ارزیابی مشترک

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

انقلاب دیروز، انقلاب امروز 

انقلاب توده ای ۲۲ بهمن ۱۳۵۷  در ۴۶ سال پیش، استبداد سلطنتی را در هم شکست و به عمرآخرین حکومت پادشاهی در ایران پایان داد. این انقلاب به دلیل ویژگی هایش، در اوج پیروزی اش شکست خورد و از دل خود، فاشیسم مذهبی جنایتکاری بر سر کار آورد که ایران را ویران و چندین نسل را بی آینده کرده است. در سال های اخیر و به طور اخص از دی ماه ۱۳۹۶، مردم ایران  یک انقلاب جدید را تدارک می بینند. طلیعه های این انقلاب را  می توان به راحتی دید و هدف ها، آرمان ها و سمت و سوی آن را مورد ارزیابی قرار داد. مقایسه میان آن انقلاب دیروز و شکست خورده و این انقلاب امروز و رو به آینده، می تواند درس های بسیاری برای کنشگران سیاسی بویژه فعالان چپ در انقلاب جاری داشته باشد.

اول ـ انقلاب کنونی زنان در برابر اپارتاید جنسیتی بر ویرانه های انقلاب بهمن

انقلاب بهمن تحت حاکمیت روحانیت، علیرغم حضور گسترده و ستایش برانگیز زنان در آن انقلاب، انقلابی علیه زنان و در جهت تحکیم مردسالاری و نهادینه کردن آن بود. قوانین مصوب در قانون اساسی تدوین شده توسط خبرگان که در یک رفراندم به رای مردم نیز گذاشته شد، نه تنها حاکمیت قوانین شرعی را بر ساختار قدرت تثبیت کرد، بلکه سنت های مردسالارانه جامعه را نیز به شکل قانونی تحکیم نمود. شکل گیری آپارتاید جنیستی تودرتو و بسیار خشن علیه زنان کشور باعث بزرگترین فاجعه انسانی پس از انقلاب شد. بخش اعظم زنان از کار بیکار شدند،  آزادی پوشش از آنها سلب شد و با تدوین قوانینی نظیر حق حضانت فرزندان، وراثت، ازدواج و طلاق و حتی حق سفر، زنان از ابتدائی ترین حقوق انسانی محروم گشته و به صورت شهروندان درجه دوم درآمدند. مبارزات زنان علیه این قوانین و حاکمیت شرع بر زندگی روزمره شان در تمامی چهار دهه گذشته با قدرت ادامه داشته و جنبش زنان همواره همچون آتشفشانی زیر پای حاکمیت اسلامی عمل کرده است. حالا به جرأت می توان گفت  که حاصل پیکار مستمر زنان در چهل و پنج سال علیه آپارتاید جنسیتی جمهوری اسلامی و بویژه کلید خوردن خیزش انقلابی “زن، زندگی، ازادی” با جان باختن ژینا امینی، در تصور اکثریت بزرگ ایرانیان از نظام جایگزین مطلوب، برابری حقوقی زنان با مردان دست کم در سطح حقوقی جایگاه تثبیت شده ای پیدا کرده است. اما برای آن که این انقلاب  بتواند به طور کامل به هدف های خود دست یابد باید از برابر حقوقی زنان با مردان در سطح قوانین به برابر حقوقی زنان درهمه عرصه های زندگی واقعی از جمله درخانواده، محیط کار و اجتماع گسترش یابد.

