Comments

آنجا که ژولین آسانژ دوستانی دارد<br> نویسنده Meriem LA R I B I برگردان رويا شريفيان — 1 دیدگاه

  1. قضیه آسانژ نمونه نبودن آزادی واقعی بیان در کشورهای امپریالیستی غربی است. در غرب حق قانونی آزادی بیان وجود دارد اما در عمل نه. از آنجا که سیستم حکومتی کشورهای غربی بر اساس برسمیت شناختن و تشویق بردگی مزدی قرار دارد، با آزادی بیان خصومت پیدا میکند و در عمل حاکمین سرمایه دار غربی از طریق پول و سرمایه گذاری و سازمانهای مخفی امنیتی، جلوی آن را میگیرند. کلا آزادی بیان در جوامعی که استثمارگری در آن حاکم است ممکن نیست. گرفتن آزادی بیان تنها میتواند همراه باشد با از بین بردن استثمارگری.
    ببخشیدا، فقط احمق ها هستند که معتقدند بورژواها آزادی بیان میدهند.
    در ایران هم امکان داشتن آزادی بیان بدون از بین بردن بردگی مزدی ممکن نیست.
    آنارشیست-کمونیست

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>