به یاد داشته باشیم که جمهوری اسلامی عدد و رقم مجازات و محاکمه حالیش نیست. آنها تک تک فعالین کارگری را هر سال یا هر موقع که میلشان کشید با یا بدون بهانه دستگیر میکنند. مگر اسماعیل بخشی و سپیده قلیان را بهمین شکل، بدون هیچ دلیلی برای بار دوم دستگیر نکردند؟ از کارگران وثیقه سنگین میگیرند، رقمی بالغ بر ۵۰ تا ۱۱۰ سالحداقل دستمزد. آنها را تا مدتها پس از ختم احکام جزائی که خودشان صادرکرده اند در زندان نگه میدارند، شکنجه  شان میکنند، به اعتراف تلویزیونی وادار میکنند، مجبورشان میکنند نامه “التماسی” بنویسند، خودکشی شان میدهند و … جمهوریاسلامی شاید فعالین کارگری را تیرباران نکند اما آنها را بمعنای واقعی کلمه زجر کش میکند، بماند که برخی از آنها را نیز رسما در زندان میکشند. چرند تخفیف مجازات توی سرجمهوری اسلامی بخورد، چنین چیزی وجود ندارد.

کارکرد انتشار دیروز نامه منتسببه سه فعال کارگری خاک پاشیدن به چشم ما بود. ما پس از انتشار آن نامه بجای محاکمه جمهوری اسلامی مشغول محاکمه رهبران کارگری شدیم! نباید تدافعی برخورد کنیم که برعکس لازم است خواستهائی نظیر این را مطرح کرد:

۱) فعالین جنبش کارگری بویژه فعالین هفت تپه باید بدون قید و شرط آزاد شوند

۲) جمهوری اسلامی باید رسما و علنا و وسیعا از تک تک زندانیان عذرخواهی کند

۳) بابت هر روز زندانی کردن فعالین کارگری، جمهوری اسلامی موظف است دویست و چهل میلیون تومان خسارت به هر زندانی بدهد.

۴)جمهوری اسلامی باید با به وثیقه گذاشتن در آمد یکدهه نفت، که تنها توسط شورای کارگران قابل نقد شدن باشد، تعهد کند که از این پس فعالین کارگری آزاد شده را تحت هیچ شرایطی بخاطر فعالیتهای شان تحت تعقیب قرار ندهد.

***