واقعیت این است که چهل و پنج سال آپارتاید جنسیتی علاوه بر سوق دادن زنان به جایگاه شهروند درجه دوم تاثیرات هولناکی بر موقعیت اقتصادی اجتماعی زنان کشور داشته است. زنان در بهترین حالت تنها چهارده درصد مشاغل رسمی را به خود اختصاص داده و ارتش عظیم بازار کار غیررسمی را تشکیل می دهند که شرایط ابربهره کشی را به آن ها تحمیل کرده و سیمای فقر درایران را زنانه ساخته است. بنابراین بر فعالان جنبش زنان و ازادیخواهان و برابری طلبان است که برای دست یابی به برابری واقعی علاوه بر تاکید بر الغای کلیه قوانین پاسدار نابرابری و تبعیض بر زنان درهمه عرصه ها، بر  ضرورت تامین اجتماعی فراگیر جهت پایان دادن به زنانه بودن فقردر کشور، رهائی زنان از اسارت کارخانگی و بالاخره حق نمایندگی برابر زنان با مردان در تمامی ارگان های انتخابی از سطح محلی، منطقه ای، استانی گرفته تا سطح کشوری و برابری آن ها در شاخه های قانون گذاری، اجرائی و قضائی به عنوان ضامن عملی ساختن برابری واقعی زنان تاکید کنند. خیزش انقلابی “زن، زندگی، ازادی” و تداوم آن بهترین بستر را برای توده ای شدن این مطالبات معطوف به رهائی واقعی زنان فراهم ساخته است. بدون توده ای شدن این مطالبات و فشار از پائین توسط جنبش مستقل و قدرتمند زنان به ویژه با مشارکت زنان اردوی کار و زحمت تضمینی برای برابر حقوقی حتی در سطح قوانین نیز وجود نخواهد داشت.

دوم –  انقلاب دیروز(بهمن) انقلاب نفی استبداد بود انقلاب امروز(ژینا) انقلابی برای زندگی است!

انقلاب بهمن، انقلابی متناقض بود که با تمرکز شعار اصلی انقلاب علیه سلطنت،  مردم می دانستند چه نمی خواهند ، اما  تصور روشنی  برای رسیدن به “آن چه می خواستند” نداشتند. همین امر موجب شد که میان بدنه توده ای جنبش و مطالبات برحق آن و رهبری مرتجع جنبش، شکاف وعدم تجانس عظیمی به وجود آید و با کشیده شدن بخشی از تهیدستان و فرودستان جامعه به دنبال روحانیت مرتجع به رهبری خمینی که  در راس جنبش قرار گرفته بود ، نیروی ضربت عظیمی در اختیار تاریک اندیشان اسلامی  قرار گرفت. روحانیت با قدرت سازمانی خود، با تشکل های مذهبی، نهادهای دینی، هیئت های سوگواری و مبلغان با عمامه و بی عمامه در اقصی نقاط ایران،  در جهت اسلامی کردن جامعه و تحمیل پیشداوری های مذهبی بر مردم تلاش می کرد. آنها با نفوذ توده ای شان  شعار مردم را به “جمهوری اسلامی” تبدیل کردند. نتایج آن جمهوری اسلامی، امروز بسیار روشن است. دولت ایدئولوژیک روحانیت، یک فاشیسم دینی تمام عیار شد که تمامی دستاوردهای مدرن مردم ایران از انقلاب مشروطیت تاکنون را زیر سنگین ترین ضربات قرار داده است.

اما برخلاف انقلاب بهمن ، اکنون مردم ایران در رویارویی های چند دهه گذشته با جمهوری اسلامی ، گام به گام به تصور نسبتاً روشنی از نظام جایگزین دست یافته اند که در تاریخ ایران هرگز سابقه نداشته است. مطالبات اساسی انقلاب ژینا در شعار «زن، زندگی، آزادی» به روشنی بیان می شود ؛ «زن» یعنی مبارزه برای برابری انسان ها بدون توجه به جنسیت، ملیت، مذهب، فرهنگ، زبان و نژاد. از سوی دیگر، مردم «زندگی» می خواهند. آن ها از حق حیات خود، از حق استفاده برابر از فرصت ها و امکانات کشور و از حق زیست شایسته انسانی دفاع می کنند. به بیان دیگر انقلاب امروز، بر مسائل حیاتی زندگی تمرکز دارد است. مردم به دنبال آرمان های گنگ، ناروشن، ناکجا آبادی و یا ایده آل های ایدئولوژیک نیستند که نسخه آن نزد این یا آن رهبر و یا  نیروی سیاسی قرار داشته و بنا بر نیاز و منفعت می تواند به عکس قول و قرار اولیه علیه مردم و مطالبات شان مبدل شود. آنها برای زندگی واقعی و زندگی شایسته یک انسان امروزی می جنگند. آزادی نیز در برابر استبداد فاشیستی تحمیلی رژیم، برحق مردم برای سازماندهی اراده، تعیین و انتخاب آزادنه سرنوشت سیاسی و اعمال حق حاکمیت شان تاکید دارد

