اعلامیه مشترک: پرستو احمدی و نغمه های آزادی و رهائی از مشروطیت تا امروز
اعلامیه مشترک
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)
پرستو احمدی و نغمه های آزادی و رهائی از مشروطیت تا امروز
خیزش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» با پیشگامی زنان جسور ایران ، درست در شرایطی که حاکمیت از شکست هایش در جبهه خارجی و در پیشبرد قانون “حجاب و عفاف” گیج و مبهوت شده، ضربه کاری دیگری بر ساختار قدرت لرزانش وارد ساخت. این بار این پرستو احمدی بود که یک صد سال پس از قمرالملوک وزیری که اولین اجرای زندهاش را در سال ۱۳۰۳ آن هم بدون حجاب اسلامی در کنسرت گراندهتل تهران برگزار کرد، کنسرت مجازی خود در”کاروانسرا”، را در ۲۱ آذرماه ۱۴۰۳به صحنه آورد و میلیون ها ایرانی در ایران و جهان را پای کنسرت خود میخکوب کرد. انتخاب آگاهانه “کاروانسرا” بیان سفر شکوهمند زنان به سوی رهایی است. کنسرتی در وسط ایران به پاخاسته، که زنی جوان با موهای باز و تن پوش بلند سیاهش “از خون جوانان وطن” بعد از انقلاب مشروطیت و “مرا ببوس” پس از کودتای امپریالیستی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ را می خواند، با سدشکنی بی نظیر خود اولین «کنسرت واقعی» در ۴۵سال اخیر را به صحنه می آورد. این “کنسرت فرضی” نبود؛ واقعیترین و حماسیترین کنسرتی بود که در طول این چند دهه به اجرا درآمده و یک ایران همراهش خواند و به تحسین اش پرداخت. این کنسرت واقعی، نمایش مسحورکننده و قدرتمندی از تلفیق «رویا»، «خواستن» و «بیپروایی» زن جوان امروز ایران را به نمایش گذاشت و همچون تیری قلب ارتجاع تاریک اندیش را شکافت. او در این کنسرت حیرت انگیزش، ترانههایی با اشعار عارف قزوینی، ابوالقاسم لاهوتی، حیدر رقابی، مهدی اخوان ثالث، هوشنگ ابتهاج، و چند ترانه شناخته شده قدیمی اجرا کرد و سنت روشنفکران و مبارزان چپ و دمکراتیک در یک صد سال اخیر را پاس داشت.
ابتکار شجاعانه و تحسین برانگیز پرستو احمدی و یاران وفادارش، در عرصه موسیقی، دنباله تلاش های تحسین برانگیز خوانندگان زن ایران از مشروطیت تاکنون هممچون قمرالملوک وزیری، ملوک ضرابی، ایران الدوله، روح انگیز و بسیاری از پیشکسوتان آواز زنان ایران است که از حق آواز خواندن زنان علیرغم مخالفت شیخان تاریک اندیش شجاعانه دفاع کرده اند. این کنسرت جسورانه بدون رعایت “حجاب اجباری”، در عرصه مبارزه برای آزادپوشی، ادامه دهنده مبارزات زنان ایران علیه کهتر شمردن زن ایرانی است که پرچم آن را طاهره قره العین برافراشت و با مبارزات زنان علیه قوانین اسلامی پس از انقلاب گره خورد و از دل مبارزات خود زنان پیشگامی همچون ویدا موحد، سارینا اسماعیل زاده، نیکا شاکرمی، سحر خدایاری، زارا اسماعیلی، سپیده رشنو، آهو دریایی و حالا پرستو احمدی به جامعه معرفی کرده است. این پیشگامی زنان در جنبش برابری طلبانه و برای رفع تبعیض های تودرتو و آپارتاید جنسیتی تثبیت شده در قوانین منحط شرع و مردسالاری نهادینه شده، اکنون تحسین همه زنان و مردان کشور را برانگیخته و همه خانواده ها را تحت تاثیر قرار داده و جنبش شکوهمند زنان کشور را با جنبش های مطالباتی و برابری طلبانه گره زده است.
