمار نیست.

همچنین بخش عمده از بودجه های نهادهای فرهنگی دیگر مانند همین صدا و سیما و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قانوناً صرف ترویج امور دینی می شود که عمدتاً هم تحت نظارت روحانیون صورت می گیرد.

این نکته نیز ناگفته نماند که بخشی از بودجه همه وزارتخانه ها و سازمان ها و ارگان های دولتی و عمومی، صرف تبلیغات دینی با محوریت روحانیون در درون آن دستگاه ها می شود (از برگزاری روزانه نمازهای جماعت گرفته تا مراسم دینی و تولیدات مذهبی).

در کنار این بودجه عظیم دولتی که برای تبلیغ دین در اختیار روحانیون قرار دارد، باید به بسیاری از موقوفات و زیارتگاه ها (به ویژه حرم امام رضا علیه السلام و حضرت معصومه سلام الله علیها) و امامزاده ها اشاره کرد که درآمدهای کلان آنها نیز عمدتاً در اختیار روحانیون و تحت نظارت آنهاست. به این ها بیفزایید هزینه هایی که مردم تحت عنوان وجوهات شرعیه و هزینه برگزاری نماز جماعت در مساجد محلات و روضه و منبر و وعظ و تبلیغ و ترحیم، شخصاً به روحانیون می پردازند.

می بینید که هم بودجه ای که نهاد روحانیت به طور مستقیم از دولت می گیرد از بودجه پرهزینه ترین دستگاه بودجه بگیر فرهنگی ایران یعنی صدا و سیما بیشتر است و هم در بودجه سایر نهادها نیز در قالب تبلیغات دینی سهم دارد و هم وجوهات کلانی را از مردم دریافت می کنند.

برای همه این پول هایی که صرف نهاد روحانیت می شود فقط و فقط و فقط یک هدف تعریف شده وجود دارد: توسعه دینداری بین مردم.
و سؤال اینجاست: آیا برغم این همه هزینه های کلان، نهاد روحانیت موفق به توسعه دینداری شده است؟ جواب این سوال در نتایج پیمایش هایی است که خود نهادهای حکومتی درباره روند دینداری در جامعه انجام می دهند و همگی حاکی از روند نزولی در این باره است.

و سوال مهم تر این که چرا برغم این که نهاد روحانیت بالاترین بودجه فرهنگی کشور را دریافت می کند، تا بدین اندازه  در اصلی ترین وظیفه خود ناکام بوده  است؟
پاسخ جدی به این سوال، این توهم را که کمبود بودجه باعث این ناکامی تاریخی است، خواهد زدود: “روحانیت وظیفه اصلی خود یعنی تبلیغ دین را به نفع حضور در قدرت سیاسی و اقتصادی واگذاشته است”؛ بهانه هایی مانند کمبود بودجه و نظایر آن، فقط رد گم کنی برای گریز از مسوولیت هستند.

بعد از تحریر:
فرمایش کرده اند بودجه شان از دریافتی یک فوتبالیست هم کمتر است. عدد و رقم را که دیدید و به کنار ! ولی آن فوتبالیست باید به اندازه پولی که گرفته، در زمین بازی خروجی داشته باشد. آیا خروجی نهاد روحانیت با دریافتی مالی اش، همخوانی دارد؟!