سوم ـ «استقلال» محور انقلاب دیروز و «آزادی» محور انقلاب امروز

واقعیت این است که محوری ترین موضوع انقلاب بهمن، استقلال بود. مبارزات ضد امپریالیستی مردم می خواست انتقام کودتای امپریالیستی ۲۸ مرداد۱۳۳۲ را بگیرد. مردم ایران از دخالت های بیشرمانه قدرت های خارجی و سفارتخانه های شان در سیاست کشور نفرت داشتند. از این رو شعار «مرگ بر آمریکا» به سرعت توده گیر شد. این شعاربه گونه ای در عمق جامعه نشست که پیوندی نامیمون میان روحانیت فاشیستی و چپ فاقد درک روشن ازمبارزه ضذ امپریالیستی ایجاد کرد و همین امر باعث سقوط بخش بزرگی از چپ به دامان فاشیسم مذهبی شد زیرا این بخش از چپ نخواست این واقعیت را بپذیرد که «ضد خلق نمی تواند ضد امپریالیست باشد» و از این رو زیر موج پوپولیسم ارتجاعی حاکمیت در هم شکسته شد. در  انقلاب دیروز “استقلال” شعار «آزادی» را زیر گرفت و هر نوع دفاع از آزادی و دمکراسی به نام لیبرالیسم محکوم شد و سپس فاشیسم مذهبی خواست آزادی و دمکراسی را ذبح شرعی کرد. اما واقعیت این است که استقلال هر کشوری قبل از همه با حاکمیت مردم آن کشور برای تعیین سرنوشت شان معنا پیدا می کند ، بنابراین استقلال در ایرانِ زیر سلطه “ولایت مطلقه فقیه” معنائی ندارد ، زیرا مردمی که نمی توانند در باره سرنوشت خودشان تصمیم بگیرند ، مسلماً از حق تصمیم گیری در باره رابطه کشورشان با قدرت های خارجی نیز محروم هستند و تنها فرمانروای مطلق العنان حاکم بر کشور است که در باره همه مسائل تصمیم می گیرد و اگر به مصلحت خودش (یا “مصلحت نظام”) بداند حتی می تواند به زیر بال یک قدرت خارجی مانند روسیه و چین (هرچند “نامسلمان” و “اسلام ستیز”) نیز پناه ببرد.

اما امروز شعار «آزادی»، یکی از ارکان اصلی شعار «زن، زندگی، آزادی» است. شعار «آزادی»، امروز در تمامی حرکت های اعتراضی، در تظاهرات مردم و در مبارزات روزمره اقشار گوناگون اجتماعی موج می زند. مردم از اختناق، از سرکوب آزادی ها، از حاکمیت دیکتاتوری و از دخالت حاکمیت در زندگی روزمره شان به ستوه آمداند و برای آزادی های بنیادی مخصوصاً حق تشکل مستقل شان تاکید دارند. اما درست زمانی که شعار «آزادی» یکی از اصلی ترین شعارهای مردم  برای پیشروی انقلاب ژینا می باشد نیروهای سیاسی اپوزیسیون بورژوائی برای محدود کردن و کنترل آزادی ها تلاش می کنند. در برنامه کمتر جریان سیاسی این طیف دفاع از آزادی های بی قید و شرط سیاسی گنجانده شده است. همه آن ها این خواست را به گونه ای فرموله می کنند که با یک “اما” بتوانند برای محدود  و مشروط کردن آزادی چک سفید بگیرند. از این رو یکی از وظایف اخص نیروهای چپ و پیشرو ضرورت ترویج دفاع از آزادی های بی قید و شرط سیاسی ، برای تبدیل آن به یکی از ارکان بنیادی مطالبات توده ای است. بی جهت نیست که سلطنت طبان که اکنون از گسترش شعار آزادی در میان مردم وحشت زده شده اند، به جوهر و ذات سیاسی خود برگشته و از استبداد در اشکال جدید آن دفاع می کنند.

