اعلامیه مشترک: شلاق بر پیکر مهدی یراحی؛ نماد هنر مقاومتکه به رانت مردانه در هنر «نه» گفت!
اعلامیه مشترک
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
شلاق بر پیکر مهدی یراحی؛
نماد هنر مقاومت که به رانت مردانه در هنر «نه» گفت!
آنکه حاضر نیست برای آزادی بهایی بپردازد، لایق آزادی نیست! (مهدی یراحی)
یک بار دیگر حکم ارتجاعی، قرون وسطایی و ضد انسانی شلاق، علیه یک هنرمند معترض به اجرا درآمد. پیش از این نیز شاهد اجرای حکم شلاق بر بدن رویا حشتمی فعال حقوق زنان به دلیل عدم رعایت حجاب اجباری بوده ایم. اجرای حکم ۷۴ ضربه شلاق بر بدن رسول طالب مقدم، عضو سندیکای شرکت واحد و هم چنین اجرای حکم شلاق بر بدن پنج تن از کارگران “معدن آق دره” به اتهام دفاع از حقوق صنفی شان را فراموش نکرده ایم. خانم مینویی وکیل مهدی یراحی در شبکه ایکس نوشت: «روز ۱۵ اسفند ماه ۱۴۰۳، آخرین بخشِ احکام صادره از شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران – مبنی بر ۷۴ ضربه شلاق- در شعبه چهارم اجرای احکام دادسرای امنیت اخلاقی تهران، به طور تام و تمام اجرا شد و پرونده آقای مهدی یراحی مختومه گردید.». مهدی یراحی نیز در پست خود در شبکه اجتماعی ایکس ضمن قدردانی از مردم و وکلایش نوشت:«شیشه در آورده‌ای تا شکنی سنگ ما، آنکه حاضر نیست برای آزادی بهایی بپردازد، لایق آزادی نیست». او قبل از اجرای حکم شلاق و مختومه شدن پرونده اش، با انتشار ویدئویی اعلام کرد که هر چند پس از پایان چهار سال زندان و اجرای حکم شلاق ، ممنوعیت کاری اش بر طرف می شود، اما در همبستگی با زنانی که اجازه برگزاری کنسرت ندارند، دیگر از “رانت جنسیتی” مردانه خود استفاده نخواهد کرد و از درخواست برگزاری کنسرت خودداری خواهد نمود.
اجرای حکم شلاق بر بدن یک هنرمند مردمی در کنار احضارها و بازداشت های فعالان صنفی، مدنی و اجتماعی و پرونده سازی های رذیلانه علیه آن ها، صدور احکام اعدام برای زندانیان سیاسی و به ویژه علیه سه تن از زنان زندانی سیاسی، ادامه سیاست مرعوب سازی حاکمیت است. تاکید بر سیاست ارعاب بدان دلیل است که زمین زیر پایشان سست و لرزان شده و خطر انفجارهای بزرگ اجتماعی هراس را بر آن ها مستولی ساخته است. حاکمیت فاشیستی جمهوری اسلامی که ورشکستگی اش در همه عرصه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و بویژه سیاست خارجی به شکل حیرت آوری آشکار شده و حالا دیگر از زبان خودی هایشان نیز بیان می شود و زیر سایه سنگین تهدیدات فاشیسم ترامپیستی و صهیونیسم اشغالگر و نژادپرست اسرائیلی قرار دارد، راه دیگری جز تشدید سرکوب برای ایجاد فضای ترس و هراس بر جامعه در اختیار ندارد. آنها از ترس شدید به ترساندن مردم روی آورده اند.
هدف حاکمیت از تشدید سرکوب، اما نتایجی معکوس به دنبال داشته است. هراس از جامعه ایرانی رخت بربسته است. زلف های افشان دختران جوان ایرانی در خیابان ها و حضور زنان آزادپوش در مراسم سالانه اعطای جوایز ملی معماری و طراحی داخلی، از رخت بر بستن ترس خبر می دهد. راهیابی فیلم های هنر مقاومت، همچون «کیک محبوب من»، با کارگردانی مشترکِ مریم مقدم و بهتاش صناعی‌ها، «دانه انجیر معابد» محمد رسول اف، در جشنواره های جهانی و کسب جایزه اسکار توسط انیمیشن «در سایه سرو» ساخته شیرین سوهانی و حسین ملایمی، علیرغم سیاست سانسور و سرکوب خشن هنرمندان، از پویایی هنر مقاومت خبر می دهد. حمایت نامداران هنر، موسیقی و ورزش ایران و فعالان کارگری و مدنی همچون ترانه علیدوستی، هنگامه قاضیانی (بازیگر سینما)، توماج صالحی، اسماعیل بخشی، داریوش اقبالی، امین منتظری ( گرافیست)، شاکر بوری (طنزپرداز)، نرگس محمدی، گوهر عشقی، وریا غفوری (کاپیتان سابق استقلال)،آریا آرام نژاد(خواننده و آهنگساز) و بسیاری از فعالان سیاسی و مدنی از مهدی یراحی و محکوم کردن حاکمیت شلاق، نشانه های روشن رخت بر بستن ترس از جامعه است. شلاق رذالت حاکمیت دیگر اثر ندارد.
