بیانیه‌ی جبهه آنارشیستی به مناسبت روز جهانی کارگر
در روزی که به نام کارگر ثبت شده، واژه‌ها کافی نیستند برای روایت آن‌چه هر روز در زندگیِ کارگران این سرزمین می‌گذرد.اینجا، در دل ساختاری که انسان را نه چون وجودی زنده، بلکه چون عددی در یک جدول آماری می‌بیند، کار، نه ابزار رشد و خلاقیت، که بدل به باری فرساینده بر دوش‌هایی خسته شده. زیستن، برای بسیاری از کارگران، به آزمونی هر روزه برای نجات از سقوط تبدیل شده؛ یک تلاش دائمی برای حذف نشدن، برای زنده ماندن، نه زندگی کردن.ما از مردمانی می‌گوییم که در کارخانه‌هایی فرسوده، زیر فشار ساعت‌های طولانی کار، استثمار می‌شوند و وقتی چرخ‌های تولید از حرکت می‌ایستند، نخستین کسانی‌اند که به سکوت انداخته می‌شوند.از کارگرانی که در کافه‌ها و فروشگاه‌های مدرن، در حالی که لبخند بر چهره دارند، ساعت‌ها ایستاده‌اند بی‌آن‌که لحظه‌ای مجال نشستن داشته باشند—آنجا که ظاهرِ زیبا، راوی واقعیت نیست.از پیک‌های اینترنتی که با موتوری فرسوده، در خیابان‌های شلوغ، برای تحویل هرچه سریع‌تر بسته‌ها می‌شتابند، بی‌آن‌که امنیت جانی یا حمایت حقوقی در کار باشد؛ هر لحظه در خطر، هر روز در معرض فرسایش.در این شرایط، اعتصاب یکی از اندک روزنه‌هایی‌ست که برای اعتراض، برای ابراز درد، برای دفاع از کرامت باقی مانده. نه به‌عنوان حرکتی سیاسی یا شعاری، بلکه به‌مثابه آخرین امکان برای شنیده شدن. و ما، بی‌هیچ تردیدی، کنار کارگران اعتصابی ایستاده‌ایم.در این میان، جمهوری اسلامی با پشت‌گرمی به شعارهای پوشالی، خود را به‌جای مردم جا می‌زند، حال آن‌که آن‌ها که واقعاً زیر بارِ فشارِ روزمره تاب می‌آورند، مردم‌اند، کارگران‌اند، نه حاکمان. مقاومتِ ادعایی حکومت، چیزی جز تحمیل فرسایش و سکوت نیست. آن‌چه کارگران را به ادامه وامی‌دارد، نه شعار، که ناگزیری است.ما، به‌عنوان بخشی از جنبش آنارشیستی، این ناگزیری را به اراده بدل می‌کنیم. مقاومتی که ما از آن سخن می‌گوییم، از دل آگاهی و خشم و همدلی می‌جوشد. مقاومتی‌ست برای بازپس‌گیری حق زیستن، برای ساختن جهانی که در آن هیچ‌کس، برای زنده ماندن، مجبور به فرسودن نشود. این مقاومت، در برابر فراموشی‌ست؛ در برابر بی‌عدالتی، در برابر هر آن‌چه زندگی را از معنا تهی میکند.در این سوی ایستاده‌ایم—و خواهیم ایستاد.نه به‌عنوان صدایی بلند، بلکه چون دستی در کنار دیگر دستان؛ چون پشتیبانی آرام اما پیگیر از آن‌هایی که هنوز نای ادامه دارند.
جبهه آنارشیستی جغرافیای ایران و افغانستان – اول ماه مه ۱۴۰۴
تماس با ما: Connect.IA@protonmail.com
اینها همان عصر آنارشیست انقلاب مخملی هستند که اسم عوض کرده اند.
آنارشیست
این متن قابل درک نیست، لطفا ساده تر و روشن تر و رک تر بنویسید.
معلوم نیست بلاخره قضیه فرسودگی کارخانه است یا استثمار نیروی کار.
رفع تحریمها، حال با سرنگونی و یا مذاکره و صلح با آمریکا، سرمایه داری را رونق داده و صدها کارخانه نو بوجود خواهد آمد، این مسئله شما را حل میکند و احتیاجی به همبستگی کارگری نیست.
کارگر آنارشیست