چهارم ـ  جدایی دین از دولت خواستی از اعماق جامعه نه هدیه ای از بالا

انقلاب بهمن، انقلابی بود که با قدرت گیری فاشیسم دینی، حاکمیت دین بر دولت را به شکلی بسیار افراطی تحمیل کرد. حاکمیت دین آن چنان در تار و پود ساختار قدرت تنیده شده که امروز هیچ امری بدون این در هم تنیدگی قابل توضیح نیست. تسلط روحانیت و دیدگاه های دینی در تمامی ساختار قدرت، در گزینش ها، در آموزش، فرهنگ، هنر و حتی بهداشت جامعه آن چنان گسترده شده که  تفکیک دین و دولت به امر مشکلی تبدیل شده است. واقعیت این است که حتی در انقلاب مشروطیت ما شاهد سکولاریسم یا جدایی دین از دولت نبودیم. در قانون اساسی مشروطیت، شاه پیشبرنده و مجری مذهب رسمی کشور یعنی شیعه اثنی عشری بود. تلاش های رضاشاه برای کشف حجاب نیز اقدامی غیردمکراتیک و سرکوبگرانه برای تحمیل اجباری نوعی پوشش و در نتیجه نقض آزادی پوشش بود.

اما اکنون در نتیجه رشد و گسترش  خیزش انقلابی از اعماق جامعه، شاهد گرایش بسیار نیرومندی برای جدایی دین از دولت هستیم.  این گرایش نیرومند ، تلاشی است از اعماق جامعه برای پایان دادن به نقش مذهب و روحانیت در دولت و آموزش و زندگی عرفی مردم. به دیگر سخن در یک کشور که اکثریت مردمان آن مذهبی هستند، در حکومتی که به مدت چهل و شش سال دستگاه های تبلیغاتی رژیم از ادغام دین و دولت دفاع کرده است، در کشوری که ده ها نهاد دولتی برای تحمیل دیدگاه های حاکمیت دینی بر زندگی مردم تلاش می کنند، شاهد رشد و گسترش سکولاریسم مترقی و بسیار انسانی از اعماق جامعه هستیم. حالا دیگر آزادپوشی به تدریج به امری تثبیت شده در جامعه و در خانواده تبدیل می شود، حالا دیگر حتی والدین نمی توانند به فرزندان خود در امر داشتن یا نداشتن دین و رفتارهای متاثر از دین امر و نهی کنند. مردم به تدریج به ایده ها و نظرات همدیگر احترام می گذارند و همین امر نشان دهنده فرهنگ مدرن و مترقی از زندگی عرفی و کنار گذاشته شدن تاثیرات مذهب و خرافه های مذهبی بر زندگی اجتماعی جامعه است. این سکولاریسم از پائین و مترقی یکی از دستاوردهای انقلاب کنونی مردم ایران است.

پنجم ـ اتحاد داوطلبانه، قوام بخش همبستگی  ملیت های ایران

ایران کشوری چند ملیتی است. از این رو ملیت های ایران با تنوع فرهنگی به رنگین کمان ملیت های ایران خصوصیتی ویژه داده اند. اما حقوق ملیت های ایران و برابر حقوقی آن ها در دوران سلطنت پهلوی با بی اعتنایی و سرکوب خشن روبرو شده است. از این رو در انقلاب بهمن یک فرصت تاریخی بوجود آمد تا ملیت های کشور با سازماندهی خود و با طرح خواست ها و شعارهایشان خواهان حقوق برابر و حق شهروندی برابر شوند. نقش احزاب سیاسی در کردستان، شوراهای ترکمن صحرا، انجمن فرهنگی خلق عرب و متشکل شدن جوانان بلوچ در سازمان های چپ و مترقی از این عطش برای عدالت و برابری ناشی می شد. واقعیت این است که در آن زمان  اکثر نیروهای چپ در میان ملیت های تحت ستم از نفوذ و قدرت تاثیرگذاری بالائی برخوردار بودند زیرا آنها به اتحاد داوطلبانه بر مبنای حق تعیین سرنوشت ملیت ها اعتقاد داشتند و برای آن جنگیده بودند. اما این خواست بر حق ملیت های تحت ستم با سرکوب بیرحمانه و ددمنشانه حاکمیت فاشیستی روبرو شد. بسیاری از جوانان کرد، ترکمن، عرب و بلوچ به جوخه های اعدام سپرده شدند. در تمامی طول حاکمیت جمهوری اسلامی این سرکوب خشن با قساوت بی حد و مرزی ادامه داشته است و بی جهت نیست که به حق باید از مثلث خونین «کردستان ـ خوزستان ـ بلوچستان» سخن به میان آورد.