این نشانه های درخشان از نافرمانی مدنی زنان جسور ایران در کنار نافرمانی و مقاومت مدنی نام آوران هنر ایران که از خیر قراردادهای میلیاردی گذشته اند، حجاب از سر بر گرفته و در کنار مردم مانده اند، بیان ظرفیت لایزال زنان ایران برای ساختن ایران فردا بدون اجبار و بدون تبعیض است. ایرانی با حق شهروندی برابر برای همگان بی توجه به جنسیت، ملیت، زبان، مذهب و فرهنگ. این نمونه های درخشان نافرمانی مدنی که مرزهای جسارت و شجاعت را جابجا کرده، در شرایطی اتفاق می افتد که شاهد سنگین ترین سیاست های سرکوبگرانه توسط نهادهای امنیتی و قضایی حاکمیت اسلامی هستیم. پرونده سازی ، احضارهای گسترده، زندانی کردن ها، تشدید فشار بر زندانیان سیاسی و بویژه بر زندانیان سیاسی زن، گسترش فشار بر اطرافیان فرد معترض، همه و همه برای ایجاد رعب و وحشت در میان مردم و به ویژه زنان شجاع کشور است که تماما نقش بر آب شده و کارائی خود را از دست داده است. قدرت زنان ایران بر قدرت سرکوب حاکمیت دینی و استبداد فاشیستی پیروز شده است. این را می توان از اقدام جسارت آمیز و ستایش برانگیز پرستو احمدی و هنرمندان همراهش به خوبی مشاهده کرد. آنها فردای ایران آزاد، سکولار، دمکراتیک و بدون تبعیض را همین امروز به تصویر می کشند. این رویاپردازی و این خیال پردازی جسورانه، بی شک توسط مردم ایران به واقعیت های زیبا تبدیل خواهد شد. جنبش «زن، زندگی، آزادی» یک گام بلند دیگر به جلو برداشت و حاکمیت تاریک اندیش را به عقب نشینی واداشت.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد انقلاب مردم ایران
زنده باد آزادی؛ دمکراسی و سوسیالیسم
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
يكشنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۳ برابر با ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴
اعلامیه مشترک شماره: ۹۳
تنها راه مارکسیستها کنار گذاشتن مارکسیسم است. برای اینکار باید مارکس وانگلس را فقط بصورت دو فرد بفهمند نه پیغمبر زمان.
حزب و حزب بازی را هم باید کنار بگذارند چون تشکیلاتی انقلابی نیست. حزب میخواهد در انتخابات شرکت کند اما میخواهد بعد از پیروزی و سلطه کامل بر دولت دیکتاتوری دولتی روشنفکران مارکسیست تحت نام دیکتاتوری پرولتاریا درست کند. بورژواها این حیله را فهمیده اند و با ناسیونالیسم و روشهای دیگر جلوی آنها را میگیرند و تا بحال موفق هم بوده اند. وقتی در فضای سیاسی خود بورژواها فعالیت کنی مجبوری جنگ و ناسیونالیسم و سازش با مذهب را بپذیری و همین نابودتان میکنند.
راه حل این است که بجای حزب بازی و دموکراسی بازی، تشکلات کمونیستی در محل کار و زندگی بوجود آورد و بتدریج گفتمان جامعه را به گفتمان انقلابی شورائی تبدیل نمود. گفتمان الان جامعه ایران رفرمیستی از نوع انقلاب مخملی برای پیوستن به امپریالیتهای غربی است، دفاع از این گفتمان که ریشه عمیقی دارد و در دست سرمایه دارن بزرگ جهانی است، تف سربالا برای مارکسیستهاست. همین روش قبل از سرنگونی شاه هم وجود داشت، همسوئی با اسلامیون برای سرنگونی رژیم شاه. کسانیکه درس نمیگیرند لیاقتشان شکست خوردن است.
آنارشیستها گول این کودکان سیاسی را نخورند!