ما کمونیست ها، شلاق جهل بر بدن مهدی یراحی هنرمند شجاع را به شدت محکوم می کنیم و حمایت خود از هنر مقاومت و هنرمندان نام آور و مقاوم کشور را اعلام می داریم. در آستانه هشتم مارس، روز جهانی زن، نه گفتن مهدی یراحی به رانت جنسیتی مردانه در هنر، می تواند پایه گذار سنتی ستایش انگیز در حمایت و همراهی مردان با پیام اصیل و عمیق جنبش «زن، زندگی، آزادی» برای رهائی زنان باشد که به گفته مارکس معیار سنجش رهائی انسان است.
ما بر این باوریم که امروز اکثریت مردم ایران بر متن جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» خواهان جامعه ای هستند که در آن آزادی های بی قید و شرط سیاسی راه را برای شکوفائی هنر و خلاقیت های هنری هموار سازد و هیچکس برای ابراز عقیده و ارائه هنر و استعداد خود مورد مواخذه قرار نگیرد. ما معتقدیم که جامعه توفنده و بر انگیخته ایران امروز برای در هم شکستن استبداد دینی و هر نوع استبداد دیگر، بر دمکراسی گسترده و فراگیر تاکید می کند تا فرصت برای سازمانیابی کارگران و همه تهیدستان اعماق جامعه فراهم آید تا از این طریق امکان مقاومت سازمانیافته در برابر صاحبان قدرت و ثروت فراهم آید. ما تاکید می کنیم برای اینکه دمکراسی فراگیر در جامعه پایدار بماند ضرورت دارد تا به عرصه اقتصاد نیز فراروید و تجدید ساختار اقتصادی را در راستای پایان دادن به استثمار انسان به دست انسان و تامین برابری و رفاه همگانی در دستور قرار دهد و از این راه زندگی شایسته انسانی را برای تمامی آحاد مردم تضمین نماید.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد انقلاب مردم ایران
زنده باد آزادی؛ دمکراسی و سوسیالیسم
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
جمعه ۱۷ اسفند ۱۴۰۳ برابر با ۰۷ مارس ۲۰۲۵
چر شعار سرنگونی ارتجاعی است؟
1 – مانع در پیش گرفتن سیاستهای دراز مدت ضد ارتجاع در جامعه می شود.
2 – در خدمت اپوزیسیون ارتجاعی رژیم در می آید.
3 – اپوزیسیون ثروتمند بعد از سرنگونی سیاست خریده، با گفتمانی جدید، فضای ارتجاعی جدیدی می آورد که مدتها طول میکشد ماهیت آن بر ملا شود.
4 – نزدیکی عملی بین قشر روشنفکر انقلابی با توده ها را از بین می برد.
5 – رادیکالیسم ش توده ها را از انقلاب وحشت زده کرده آنها را دنبال راه حلهای رفرمیستی و ساده تر و کم خطر تر می فرسد که میدانیم نتیجه نمیدهد.
6 – قشر ماجراجوی سیاستکار جامعه را تقویت میکند.
آنارشیست
میخوانیم:
“ما تاکید می کنیم برای اینکه دمکراسی فراگیر در جامعه پایدار بماند ضرورت دارد تا به عرصه اقتصاد نیز فراروید و تجدید ساختار اقتصادی را در راستای پایان دادن به استثمار انسان به دست انسان و تامین برابری و رفاه همگانی در دستور قرار دهد و از این راه زندگی شایسته انسانی را برای تمامی آحاد مردم تضمین نماید.”
—
حالا از گنگی “دموکراسی” در ایده های این دو حزب، که گنگی اش برای معامله با بورژوا سکولارهاست، رسیده ایم به ایده ای گنگ تر: دموکراسی پیگیر! چی شد، خیری از بورژوا سکولارها نمی رسد؟
آنارشیست