در جنبش انقلابی ژینا نیز حضور پررنگ ملیت های تحت ستم را می توان به خوبی مشاهده کرد. کردستان قهرمان و شهر سقز زادگاه شعار زیبای «ژن، ژیان، ئازادی» یا «زن، زندگی، آزادی» شد، شعاری که به اصلی ترین خواست و پرچم انقلاب کنونی تبدیل شده است. اما این بار مبارزات ملیت های تحت ستم از یک در هم تنیدگی بسیار زیبا با مبارزات سراسری مردم برخوردار است. مبارزات مردم کردستان در همراهی با مبارزات سراسری از یک سو و تظاهرات و گردهم آئی های جمعه های زاهدان در یک سال تمام بیانگر عمق این همبستگی مبارزاتی است. سر دادن شعار های «کردستان چشم و چراغ ایران»، بیانگر عمق  این همبستگی و دست آوردی می باشد که در بستر خیزش انقلابی ژینا پا به عرصه ظهور نهاده است. این تنها نیروهای راست و ملی گرایان افراطی هستند که با چماق “تمامیت ارضی” در تلاشند بر مبارزات حق طلبانه ملیت های تشکیل دهنده ایران مهر تجزیه طلبی بزنند. اتهامی که در مورد مبارزات ملی خلق های ایران مصداقی ندارد. باید تاکید کنیم که یکی از شرایط حیاتی تحقق آزادی در ایران، رفع تبعیض های ملی می باشد که بازتاب آن مشارکت همه ملیت ها در مدیریت کشور در ساختاری است که ضامن تحکیم اتحاد داوطلبانه ملیت های کشور باشد.

ششم ـ سازمانیابی عنصر کلیدی انقلاب امروز و دمکراسی بستر ضروری آن

انقلاب بهمن، انقلابی توده ای و بسیار گسترده بود. بر پایه پاره ای  تحقیقات اجتماعی ۹ تا ۱۱ درصد مردم ایران در این  انقلاب شرکت کردند. اما این انقلاب از عنصر سازمانیابی برخوردار نبود. در آن انقلاب شاهد شکل گیری تشکل های توده ای و مردمی از پائین نبودیم. از این رو روحانیت با سازماندهی سراسری خود توانست اهرم های انقلاب را در دست بگیرد و با شکل دهی به ارگان های سرکوب خود انقلاب را در هم بشکند. جامعۀ بدون سازمان  و بدون تشکل در مقابل این ارگان های سرکوب متشکل و مجهز، قدرت دفاع از خود را نداشتند. حتی نیروهای چپ که به سرعت به نیروهای سراسری تبدیل شدند نتوانستد عنصر سازمانیابی در سطح توده ای را به امری تعیین کننده تبدیل کنند. نه کارگران و نه دیگر زحمتکشان و حتی زنان و جوانان … نتوانستند از تشکل های توده ای مستقل و برخاسته از پائین برخوردار شوند. چپ  آن روز به اهمیت دمکراسی در جامعه برای سازمانیابی کارگران و زحمتکشان بی اعتنا بود. تجربه انقلاب بهمن نشان داد که در نبود دمکراسی و با حاکمیت استبداد فاشیستی امکان سازمانیابی در میان کارگران و زحمتکشان بسیار محدود خواهد شد. در نتیجه، مردم بدون سازمان و غیرمتشکل در پی یک انقلاب سریع و برق آسا و با رهبری یک نیروی سازمانیافته فاشیستی از قدرت دفاع از انقلاب خود محروم شدند. اما در انقلاب امروز که بر متن یک رویاروئی فرسایشی میان مردم و حاکمیت در جریان است، مردم فرصت یافته اند به تدریج تشکل های خود را شکل دهند، سندیکاهای معلمان، کارگران و پرستاران و تشکل های بازنشستگان به تدریج نقش سازمانگر خود را ایفا  می کنند. تشکل های مدافع محیط زیست، مدافع حقوق زنان، مدافع حقوق زندانیان و تشکل های خانواده های دادخواه به صورت مدام خود را سازمان می دهند و سازمانیابی خود را عمق می بخشند. حالا انقلاب مردم ایران در جریان پیشروی خود به سازمانیابی مردمی اتکا دارد. این یکی از مهمترین دستاوردهای انقلاب کنونی است. این شکل از سازمانیابی در ایران بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بیسابقه است. حالا نیروهای درگیر مبارزات طبقاتی و مبارزات آزادیخواهانه به خوبی دریافته اند که بدون عنصر تشکل و سازمانیابی نمی توان از دستاوردهای یک انقلاب مردمی محافظت کرد. بر متن این وضعیت، چپ جامعه باید بتواند هم از عنصر سازمانیابی توده ای با قدرت دفاع کند، هم بر ضرورت دمکراسی برای سازمان یافتن توده های اعماق تاکید نماید و هم بتواند با تجدید آرایش خود،  به سازماندهی حزبی و ایجاد قطب قدرتمند سوسیالیستی روی آورد. فضای انقلابی جامعه و آمادگی ها و پیشروی های جنبش مردمی امکانات بسیار گسترده ای برای درس آموزی چپ در اختیارش قرار داده است.