آنارشیست
پیش بینی وضع مارکسیستهای حزبی سازمانی بعد از سرنگونی رژیم:
مارکسیستهای حزبی و سازمانی در رویای بازگشت به دوران بعد از سرنگونی شاه هستند. دورانی که برای مدتی حاکمین نمیتوانستند سرکوب کنند اما بتدریج تدارک میدیدند. بعد از سرکوبها، این احزاب به خارج رفتند و برای انتقام جوئی شروع کردند به عبارت پردازی های انقلابی سرنگونی طلبانه. حالا باید توده ها برای آنها رژیم سرنگون کنند تا آنها برگردند بشوند رئیس حزبی های آنها. فرق حالا با آن موقع این است که دیگر کشور شوروی و بلوک شرق وجود ندارد و حزب کمونیست چین از هر کشور سرمایه داری ی سرمایه دارتر شده است. وقتی توده ها الان رژیم را سرنگون کنند، که معلوم است که با ایدئولوژی مارکسیستی (سرمایه داری دولتی) نیست بلکه با ایدئولوژی اصلاح طلبی و لیبرالی انقلاب مخملی است، بعلت سوابق تاریخی احزابشان، از هیچ یک از مواضعشان نمیتوانند دفاع کنند و بورژواها و خرده بورژاهای کاسبکار از طریق ریاکاری دموکراسی خواهی کاملا ایزوله شان خواهد کرد. مارکسیسم تاریخا شکست خورده است. تنها راه حل انقلاب آنارشیستی کمونیستی است.
“آنارشیست به هیچ اصول و اخلاقیات انقلابی پایبند نیست”
اگر آنارشیست بفهمد که هر کسی مواضع انقلابی دارد و نه مخملی، حتما از او دفاع میکند. اما دفاع شما بیشتر شبیه دفاع انقلاب مخملی امپریالیستهای غربی است. مواضع سیاسی خانم احمدی چه بوده است که حالا باید از او بیشتر از یک خواننده محدود شده دفاع کرد؟ شماها دنبال بهانه میگردید تا توده ها را تو خیابانها بریزید و از آن استفاده سیاسی ببرید. خودتان هم 40 سال پیش فرا کرده اید – اینهم اخلاق شما: اگر خیلی انقلابی هستید بروید ایران کنسرت بگذارید و در ترانه هایتان مواقع حزب و تشکیلاتتان را بخوانید.
آنارشیست
اصلاح
*اینکه پرستو احمدی اولین بار در جنبش زن زندگی آزادی حجاب از سر برداشت نشاندهنده جهت گیری او در مخالفت و محکوم کردن فرهنگ غالب مردسالار و زن ستیز جمهوری اسلامی است.
** دفاع از هنر و هنر مندان مترقی اصلی است…
آنارشیست از هنرمندان به ویژه زنان هنرمند دفاع نمیکند، او نمی داند(نادان!) که پرستو لزوما آگاهی سیاسی رادیکالی نمیتواند داشته باشد و در چارچوب کار هنریش به مخالف با مردسالاری جمهوری اسلامی برخاسته است!
اینکه پرستو احمدی اولین در جنبش زن زندگی آزادی حجاب از سر برداشت نشادهنده جهت گیری او با فرهنگ غالی مردسالار و زن ستیز جمهوری اسلامی است.
کمونیستهای انقلابی بر خلاف آنارشیست ها از هنرمندان مترقی که در مقابل سرکوب زنان توسط جمهوری اسلامی محکم می ایستند دافع میکنند. برخورد و دفاع از به هنر و هنر مندان مترقی اصلی است که نه تنها در در مبارزه با دشمن طبقاتی به عنوان اصول مبارزه انقلابی برای ایزوله کردن دشمن باید رعایت شود بلکه پس از سرنگونی این نظام سرمایه داری باید به جوش و خروش و چالشگری هنرمندان پا داد و آنرا نهادینه کرد.
آنارشیست به هیچ اصول و اخلاقیات انقلابی پایبند نیست برای همین آنارشیست هست و انگ هایی می زند که آب به اسیاب نظام سرمایه داری -امپریالیسم جهانی غرب و ارتجاع داخلی ج.ا. می ریزد.
آنارشیست یک دیدگاه ضد انقلابی نسبت به زنان دارد تا جائیکه جنبش موسوم به “زن زندگی، آزادی” را تحت تاثیر فرهنگ زنان غرب به لاابالی و لش متهم میکند؛ این دقیقا موضع جمهوری اسلامی در مورد زنان مخالف حجاب و جنبش “زن زندگی آزادی” هست.
ایراد این بیانیه این است که امپریالیستهای غربی هم براحتی میتوانند آنرا کپی کرده و مواضع خودشان اعلام کنند. این بیانیه نه علیه مردسالاری است، نه علیه بردگی مزدی، نه علیه امپریالیسم و در موضع ضد مردسالاری شان در سطح بنجولهای بورژوازی غرب گیر کرده است. آنارشیست