هفتم ـ  تبدیل حفاظت از محیط زیست به یک خواست همگانی

مسئله محیط زیست در انقلاب گذشته اساسآ مطرح نبود. آن انقلاب که به سرعت با حاکمیت فاشیسم دینی به شکستی سخت دچار شد، اساسآ توجهی به محیط زیست کشور نداشت. این حاکمیت در تداوم خود در جریان یک “استکبارستیزی” کور و بی حاصل، زمینه ساز گسترده ترین تحریم ها بر کشور شد.  برای مقابله با تحریم های گسترده،  خودکفائی اقتصادی در همه زمینه ها و تکیه اساسی بر کشاورزی سنتی و آب بَر در دستور قرار گرفت. نتیجه این سیاست ویرانگر، مصرف ۹۵ درصد آب های زیرزمینی کشور از طریق حفر چاه های عمیق و نیمه عمیق، سد سازی های بی رویه ، خشکاندن تالاب ها و رودخانه ها، نابودی دوسوم جنگل های کشور، فرونشست زمین در بسیاری از مناطق و استان ها بود. در کنار آن، همین تله تحریم ها باعث شد تا صنعت کشور درجا بزند، کارخانه های خودروسازی به ساخت خودروهای پرمصرف و نا ایمن روی آورند و آلودگی هوا را به امری روزمره تبدیل کنند. از این رو هوای آلوده در کلان شهرها، ریزگردها و گرد وغبارهای حاصل از خشکاندن دریاچه ها و تالاب ها و طغیان سیلاب ها در نتیجه نابودسازی پوشش جنگلی و گیاهی به یک مشکل جدی در سراسر کشور تبدیل شده است. از این روست که شعار و خواست حفاظت از محیط زیست، امروز به یکی از اساسی ترین خواست های جنبش های اجتماعی و آزادیخواهانه تبدیل شده است. واقعیت این است که کشوری که به دلیل کم آبی، مردمانش مخترع قنوات بوده اند و مدیریت آب یکی از دستاوردهای تمدن مردمان آن است، اکنون خود را در سراشیب سقوط احساس می کند. همین احساس است که به تدریج به یک عنصر و خواست ملی تبدیل شده و حفاظت از محیط زیست را به یکی از کلیدی ترین خواست های همگانی مبدل ساخته است. هزاران تشکل مدافع محیط زیست بیانگر این نیاز روز به روز گسترش یابنده است. دفاع از محیط زیست، امروز در کنار خواست های طبقاتی  و خواست های مدنی ـ آزادیخواهانه به یکی از محورهای درخواست های مردم تبدیل شده است. این آگاهی و هوشیاری در دفاع از محیط زیست، نوید بخش آینده ای روشن تر برای زیستگاه ایرانیان است. در این میان نیروهای چپ باید که پرچمدار دفاع از زیست بوم کشور باشند.

هشتم ـ انقلاب اجتماعی در دستور قرار گرفته است!

در انقلاب بهمن ۵۷ ایده عدالت به شکلی گنگ و ناروشن بیان می شد. این تصور وجود داشت که دولتی کردن اقتصاد می تواند راهی به سوی گسترش عدالت باشد. از این رو، هم بخشی از قدرت حاکم و هم بخشی از نیروهای چپ، ایده دولتی کردن اقتصاد را به پیش کشیدند. اما واقعیت این است که در نتیجه دولتی کردن اقتصاد کشور نه گسترش عدالت که رواج رانت خواری بی در و پیکر و غارت گسترده ای حاکم شد که نتایج آن را در فروپاشی کنونی اقتصاد ایران مشاهده می کنیم. اکنون ۶۵ درصد اقتصاد در دست نهادهای زیر نظر رهبر رژیم قرار دارد. حاصل این اقتصاد  دولتی، گسترش فقر به گونه ای است که حالا ۳۰ درصد مردم زیر خط فقر قرار دارند و ۶۰ درصد آن ها برای تامین کف هزینه های زندگی  به یارانه نیازمندند. از این رو شعار «تامین اجتماعی فراگیر و همگانی» که اجزاء آن در جنبش های مطالباتی سالیان اخیر مطرح شده، آن شعاری است که باید آن را به  تدریج در میان گروه های گوناگون اجتماعی تبلیغ کرد. حالا بخش های گسترده تری از مردم ناراضی در می یابند که حق دارند از آموزش رایگان، بهداشت رایگان، مسکن قابل زیست، کارمناسب، حداقل های زندگی شایسته انسانی برخوردار باشند و این وظیفه جامعه است که این ها را برای همه فراهم آورد. بر متن این فضای توده ای، تلاش برای  گسترش و همه گیر کردن شعار «تامین اجتماعی فراگیر و همگانی»  از سوی نیروهای چپ می تواند به عمق یابی اندیشه عدالت در میان مردم کمک کند. حالا دیگر مردم به شعارهای فریبکارانه در باره عدالت اعتنایی ندارند. آنها خواهان ایجاد سیستم  و روالی هستند که این عدالت را به صورتی قانونی در سیستم اقتصادی و اجتماعی کشور جایگیر سازد. روشن است که این امر بدون تجدید سازمان دمکراتیک اقتصاد جامعه پس از سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی امکان ناپذیر خواهد بود. تلاش برای همه گیر کردن این خواست و شعار باعث می شود که همگرایی میان بخش های گوناگون جنبش های اجتماعی روز به روز گسترده تر شود. این شعار می تواند شاغلان، بازنشستگان، بیکاران، بی ثبات کاران و به حاشیه رانده شدگان را با هم همسو و متحد سازد. از سوی دیگر این شعار می تواند تمامی نیروهای اپوزیسیون راست مدافع سرمایه را در میان مردم رسوا کرده و آنها را از تاثیرگذاری بر روند انقلاب که سمت و سوی اجتماعی به خود می گیرد، محروم سازد. این وظیفه ای است که تمامی نیروهای چپ باید در راستای آن به سازماندهی هر چه گسترده تر توده های مردم همت گمارند.

مسئله انقلاب بهمن دولتی کردن اقتصاد بود که به شکل گیری هیولای اقتصاد ولائی منجر شد. اکنون اگر شعار “تامین اجتماعی فراگیر و همگانی” به تدریج به شعار محوری مردم تبدیل شود، مردم می توانند گامی مهم در راستای برقراری برابری واقعی اجتماعی بردارند که البته شرط پایدار ماندن آن سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی و برقراری دولت دمکراتیک برخاسته از پائین است که با تجدید سازماندهی دمکراتیک اقتصاد جامعه، اجتماعی را شالوده ریزی می کند که در آن آزادی و برابری و رفاه عمومی تامین شود و «رشد و شکوفائی آزاد هر فرد، شرط رشد و شکوفائی همگان باشد».

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد انقلاب مردم ایران

زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

شنبه ۲۰ بهمن ۱۴۰۳ برابر با  ۸ فوریه ۲۰۲۵

ارزیابی مشترک شماره ۳۹